1988 yılı, benim sekizinci sınıfa başladığım yıl. O yıl, Bulgaristan’dan Türkiye’ye yoğun göçün yaşandığı bir yıldı. Mahallemize oradan göçüp yerleşen aileler olduğu gibi, sınıfımızda da oradan gelen bir öğrenci olmuştu.
Güneşli bir gün biz çocuklar tatilin rehavetiyle biraz geç uyanmış, kahvaltımızı edip Yenibosna sokaklarını yeni yeni doldurmaya başlamıştık. İlk olarak sokağımızın aşağı ucunda oturan Hasan’a rastladım. Hasan o dönemki kankamdı. Onunla muahabbet ederek dolaşmaya başladık.
Gözlerimiz mahalledeki samimi olduğumuz diğer çocukları ararken, bir kaç sokak ileride, sokakları dikine bölerek ilerleyen yol üzerinde park etmiş siyah bir otomobil farkettik. Otomobilin başında da iki çocuk merakla ona bakıyordu.
DAYIMIN HIRSIZLIK HASSASİYETİ
Annem kardeşleriyle bir araya geldiğinde dönem dönem sohbetleri Boşnakçaya dönerdi. Sohbetlerinde Boşnakçaya karışan Türkçe kelimelerden sohbetlerinin konusunu az çok çıkarabilirdim. Sohbet konularının biri de hiç gidip görmedikleri, büyüklerinden –özellikle annelerinden- duydukları Sarayova* idi.
"Hasretini hafifletemeden bitmişti görüş ve anne hâlen ağlıyordu. Vedalaşırken ben de sarıldım, etkilenmiştim, “Sen üzülme anacığım, yapanların utancıdır bunlar” diyebildim ve sadece, “Oğullarım bunlar çocuğum. Niye ayırırlar ana-babasından?” diye içindeki o sıkıntıyı dile getirebilmişti."
MESUT DENİZ
2 NO’LU F TİPİ CEZA İNFAZ KURUMU A-İ/137
TEKİRDAĞ
***
Merhaba Adil hocam,
(…)
Asıl paylaşmak istediğim ise ağırlaştırılmışlara özgü uygulamalar kapsamında tanıklık ettiğim ve beni de ziyadesiyle etkileyen bir yaşanmışlıktır.
Mesut Deniz, öyküsünü bir mektupla beraber yollamış. Mektuptan bir bölümü alıp öyküyü paylaşıyoruz.
