Başlık, Bolu Hapishanesi'nde tutulan Mehmet Karahan'ın komisyonumuza gönderdiği mektubunda yaptığı bir vurgudan alıntı. Vurgunun tamamı şöyle: “ İşkence bedeni incitir, zulüm yüreği acıtır. Anneye zulüm ruhu oynatır. Zulümün hesabı mutlaka sorulmalı, zulüm hesapsız kalmamalı.”
Mehmet Karahan 2011 yılından beri annesini göremiyor. Çünkü Diyarbakır'dan bugün Karahan'ın tutulduğu Bolu'ya gelmek yaşlı bir ana için imkansız. Bu yüzden Karahan Diyarbakır'daki hapishanelere sevkini istiyor. Ama yapılmadı. Sevki yapılmayan Karahan'ın Diyarbakır'da olan annesi 2019 Ocak ayında yaşamını yitirdi.
Anlatımın devamını Karahan'ın komisyonumuza gönderdiği mektuba bırakalım.
“Ben 23 yıldır tutsak olup 17 yıldır tek kişilik hücrede, insan aklı ve ahlakını zorlayan bir tecrit ile adeta mezarlığı andıran F Tipi beton tabutluğunda nefes alıp vermekteyim. Ben Adalet Bakanlığına son bir yılda, yani 2018 yılı ev 2019 yılının başından bugüne kadar tam 7 defa başvurdum. Annem hasta, benim ciddi sağlık sorunlarım var. Annemin ve şahsımın sağlık sorunları dikkate alınarak Diyarbakır’a sevkim yapılsın istedim. Diyarbakır’da tam dört hapishane var. Ne yazık ki Kürt düşmanı Adalet Bakanlığı beni Diyarbakır’daki dört hapishaneye de sığdıramadı.
...
Kurumunuz şube sekreteri Leman Yurtsever 02.11.2018 tarihinde 240 numaralı yazı ile benim için başvuruda bulunmuş (sevk için Ceza, Tevkif Evleri Müdürlüğü'ne gönderilen başvuruyu ifade ediyor) ama bunu da dikkate almadılar. ...
2011 yılından bu yana annemle hiç görüşemedim. Son 4 yılda telefonda bile konuşamadım. İşkence bedeni incitir, zulüm yüreği acıtır. Anneye zulüm ruhu oynatır. Zulümün hesabı mutlaka sorulmalı, zulüm hesapsız kalmamalı.”
Yüreği acıtan zulmün son bulması için mahpusların sesi olmamız gerekiyor.
İHD İstanbul Şubesi Hapishane Komisyonu