BÜNYAN HAPİSHANESİNDE YAZILAN İKİ ŞİİR: BEN BİR EZİDİYİM - BARIŞ YEMİNLERİ YAZARIM

29.12.2021

BEN BİR EZİDİYİM

Ezidiyim,

Şengalde bir dilin çığlığıyım

Katile haykırış savuran,

bir kadının çocuğuyum.

Göçüm, yabancı şaşkın insanlara.

İnancım vatanımdan uzak,

bir savaşta parçalanıyor.

 

İnsanlık önünde,

kadınlara ölümden beter pazar kurulmuş.

Çocukların tenlerine yapışan

ana göz yaşı var,

Kaynıyor yer gök sinemde.

 

Dünyanın bir filmi değilim,

Kirli eller altında esaretim dünyaya.

Cesetler üstünde uykuluyum,

aç açına korku yerim.  

 

Ben demirci Kawa’nın gölgesindeki,

mazlum anısıyım.

Yüreğini çırıl çıplak etmiş,

ezilen bir Ezidi’yim.

 

Sınırın dışında

acılarımı bir ağıta yaslarım.

 

Anlaşılması zor olan,

bir topluluğun felaketiyim.

Denizlere mülteciyim,

Ölümü bebeklere erken getiren

botlara zincirim.

Ada ada dalgalanırım.

her ulusa yüküm, tehlikeliyim.

 

Sığınacağım bir vicdanı,

evim sayarım.

Ezgin bir ailenin nüfusuyum,

Bayrağım kanlı bir simgedir.

Ben sürgün nedir bilmem,

mevsimi değişen ezidi bilirim.

Patlayan her bombanın, doğusunda, batısında

kuzeyinde güneyinde acılarını duyarak

hüngür hüngür yağmurla paylaşırım.

Çünkü; nereye baksan bir çocuk

yarı yırtık ayakkabılarını arar,

güneş var mı yok mu bilmeden.

Gecenin kurşun sesleri,

bir annenin akıttığı gözyaşlarıyla

masal anlatıyor çocuklara.

Öyle bir gam’ki,

Hiçbir trajedi hiçbir dram eşleştirilemez,

Çocukların savaş uçaklarını

Kuş sanmaları!!!

                               METİN KARADOĞAN

***

21.01.2022

BARIŞ YEMİNLERİ YAZARIM

Hiç bilmediğim

bir yolda ilerliyorum,

karşıma çıkan karanlıklara

karanfilli ellerimle aydınlık uğruna yürüyorum.

 

Bir derviş  gibiyim,

yetişemediğim ellere

umut kuşları uçururum.

 

Bir ozan gibiyim,

dağlarda yasaklı türkülere çığlık atarım,

ülkesiz bir diyarın mezarlığında

vasiyetimin olduğu yerdeyim.

 

Kimseye daha özgür değilim,

barış yeminleri yazarım.

 

Bir çocuğun cebindeki

düşen bilyeler gibi sahipsiz,

her rengin içindeyim.

 

Meçhul’de aranan

meydan meydan oturan

Cumartesi annelerinin ellerinde

yaşlanmayan çerçeveli resimlerdeyim!

 

Güneş kapatılan

kibrit gibi kıvılcım ateşi çıkaran,

hücrelerin isyancısıyım.

 

Nevroz adında her yerde kutlanan

bir günün, yasaklısıyım.

 

Kavgasız geçecek bir zamanın,

evrimini bekleyenlerden biriyim.

 

Daha denizin mültecilerinden biri değilim,

kumsalda yüzüstü cansız yatan

Alyanlardan biriyim.

 

Ben yüzme bilmem,

deniz feneri gibi

haykırış seslerine boğulup

yüreğin yarasını dindirecek

güneşi gözlerim.

Metin KARADOĞAN

2 No’lu T Tipi Cezaevi

Bünyan/KAYSERİ