CHP heyeti ve İlhan Canan, 12 Eylül'ün 32. yıldönümünde hayatının yaklaşık 32 yılını cezaevinde geçiren Tahir Canan'ı kaldığı cezaevinde ziyaret etti.

Ekin KARACA [email protected] Balıkesir - BİA Haber Merkezi 12 Eylül 2012, Çarşamba

Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) Malatya Milletvekili Veli Ağbaba, CHP Parti Meclis ÜyeleriUmut Akdoğan ve Meryem Gül Çiftçi, CHP Gençlik Kolları Genel Başkanı Avukat Emre Doğan ile İlhan Canan, 12 Eylül askeri darbesinin 32. yıldönümünde hayatının yaklaşık 32 yılını cezaevinde geçiren ve Türkiye'nin en uzun süre hapis yatan kişisi olan darbe mağdurlarından Tahir Canan'ı Bandırma Cezaevi'nde ziyaret etti.

bianet'e konuşan Tahir Canan'ın oğlu İlhan Canan, 12 Eylül hukuksuzluğuyla süren hayatlarında yine bir 12 Eylül günü babasıyla cezaevinde görüştüğünü söyledi.

Veli Ağbaba ise Tahir Canan içerde olduğu sürece Adalet ve Kalkınma Partisi'nin (AKP) 12 Eylül'le hesaplaşamayacağını ancak helalleşebileceğini ifade etti.

Emre Doğan ise 1983 doğumlu olduğunu, ancak Tahir Canan'ın yaşadığı sıkıntıları duyunca, bir avukat olarak bu hukuksuzluğu görünce 12 Eylül'ü yaşamış kadar olduğunu belirtti.

Canan: Yine 12 Eylül'de cezaevi ziyaretindeyiz

İlhan Canan babasının yine bir 12 Eylül gününde darbe hukuku nedeniyle sevdiklerinden uzakta, cezaevinde olduğunu söyledi.

"Kendisini soranlara, kendisinin özgürlüğe kavuşması için mücadele edenlere selamı var. Sürece dair değerlendirmeler yaptık. Hala Yargıtay kararının yerel mahkemelere ulaşmaması ve oradan son Yargıtay kararının ne anlama geldiğine dair yerel mahkemelerin yorum yapıp karara bağlamamış olması ayrı bir sıkıntı.

"Yaşadığı hukuksuzluğu başından sonuna kadar anlattığı bir yazı hazırladı. Onu da yakında kamuoyuyla paylaşacak."

Ağbaba: AKP hukukunu görüyoruz

Veli Ağbaba ise Canan'ın cezaevinde en uzun süre kalan kişi olduğunun altını çizerek 7 TİP'liyi Bahçelievler'de katledenlerden Ünal Osmanoğlu'nun serbest bırakıldığına dikkat çekti.

"Katillerin bırakılması, Tahir Canan'ın hala cezaevinde olması, Türkiye'nin hukuk sisteminin geldiği noktayı, AKP hukukunu gösteriyor."

"Tahir Canan cezaevinde kalmaya devam ettiği sürece AKP hükümeti 12 Eylül'le hesaplaşamaz, ancak helalleşir."

"Tahir Canan'ın morali, sağlığı iyi. Her gün uzun süre spor yapıyor ve günde en az dört beş saat kitap okuyor. Ancak artık katiller serbest bırakılırken, kendisi içerde tutulduğu için hukuka güveni kalmamış durumda."

"Geldiğimiz arkadaşlarımız 12 Eylül'de henüz doğmamıştı ama Tahir Canan'la görüştükten sonra 12 Eylül'ün ne olduğunu ve hala devam ettiğini anlamış oldular."

Doğan: Evren'i yargılayarak hesaplaşma olmaz

CHP Gençlik Kolları Başkanı Avukat Emre Doğan, Tahir Canan'ın 12 Eylül mağduru olduğunu ve hala 12 Eylül hukukuyla yargılandığını söyledi.

"Bunca yıl bir insanın haksız yere cezaevinde tutulması insan onuruna yaraşır bir şey değil. Onun dışında 7 TİP'li öğrenciyi katleden kişi serbest bırakılırken Tahir Canan'ın çıkamaması bizde sıkıntı yaratıyor."

"İnanıyoruz ki hukuki olarak bir şeyler yapılabilecektir. Eğer 12 Eylül'le hesaplaşmak istiyorlarsa 12 Eylül'ün faşizmini ve hukuksuzluğunu ortadan kaldırmak istiyorlarsa, iktidarın Tahir Canan'ın tahliyesi için elinden geleni yapması gerekir."

"Bunu yapmıyorsa ortada ciddi bir samimiyetsizlik var dektir. Kenan Evren'i yargılamakla 12 Eylül'le hesaplaşılamaz."

"Ben 1983 doğumluyum ama Tahir Canan'ın yaşadığı sıkıntıları görünce, yaşadıklarını duyunca, bir avukat olarak bu hukuksuzluğa şahit olunca 12 Eylül'ü yaşamış kadar oldum."

"12 Eylül hukukunu AKP sürdürüyor"

Ağbaba, Akdoğan, Çiftçi ve Doğan'dan oluşan CHP heyeti, cezaevi çıkışında basın açıklaması yaptı. Açıklamada şu ifadelere yer verildi:

"Bugün, 12 Eylül darbesinin üzerinden 32 yıl geçti. 32 yıldır darbe kurumları ve kuralları hayatımızın her alanın varlığını sürdürmektedir. Emperyalizmin 'bizim çocuklar' dediği cuntacılar, kendi çocuklarını yetiştirdi. Demokrasi paketleri, yasal değişiklikler makyajın ötesine geçemedi. Hesaplaşma parolasıyla çıkılan yolda bile helalleşme noktasına gelindi. Çünkü 12 Eylül bir zihniyetti ve o zihniyet aktör ve figüranlarını değiştirerek yoluna devam etti."

"Darbeci zihniyet, hapishanelerde kristalleşti. 12 Eylül'ün sembolü haline gelen hapishaneler işlevini hiç yitirmedi. Metris, Mamak ve Diyarbakır zindanları bu kristalleşmenin en acı hikâyelerini yaşadı. Cuntacı başı Evren bile kendi hukukunun 32 yıl süreceğini, cunta mahkemelerinin kararıyla birinin 31 yıl boyunca hapishanede kalacağını tahmin edemezdi."

"Tahir Canan, darbe mahkemeleri tarafından verilen kararlar yüzünden 31 yıldır hapishanede kalmaktadır. Dört çocuğu babasız büyüyen Canan'ın haksız ve hukuksuz bir şekilde cezaevinde kalması kabul edilemez. Tahir Canan'ın hapishanede kalması demek, 70 milyon nüfusuyla Türkiye'nin darbe hukukuna itaat etmesi demektir. Bizler darbe hukukuna itaat etmiyoruz. Onun için bugün, burada, Bandırma cezaevindeyiz. Tahir Canan'ı ziyaret ettik."

"Tahir Canan, 3. yargı paketi çerçevesinde tahliye edilen Ünal Osmanoğlu'nun iki ay önce kendisinin de kaldığı Bandırma Cezaevinden çıktığını ve bunun da adaletsizliği gösterdiğini belirtmiştir. Tahir Canan kendisinin uğradığı haksız ve hukuksuz uygulamaları anlatarak konuyla ilgili tarafımıza bir dosya sunmuştur."

"12 Eylül mahkemelerince verilmiş cezaları çeken Hasan Gülbahar, Halil Gündoğdu, Muzaffer Öztürk, Osman Evcan, Tuncay Kurtbaş, Hasan Erdemli, Cemil Erdem ve Tahir Canan'ın durumu 12 Eylül hukukunu AKP tarafından sürdürüldüğünü göstermektedir."

"Tahir Cananlar hapishanede kaldığı sürece darbeyle hesaplaşma değil, helalleşme olur. Bizler ise, AKP'nin hesaplaşmayı unutup, helalleşmeye başladığı 12 Eylül darbecilerine ve zihniyetime karşı mücadelemizi sürdüreceğiz." (EKN)

Kaynak: bianet.org

İstanbul Tabip Odası Genel Sekreteri Dr. Ali Çerkezoğlu, Muhlis Barut ve Magdelena de Winnaar'ın cezaevinde yitirmesinin ardından düzenlediği basın toplantısında hasta tutukluların durumuna dikkat çekti.

Çerkezoğlu, oda binasında düzenlediği basın toplantısında, hasta tutuklularla ilgili birçok açıklama yaptıklarını, Cumhurbaşkanlığı, Başbakanlık, Adalet Bakanlığı ve Sağlık Bakanlığı'na görüş ve çözüm önerilerini sunduklarını hatırlattı.

Çerkezoğlu, yetkililere, mevcut hukuksal mevzuatın, hasta tutuklu ve hükümlülerin mağduriyetine yol açtığı, yaşamlarının son dönemlerinde karşılaştıkları hukuki ve vicdani süreçlerin kendileri ve yakınları için travmatik ve telafisi mümkün olmayan sonuçlar doğurduğu, mevzuatın değiştirilmesi ve zamanla yarışan bir mekanizma kurulması gerektiğini bildirdiklerini aktardı.

Çerkezoğlu, İstanbul Tabip Odası Bilimsel Kurulun bir açıklamasını da hatırlattı: "...özellikle mahkûmların hastalıklarının tespit edilmesi, sağlık kurumlarına sevki, bir an önce tedavi altına alınmasına yönelik mevcut uygulamanın iyileştirilmesi, etkinleştirilmesi ve hızlandırılması ivedi olarak sağlanmalıdır. Bunun yanında hastanın terminal döneme girmesi ve artık tedavisinin cevap vermemesi halinde ise aileleri ile vedalaşma ve son günlerini psikolojik yıpranmadan uzak bir şekilde huzur içerisinde geçirmeleri mümkün kılınmalıdır. Bu kapsamda da, hastalığı iyileşemeyecek derecede ilerlemiş ve terminal döneme girmiş hasta mahkûmların iyileşemeyecek olmaları dolayısıyla cezalarının infazının ertelenmesinin yanında, sadece Cumhurbaşkanına tanınan ve sürekli hastalıklar için de icrası mümkün olan af yetkisinin, etkin olarak kullanılması sağlanabilir."

 
SIFIRA SIFIR ELDE VAR SIFIR

"Bilimsel Kurulun sonuç cümlesinde ne oldu" diye soran Çerkezoğlu, şu yanıtı verdi: "Sıfıra sıfır elde var sıfır."

Bilimsel Danışma Kurulu'nun çözüm önerilerinin dikkate alınmadığını belirten Çerkezoğlu, bunun için yaşananları şöyle sıraladı:

-Aileleri ile vedalaşmaları sağlanamayan hastalar ölmeye devam ediyor.

-Cumhurbaşkanı af yetkisini etkin kullanmadığı için ölümcül hastalar cezaevinde ölüme terk ediliyor.

-Tutuklu ve hükümlülere nitelikli sağlık hizmeti verilemediği için geç teşhis ve yetersiz tedavi erken ölümlere yol açıyor.

-Vicdanı olanların vicdanları yaralanmaya devam ediyor.

-Serbest bırakılmaları yerine tabutları teslim edilmeye devam ediyor.

 
ADALETİN BU MU DEVLET

Basın açıklamasının başlığını "Adaletin Bu mu Dünya" diye koyduklarını hatırlatan Dr. Çerkezoğlu, "Dünyaya haksızlık etmeyelim. Asıl soruyu Cumhurbaşkanı, Başbakan, Adalet Bakanı, Adli Tıp Kurumu ve Yargı'ya soralım" dedi.

Yakın zamanda cezaevinde yaşamını yitiren Muhlis Barut ve Magdelena de Winnaar'ın "Adaletin bu mu Türkiye" diyerek yaşama veda ettiklerini hatırlatan Çerkezoğlu, Barut ve Magdelena'nın son sözlerini aktararak konuşmasını sonlandırdı:

Muhlis Barut: "İşe başlayıp ailemi geçindirmek ve onlara mutlu bir gelecek kurmak tek hayalim… İşkembe çorbası içmek, komşularımla mangal yapmak ve yeniden çalışmaya başlamak istiyorum."

Magdalena de Winnaar: "Burada ölmekten ve bir daha ülkemin güneşini görmemekten korkuyorum…"

Kaynak: Etkin Haber Ajansı

Her şey bir yana günlerdir ameliyatımı bekleyen çocuğumun yaşadıkları, hissettikleri beni çok üzdü. Oğlum hala çocuktur. Bu koşullarda ameliyat olmamı hiç istemiyor. Ameliyat olacağım zaman yanımda olmak istiyor. Ama şunu anlamıyor: sanki bir – iki yıl içinde çıkacağım da tedavimde ertelenebilir bir durum sözkonusu. Ben müebbet ceza almış bir hükümlüyüm. Cezam, hastalığıma rağmen verildi ve infazımın bitmesine 18 yıl var… Her türlü başvuruma, ağır hastalığıma rağmen hala bu koşullardayım, durumum gün geçtikçe kötüleşiyor. Ameliyat artık şart olmuş durumda. Oğlum da kendince cumhurbaşkanlığından sivil toplum kuruluşlarına, her yere başvuruyor ve o çocuk saflığıyla, umutla “Anne dur, bu sefer bir şey olacak.” diyor. 

22.08.2012

Merhaba,

İlginize teşekkür ediyorum, sorularınızın cevaplarını içtenlikle verdiğime emin olabilirsiniz. Sizlere çalışmalarınızda başarılar diliyorum.

1. Bize kendinizi anlatır mısınız?

(Kendinizi istediğiniz gibi tanıtabilirsiniz, isterseniz yaşınızı, işinizi, cezaevine girmeden önce nerede, nasıl yaşadığınızı, ailenizi, neleri sevdiğinizi, umutlarınızı, hayallerinizi yazabilirsiniz.)

1974 Şırnak doğumluyum. 1996 yılında gözaltına alındım. Tek kelime Türkçe bilmiyordum o zaman. 1,5 yaşındaki oğlumla birlikte gözaltında ağır işkencelerden geçirildik. Kürt olmam, Kürtçe konuşmam oğluma o yaşta işkence etmelerinin de sebebiydi. 24 gün boyunca İstanbul Terörle Mücadele Şubesi’nde ağır işkencelere uğradım. Çırılçıplak soyup elektrik verme, vücudumda sigara söndürme, falaka, dayak ve sayamadığım onur kırıcı, insanı insan olmaktan utandıran işkencelerle karşılaştım. Türkçe bilmiyordum; oğlumu karşıma getirip beni konuşturmak için o yaşta işkence ettiler, vücudunda sigara söndürdüler. Konuşmamam örgüt tavrı olarak gösterildi. En son gün yani 24. gün kolumdan dört kişi zorla tutarak bilmediğim bir ifadeye irade dışı parmak bastırdılar. Çıkarıldığım DGM’ce tutuklandım. Oğlumu 4 ay bana vermediler. Avukatımın uzun uğraşlarıyla oğlumun Çocuk Esirgeme Kurumu’na verildiğini öğrenince üzerinde durarak alabildik. Oğlumu benden almalarının nedeni vücudundaki işkence izlerinin varlığıydı. “Bu işkence izlerin örgüt propaganda yapar” diyerek çocuğuma el koymak istediler.

4 yıl mahkemeye tercüman getirilmeyerek savunma hakkım engellendi. Tercüman yasaktı ve askeri mahkemeler kabul etmiyordu. 4 yıl sonra mahkemeye tercüman getirildiğinde ancak savunma yapabildim. Avukatım mahkeme başkanına “Bu kadın Türkçe bilmiyor, nasıl ifade aldınız?” diye sorunca, mahkeme o dönem TEM’de görevli bir komiseri çağırdı. Onun anlatımları şöyle oldu: “Bu kadın Kürtçe konuşuyordu, örgüt tavrı saydık. Dosya arkadaşının ifadesini aldık. O ifadeye biz parmak bastırdık, onun ifadesi olarak geçirdik.” Komiserin bu ifadesine rağmen müebbet hapis cezası aldım.

2. Ne zamandır cezaevindesiniz? Eğer ceza aldıysanız cezanız ne kadar, almadıysanız kaç yıl ceza ile yargılanıyorsunuz?

On yıl boyunca ne konuşulduğunu anlamakta zorlandığım duruşmalara getirilip götürüldüm. Gözaltındaki ağır işkenceler, oğlumun durumu, cezaevinin kötü şartları gibi birçok etken ilerleyen zamanlarda ağır kalp hastalığı başta olmak üzere birçok hastalık oluşturdu. Mahkeme süresi boyunca kalp hastalığım ilerledi. Doktorlar “cezaevinde tedavisi mümkün değil, sürekli hastalığı mevcuttur” diye rapor verdi. Mahkemeye sundum. 2006’da mahkeme devam ederken tahliye edildim. 10 yıllık sürede az da olsa cezaevinde Türkçe öğrendim. Dışarıda oğlumla yeniden yaşamımı kurdum; çalıştım, tedavime devam ettim. 2010’da dosyam Yargıtay’da onaylanınca müebbet ceza aldım ve tekrar tutuklandım.

3. Rahatsızlığınız nedir? Bugünlerde kendinizi nasıl hissediyorsunuz, sağlığınız nasıl?

Kalp hastasıyım. İki kalp kapakçığımın değiştirilmesi gerekiyor. Yerine yapay kalp kapakçığı takılacak. Onun dışında kemik erimesi ve kullandığım ilaçlar yüzünden oluşan mide rahatsızlığım var. Tansiyon hastasıyım, bunların dışında vücudumun neredeyse tamamını kaplayan bütünlüklü bir varis söz konusu. Ayaklarımdan omuzuma kadar damar yanması uyumamın önünde çok büyük engel.

Çok fazla ilaç kullanıyorum, kullandığım ilaçların bir kısmını yazayım size mesela;

* Dideral 40 mg          *Aldactone-A-25 mg              *Euraspin 300 mg

* Beloc 100 mg           * Lasix 40 mg                         *Metospasmyl

* Diltizem 240 mg      * Monoket long 50 mg

* Vastarel 20 mg         * Daflon 500 mg

* Opasis – mikropellet vesaire, vesaire…

Ayda bir iğneye gidiyorum, kalp hastalığım için. Bunun dışında yine ayda 1-2 defa acil servise giderek hem cihaza bağlanıyorum, hem iğne vuruluyorum.

Bugünlerde kendimi daha kötü hissediyorum. 17 Ağustos’ta kalp ameliyatı için *** Devlet Hastanesine götürüleceğimi söylemişlerdi. Daha öncesinden aniden rahatsızlanıp acil servise kaldırıldığımda doktor acilen kalp kapakçığı ameliyatı olmam gerektiğini söyledi. 2-3 gün arayla kardiyoloji kiliniğine gittim. 24 saat süreyle kalp ritmimi ölçen bir cihaz taktılar, bu cihazın ölçümleri sonucunda nasıl bir ameliyat yapacaklarına karar vereceklerini söylediler. Sonraki gidişimde cihazı takan doktor yoktu. Yerinde başka doktor vardı. Yüzüme dahi bakmaya tenezzül etmeden sanki hasta olan gardiyanmış gibi ona baktı ve “Ameliyat olacak” dedi. Bir kağıt yazdı ve dosyanın içine koydu. Ameliyat tarihimi cezaevine geldikten sonra kendi çabamla sorarak öğrendim. Doktor anjiyo için ameliyat tarihi vermiş. Yıllardır tedavi olduğum ve asıl sorunun kalp kapakçıklarında olduğu dosyamda da belirtildiği halde daha öncesinden zaten geçirmiş olduğum anjiyo için tarih verilmişti. Kaldı ki aynı hastanenin kardiyoloji servisi doktorları “sen daha önce anciyo olmuşsun ve hakkını kaybetmişsin” demişlerdi. 16 Ağustos akşamı aç kalmam gerektiğini söylediler. Sabah (17 Ağustos) 10.00-11.00 civarı ise cihazın bozuk olduğunu ve beni götüremeyeceklerini söylediler. Her şey bir yana günlerdir ameliyatımı bekleyen çocuğumun yaşadıkları, hissettikleri beni çok üzdü. [Oğlum] hastane kapısında getirilmemi saatlerce bekliyor ve o gün görüş günümüz. Cezaevi idaresine çocuğuma ulaşmaları için telefon numarası gönderdim, üç defa sordum. Aradıklarını, durumu bildirdiklerini söylediler. Aslında böyle bir durum yaşanmamış ve [oğlum] bilgilendirilmemişti. O hastane kapısında endişeyle beklerken yine bir şekilde ona ulaşan biz olduk. Görüşe benden önce çıkan bir arkadaşımın ailesi ve avukatı üzerinden [oğlum]’a ulaştık. Öğleden sonraki görüşe ağlamaklı ve tepkili bir ruh haliyle geldi. [Oğlum] hala çocuktur. Yaşadıklarımıza anlam veremiyor. Hem içerleyip üzülüyor, kırılıyor, ağlıyor; hem de aşırı derecede tepkileniyor, öfkeleniyor. Bu koşullarda ameliyat olmamı hiç istemiyor. Ameliyat olacağım zaman yanımda olmak istiyor. Ama şunu anlamıyor: sanki bir – iki yıl içinde çıkacağım da tedavimde ertelenebilir bir durum sözkonusu. Ben müebbet ceza almış bir hükümlüyüm. Cezam, hastalığıma rağmen verildi ve infazımın bitmesine 18 yıl var. Daha öncesinde sağlık durumum nedeniyle beni tahliye eden mahkeme 2010’da tekrar tutuklandığımda yaklaşım, göreceğim muamele başından belliydi. Her türlü başvuruma, ağır hastalığıma rağmen hala bu koşullardayım, durumum gün geçtikçe kötüleşiyor. Ameliyat artık şart olmuş durumda. Bekletmek, erteleyebilmek gibi bir durum sözkonusu değil. [Oğlum] da kendince cumhurbaşkanlığından sivil toplum kuruluşlarına, her yere başvuruyor ve o çocuk saflığıyla, umutla “Anne dur, bu sefer bir şey olacak.” diyor. Bu şartlarda ameliyat psikolojisi bir yana, [Oğlumun] yaşadığı hayal kırıklıkları, umutlarının sönüşü beni üzüyor. Elimden gelse ona hiçbir sağlık sorunumu yansıtmam ama bu şartlar itibarıyla mümkün değil. Doğal olarak her şeye şahit oluyor. Görüşleri dışında da düzenli olarak cezaevini, reviri arıyor. Fiziki rahatsızlığımın dışında yaşadığım bu sıkıntı bir kalp hastası olarak beni çok yoruyor, zorluyor.

Size bu mektubu yazdığım sırada cezaevi idaresi tekrar gelip ameliyat olacağımı söyledi. Bugün (22.08.2012) *** Devlet Hastanesi’ne gittim. Gitmeden önce cezaevi idaresi anjiyo için gideceğimi, benle ilgilenen doktorun orada olduğunu söyledi. Yine her şeyi bilen, uzman doktor edalı gardiyanların “çok basit bir şey, korkma, benim bilmem neyim de oldu. Ailene haber verme, zaten hemen gelirsin, en fazla bir gece kalırsın” söylemlerini dinleye dinleye gittim hastaneye. Asistan doktor geldi ve olacağım ameliyatın anjiyo olmadığını söyledi. Yarına kadar hastanede kalmam gerektiğini söyledi. Cezaevi idaresi hastanede kalmam gerekmediğini, getirilmemi söyledi. Komutanın revirle konuşmasından bu çıktı ve geri getirildim tedbir ve tetkik için kalmam gerekirken. Yine yaşadığım bu stres yanıma kâr kaldı. Yarın da hiçbir işlem olmazsa şaşırmayacağım. Çünkü bu hep böyle. Kedi-fare oyunu gibi sizinle oynanıyor.

4. Hasta olduğunuzu ne zaman, nasıl öğrendiniz?

İlk olarak 2005 yılında cezaevinde hastalığımı öğrendim. Muayene için (halsizlik, uyku bozukluğu gibi şikayetlerden dolayı) dahiliyeye gitmiştim. Dahiliye doktoru kalbimde delik olduğunu söyledi. İnanmadım, şimdiye kadar böylesi ciddi bir hastalığım olsaydı mutlaka belirtilerini yaşardım diye düşündüm. Tetkikler için *** hastanesine sevk ettiler. Orada kalp kapakçıklarında sorun olduğunu, acil ameliyata alınmam gerektiğini söylediler. Kalp kapakçıklarından birinin ezilmesi ve önceden geçirdiğim romatizma nedeniyle bu durumun tıkanıklığa da yol açtığını söylediler. Cezaevine girmeden önce hiçbir sağlık sorunu olmayan bir insandım. Hastaneye sadece doğum için gitmiştim. Yaşadığım tüm işkence, baskı, sıkıntı, üzüntü, çocuğuma yaşatılanlar ve bir türlü bunları kabullenememem cezaevinin ağır koşullarıyla da birleşince böyle bir hastalık ortaya çıktı. Hemen anjiyo oldum. Hastalığın ağırlığı ve cezaevi koşullarında tedavisinin imkansızlığı sebebiyle ameliyattan sonraki ilk mahkememde tahliye oldum.

5. Cezaevinde revire çıkmakta, doktorla görüşmekte sıkıntınız oldu mu?

Cezaevinde sağlık konusu en sıkıntılı konulardandır. Adeta insanı terbiye etme amaçlı olarak cezaevi idareleri tarafından kullanılır. Israrla dilekçe yazmanız gerekir. İhtiyacınız acil dahi olsa sıraya konulursunuz. Tabi benim rahatsızlığımın ciddiyetinden dolayı riski ve sorumluluğu göze alamıyorlar, doğrudan hastaneye sevk ediyorlar. Ancak bunlar da sonuçsuz kalıyor. Yapılanlar dosyama işlenmiyor. Size soruyorum, bir kalp hastası ayda 2 defa eko çektirir mi? Belgeler, evraklar hep kayıptır.

6. Hastaneye nasıl götürülüyorsunuz? Bu konuda bir sıkıntınız var mı? Örnek verebilir misiniz?

Hastaneye ringlerde götürülüyoruz. Bir ringde yaklaşık 15-16 kişi ile hastaneye gidiyorsunuz. 15-16 kişinin işlemleri yapılıncaya kadar “güvenlik” gereği küçücük ringin içinde bekletiliyorsunuz. Kimi zaman süre yetmeyince, mesai saati bitince geri getiriliyorsunuz. Hiçbir işleminiz, muayeneniz yapılmadan bir sonraki randevuya kadar beklemek zorundasınız. Elleriniz kelepçeli, ringin kokusu, pisliği ayrı vaka. İnsanlar içine kusuyor mesela ve siz o halde saatlerce o küçücük yerde beklemek zorundasınız. Muayene sırasında asker sizinle geliyor, geniş güvenlik ablukasıyla hastaneye giriyorsunuz ve tüm insanlar sizi izliyor. Çünkü müthiş bir panik havası yaratılıyor.

7. Hasta olduktan sonra cezaevi hayatı sizin için nasıl oldu? Örnek verebilir misiniz?

Çok daha zorlaştı. Sağlıklıyken her şeyi daha kolay göğüsleyebiliyorsunuz. Ama gün geçtikçe ilerleyen bir hastalığınız varsa her şey daha zor. Bir kere normal insanların dahi sıkıntı çektiği yerlerdir cezaevleri. Tedavi olmanın zorlukları, ilerleyen durumunuz bir yana durumunuzu görüşlerde ailenize yansıtarak onları üzmemek adına ekstra moralli, güçlü durmak zorundasınız. Kaldı ki kalp hastalığını sıkıntı-üzüntü daha da tetikliyor. İçinize attıklarınız, bunca yıldır yaşadıklarınız bir yana geleceğin belirsizliği, durumunuz ortada olduğu halde hiçbir başvurunuzun sonuç vermemesi ayrı bir sıkıntı kaynağı. Ben ve benim gibi birçok insanın durumu yok sayılıyor, görülmüyorsunuz ısrarla. Tedavi sırasında doktorlardan, cezaevi personelinden ve askerden gördüğünüz yıpratıcı, onur kırıcı, hiçe sayan muamele ve bilinçli olarak yaşatılan zorluklar da ayrı sorun. Maddi-manevi pek çok şey hayatı size daha da zorlaştırıyor. Aslında bu konuda söylenecek çok şey var ama ne söylenirse söylensin değişen pek bir şey de yok.

8. Cezaevinde olduğunuz için hastalığınızın teşhis ve tedavisinde herhangi bir aksama oldu mu? (Dışarıda olsaydım bunlar başka türlü olurdu diyeceğiniz konular var mı?)

Bu konuyla alakalı olarak söyleyebileceğim ilk şey kelepçesiz ve insanca tedavi olmaya duyduğum hasret. Zaten sadece teşhis ve tedavi zorluğundan ziyade hastalığımın sebebi tutukluluğum, gördüğüm işkence, kötü muamele ve yaşadıklarımdır. Dışarıda olsaydım kendi işlemlerimi kendim yapar, bu onur kırıcı muamelelere maruz kalmazdım. Stressiz tedavi olurdum. Devlet hastanesinde sıra olmazsa, ilgilenilmezse özel hastanede tedavi olma seçeneğiniz olurdu. Stressiz tedavi olurdum. Oğlum, ailem böyle endişelenmez, yanımda olurlardı.

9. Doktor, hemşire gibi sağlık çalışanlarından, diğer görevlilerden olumsuz bir tavırla karşılaştınız mı?

Olumlu bir tavırla karşılaştınız mı diye sorsaydınız daha kolay olurdu. Cezaevi personeli ve asker sürekli sizi teşhir ediyor. Hastaneye gittiğinizde asker silahlarıyla yanınızda, muayene öncesinde tüm hastaneyi tavaf ediyorsunuz. “Açılın, açılın!” diye insanları iterek güya size yol açıyorlar. İnsanlar tepkileniyor, size öfkeyle, tuhaf tuhaf bakıyor. Asker muayeneden çıkmıyor. Çıksa da cezaevi personeli sağolsun tüm hastalığınızı askere anlatıyor. Mahremiyet yok. Cezaevi personeli başlı başına bir vaka. Sözgelimi fenalaşıyorsunuz: “Bir aspirin al, ağrı kesici al, bana da oluyor, bir şeyin yok” diyerek hastalığınızı bilinçli bir şekilde sürekli sıradanlaştırmaya çalıştığı gibi sizi psikolojik olarak zorlamak amacıyla ilginç diyaloglara giriyor. Hastaneye gittiğinizde her şeyi bilen allame-i cihan havalarıyla sizi hastane içinde dört döndürüyorlar. Doktorların istedikleri evraklar yanlarında değil. Belki bir baş ağrısında kendileri revire giden, hastaneye giden gardiyanlar sizin hastalıklarınızı küçümsüyor, önemsizleştirmeye çalışıyor.

İnsanı en acıtansa hipokrat yeminli doktorların yaptığı muamele. Yargılamanız devlet mahkemelerinde bitse bile her muayenenizde her doktor hakim olup sizi baştan yargılıyor. Soyunmanız gereken durumlarda dahi asker çıkmıyor, doktor “güvenlik” gerekçesiyle kılını kıpırdatmıyor. Yüzünüze bakma zahmetinde dahi bulunmuyor. Sanki hasta gardiyanmış gibi onunla muhatap oluyor.

Söylediklerim belki size abartılı gelecek ama inanın 3-4 kişi dışında işini etik ölçülerle yapan sağlık personeline rastlamadım. Yüzünüze dahi bakılmıyor. Asker-gardiyan muamelesi bir yana, bu çok daha acıtıcı.

10. Hasta haklarını biliyor musunuz? Haklarınızı kullanabiliyor musunuz?

Hasta haklarını bilmek çok işinize yaramıyor. Elbette biliyorum ama hasta hakları cezaevinde geçerli değil. Kağıt üzerinde kalıyor ve bu yüzden kullanamıyorsunuz.

11. Hastalığınız konusunda size nasıl bilgi veriliyor? Bu konudaki duygu ve düşüncelerinizi anlatır mısınız?

Dolaylı bilgi veriliyor. 3 yıldır buradayım; 3 yılda sadece 3-4 doktor doğrudan benle muhatap olup beni bilgilendirdi. Geri kalanı sanki hasta olan asker ya da cezaevi personeliymiş gibi onunla konuşuyor. Kimi zaman bu da yapılmıyor. Cezaevine dilekçe yazarak revire çıkmanız ve oradaki doktordan öğrenmeniz gerekiyor. Lütfedip revire çıkarırlarsa, bilgilendirirlerse neyiniz olduğunu, ne yapılacağını öğrenebiliyorsunuz. Bazen de eksik evrak yüzünden bilgilendirme yapılmıyor. Dosyanıza işlenmemiş ve hiç hastaneye gitmemişsiniz gibi boşa çıkartılıyorsunuz. “Emin misin, ne zaman gittin, yanlış hatırlıyorsun, bak gitmemişsin. Gitsen belli olurdu” deniliyor. İnsan kendinden şüpheye düşüyor. Ve her şey başa sarıyor… Yani bilgilendirmeler sürekli aksıyor ve tam, teferruatlı bir bilgilendirme yapılmıyor.

12. Adalet Bakanlığı, Türkiye’nin her yerindeki, durumu ciddi olan hastaların İstanbul Metris Cezaevi’nde yeni kurulan “hastane cezaevi”ne nakletmeyi ve burada tedavi edilmelerini düşünüyor. Bu konuda siz ne dersiniz? Hastane cezaevinde tedavi olmak ister misiniz? Neden?

Hastane cezaevinde tedavi olmak istemem. Bu kadar ağır hastaları ısrarla cezaevinde tuttuktan, hepsini “tedavi” adı altında toplama kampı gibi bir yerde topladıktan sonra ne tedavisi, ne iyileşmesi? İnsanların çoğunun hastalıklarının sebebi zaten cezaevi. Bir de “hastane cezaevi” adı altında kendi yaptıklarını onarabileceklerini mi sanıyorlar? Kanser hastası, kalp hastası, böbrek hastası, ciğer hastası, ağır psikolojik hasta, böyle hastalıkları olan insanları cezaevi hastanesi mi iyileştirecek? Yapacakları tek şey insanların son günlerinde dahi; mahkumiyet ve hastalık psikolojisini bir arada vererek işkence etmektir. İnsanlar kalan kısıtlı zamanlarını dışarıda sevdikleriyle geçirmek istiyor. Devlet bunu bilmiyor mu? Bu kadar hasta insanı tutuklu bırakıp kocaman hastane cezaevleri açacaklarına ve bunun üzerinden kendilerini hizmet veriyor gibi göstereceklerine bu ölüm döşeğine gelen insanlardan korkmayı bırakıp salsınlar. Son günlerini bari sevdikleriyle geçirsinler. Yoksa hastane cezaevi-normal cezaevi… Ne farkı var ki?

13. 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun’un 16.maddesi ‘Hapis Cezasının İnfazının Hastalık Nedeni ile Ertelenmesi’ başlığını taşır. Bu maddenin 2. fıkrası ve Hapis Cezasının Ertelenmesi Hakkında Genelge’ye göre; “Diğer hastalıklarda(kanser hastaları gibi) cezanın infazına, resmî sağlık kuruluşlarının mahkûmlara ayrılan bölümlerinde devam olunur. Ancak bu durumda bile hapis cezasının infazı,mahkûmun hayatı için kesin bir tehlike teşkil ediyorsa mahkûmun cezasının infazı iyileşinceye kadar geri bırakılır.” Bu düzenlemeden yaralanabilmek için bir geri bırakma kararı gerekmektedir. Bu karar, Adlî Tıp Kurumunca düzenlenen ya da Adalet Bakanlığınca belirlenen tam teşekküllü hastanelerin sağlık kurullarınca düzenlenip Adlî Tıp Kurumunca onaylanan rapor üzerine, infazın yapıldığı yer Cumhuriyet Başsavcılığınca verilir. Anılan düzenlemeden açıkça anlaşıldığı üzere, geri bırakma kararına ilişkin olarak sorumluluk Adli Tıp Kurumundadır. Kurumun raporu sonucu, hükümlünün infazının ertelenmesine veya ertelenmemesine karar verilecektir.

Bu yasa maddesinden haberiniz var mıydı? Bu konuda bir başvuruda bulundunuz mu, bulunduysanız sonuç ne oldu?

Evet haberim var. Adli Tıp’a 2-3 defa gittim. Her seferinde evrak eksikliği var denildi. Sonunda tamamlanmış haliyle gittim. Ondan da herhangi bir sonuç, bilgilendirme almadım. Yüzüme bakıp tansiyonumu ölçtüler sadece. Adli Tıp doktorları mesleki ahlaklarına, o hipokrat yeminlerine bağlı kalsalardı bu kadar çok ağır hasta zaten cezaevlerinde kalmazdı. Düşünmüyor değilim, nasıl vicdanları rahat bir şekilde işlerine devam ediyorlar? Cezaevlerinde her gün bir insan ölürken hiç mi kendilerini sorumlu hissetmiyorlar?

14. Sizce hasta mahpuslar için neler yapılabilir? Devlet ve hapishane idareleri neler yapabilir? Sivil toplum kuruluşları ne yapmalı?

Hastalar ne sebeple tutuklu bulunursa bulunsun önce gerçekten insan muamelesi görmeleri gerekiyor. Bu esirgenmemeli. Devlet hasta tutsakları yok saymamalı, ısrarla ağır hastaları cezaevinde tutmamalı. Sonuçta bu hastalar da bu ülkenin evlatları. Neden zindan içinde zindan yaşatılıyor? Sapasağlam alınıyor insanlar işkencelerde sakatlanıp cezaevlerinde çürütülüyorlar. Tüm yaşananlardan sonra dışarıda bir nefes almayı çok görmemeliler. Emin olun bu insanlar her kuruma başvuruyorlar. Cumhurbaşkanlığına değin. Acıdır ki değişen bir şey yok. Sivil toplum kuruluşları daha sonuç alıcı tarzda çalışmalı. Gerek gündemleştirmede, gerek sonuç almada ciddi zafiyet var. iş bireyle kalmıyor, ailesi de cezalandırılıyor, toplumu da sonuçta. Toplum vicdanı yara alıyor.

15. Bunların dışında söylemek istediğiniz şeyler varsa lütfen yazın.

İlgilendiğiniz için gerçekten teşekkür ediyorum. İnanın yazmadığım yer kalmadı. Umudum yok ama sorularınızı içtenlikle cevapladım. Emeğinize teşekkürler. Gerekiyorsa size oğlumu ve ablamı da yönlendirebilirim. Çabalarınızda başarılar ve sonuç alıcılık diliyorum. Sözkonusu Fatma, Ali, Ayşe’den ziyade, çürütülen hayatlardır. Şairin dediği gibi “Son kötü günleri yaşıyoruz belki de / ilk iyi günleri de görürüz belki de”

Selam, saygı, iyi dileklerimle,

kaynak: http://hapistesaglik.wordpress.com

Yaklaşan 12 Eylül’ü düşünce kulaklarıma uzaklardan belli belirsiz bir ninni sesi gelmeye başlıyor. Algılamaya çalışıyorum ‘’uyusun da büyüsün’’ desem değil, ama o minvalde bir ninni iyice kulak kabartıyorum anlamaya çalışıyorum. Anlamaya çalışırken bir taraftan da uyku bastırıyor. Ninni görevini yerine getirmeli! Fakat ben uyumak istemiyorum direniyorum. Ninnide anlatılmayan, gizlenen gerçekliği anlamak istiyorum. Direniyorum. Ve bu direnç sonuç veriyor, ninni kulaklarımda netlik kazanıyor. Söylenenlerin yaşamımda bir karşılığını bulamasam da beynimde kelime karşılığı bulunuyor.

İleri demokrasi! 

Üstünlerin hukuku değil, hukukun üstünlüğü!

12 Eylül darbesi ve darbeciler ile hesaplaşma!

Özgürlük! Hak! Hukuk! Guk guk guk…

12 Eylül nasıl anlatılır?

Binlerce gözaltı, İşkence, binlerce dava ve yargılama, verilen idam cezaları ve gerçekleşen idamlar, binlerce siyasi mülteci, kuşkulu ölümler, İşkencede ölümler, dolup taşan cezaevleri ve bu cezaevlerinde gerçekleşen ölümler, açlık grevleri, hâkimlerin görevden alınması, intihar ettiği söylenen insanlar. Yani insanlık dışı her türlü muamelenin yaşandığı karanlık yıllar.

Ya günümüzde ne oluyor?

Cezaevinde Halkın Haber alma hakkı için emek veren kaç Gazeteci var?

Cezaevinde Parasız eğitim istemekten başka suçu olmayan kaç Öğrenci var?

Demokrasi halkın iradesi ise halk iradesi ile seçilen kaç milletvekili ve Belediye başkanı cezaevinde?

Kadınlara uygulanan taciz ve tecavüz olayları ile öldürülen kadın sayısındaki artışın sebebi ve Çocuk yaştaki kızlara yapılan toplu tecavüz olayları her geçen gün artan muhafazakârlıkla ilgili midir?

Doğu ve Güneydoğuda geleneksel giyim eşyası olan Puşi örgüt üyeliği için yeterli mi?

Biber gazı organik mi? Bomba ve mermiler Steril mi?

Roboski’de halkın üstüne bomba atılmasına kim karar veriyor?

30 yıldır devam eden ölümler halen neden çözülemiyor? Siyasal erk toplumsal zenginliğimizi neden yok sayarak ötekileştirmekte ısrar ediyor?

Bu kadar can alıcı sorun ve bu can alıcı sorunlar içerisinde bizlere dinlettirilen ninni. Ve bu ninniye her geçen gün eklenen yeni satırlar. Yargı paketleri, anayasa yapım süreçleri… Yani sorunlu olduğu siyasal erk tarafından da kabul edilen çözüm(!) için sürekli yargı reformları ve paketleri açıklanan HUKUK sistemi.

Yaklaşan 12 Eylül, açıklanan yargı paketleri, Darbeler ve Darbeciler ile hesaplaşan bir ülke (!) ve tüm bu süreçlerde 31 yıldır cezaevinde yatmakta olan ve 2025 yılına kadar cezaevinde tutulması planlanan bir sosyalist Tahir CANAN. 12 Eylül hukuku ile sosyalist kimliğinden dolayı işlemediği cinayetlerin faili haline getirilerek, bir ömür denilecek süreci cezaevinde geçirerek 12 Eylül’ün günümüzdeki sembol ismi oldu. Hukuk sistemi içinde yıllardır maruz kaldığı hukuksuzluğu anlatmaya çalışıyor, yeniden yargılanmak dâhil uluslararası hukuk kurallarının tarafına uygulanmasını ve yaşadığı hukuksuzlukların son bulmasını istiyor.

Son bir yıldır birçok vesile ile yaşanan hukuksuzluk T.B.M.M, HUKUK sistemi, MAHKEMELER, Yazılı ve görsel medya olmak üzere birçok yerde konu edildi.

Fakat siyasal erk halen bize ninni dinletiyor masal anlatıyor.

12 Eylül yaklaşıyor 31 yıllık mahpus Tahir CANAN bandırma cezaevinde yatmaya devam ediyor. Neden mi? Ninnileri dinlemediği için.

İlhan CANAN

Kaynak: beynet.com

Kanser hastası olan, 16 yıl 8 aylık hapis cezası Yargıtay aşamasında bulunan, doktorların geçen Nisan ayında doktorların 6 ay ömrü kaldığını raporladığı rapor ettiği Muhlis Barut, geçen gün saat 03.00 civarında İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne kaldırıldı. Barut’un durumunun çok ağır olduğu kaydedildi.

İzmir’deki ailesinin son gün ve saatlerini evinde geçirmesi için gözyaşı döktüğü, ilgili makamlardan destek istediği ve en son olarak Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün talimatıyla ’Vedalaşma hakkı’ umutlarının arttığı Muhlis Barut’un durumu ağırlaştı.

Sabaha karşı saat 03.00 sıralarında İstanbul’dan alacağı Adli Tıp Raporu’nu beklediği Metris Cezaevi’nde fenalaşan Muhlis Barut’un kızı Gönül Barut da saat 09.00’da Cezaevi Müdürlüğü tarafından bilgilendirilerek hastaneye yönlendirildi. Refakatçi olarak babasının yanına giden Gönül Barut, şöyle dedi:

"Babamın durumu çok ağır. Anladığım kadarıyla çok az zamanı kaldı. İçim yanıyor. Biz sadece vedalaşmak istedik. Üniversite hastanesinden rapor olmasına rağmen yeniden İstanbul’dan rapor istediler. Onlarca dilekçe verdim, yüzlerce kez yalvardım. Umudum tükenmek üzere. Babamın suçunu kabul ediyorum. Ama ölüm döşeğindeki bir insan ne kadar tehlikeli olabilir? Neden ’Vedalaşma hakkı’ tanınmaz? Bir taraftan ambulans bulmaya çalışırken sabah babamın fenalaştığı haberiyle karşılaştım. İstanbul’da tek başıma uğraşıyorum. Çok üzgünüm, başaramayacağım için, babamın son saatlerini evde geçirmesini başaramayacağım için çok korkuyorum. Lütfen sesimizi duysunlar."

Kaynak: http://www.baskahaber.org/2012/09/6-aylk-omru-kalan-tutuklu-muhlis-baruta.html (Burcu Taner/DHA)

Kaynak: http://www.imc-tv.com

Füsun Erdoğan'ın, Bianet'te yayınlanan "Hapishaneler Gerçeğini Bir de Bizden Dinleyin" başlıklı 10 bölümlük tefrikasının tamamını pdf olarak indirmek için tıklayınız

Hapishanelere, hapisteki ağır hastalara gönderdiğimiz mektuplardan biri, vefat haberiyle geri dönmüş bugün. Şevket Öznur yaşamıyor artık.

İnsan Hakları Derneği’nin ağır hasta mahpuslar listesinde, adının yanında kaldığı cezaevi (bir listede Sakarya L Tipi, diğerinde Ümraniye) yazıyor, durumu şöyle anlatılmış: “Hipertansiyona bağlı felç, diyabet, kronik kalp yetmezliği, dördüncü evre kronik böbrek yetmezliği, her iki ayak damarlarında %90′a varan tıkanıklık. Bir gözünü kaybetmiş tedavi edilmezse diğerini de kaybetmek üzere. Sürekli sakatlık raporu var. Adli Tıp Kurumu 3. İhtisas Kurulunun 26.04.2010 ile 10.06.2010 tarihli raporlarında T.C. Anayasasının 104/b maddesinde sözü geçen sürekli hastalık kapsamında değerlendirildiği bildirilmesine rağmen hala tutuluyor.”

Hepsi bu kadar. Şevket Öznur’un kim olduğunu, hayattan neler beklediğini öğrenmek, mektupla da olsa onu tanımak için artık çok geç. Adli Tıp Kurumu bile cezaevinde tutulmasının uygun olmadığını yazmışken, neden salıverilmediğini de bilemiyoruz. Tahliye edilse ne olurdu, artık anlamsız bir soru.

Ona önce Sakarya Cezaevi adresine mektup göndermiş, oradan iade gelince Ümraniye Cezaevi adresine yeniden yollamıştık. O cezaevinden iade edilen zarfın üstünde yazıyor, “vefat etmiştir.”

Şevket Öznur belki birinin sevgilisi, birinin babası, birinin kardeşiydi. Mutlaka birilerinin evladı, canıydı. Belki ciddi suçlar işleyip çok can da yakmıştı, bilemiyorum. Ama ne olursa olsun bir insanın, bu şekilde, cezaevinde, ailesinden, sevdiklerinden uzakta ölmesinde bir adaletsizlik, insanın içini çok acıtan bir yalnızlık, bir yanlışlık, bir insafsızlık var bence. İnsanlık dışı bir öfke var sanki, kimin öfkesi bilemiyorum. Artık kim olduğunu öğrenemeyeceğimiz bu insan neden tahliye edilmemiş, bundan kim sorumlu bilemiyorum, ama elbet var sorumluları.

Şevket Öznur’un öldüğüne dair hiçbir haber bulamadım internette. Hatta, Kıbrıs’ta onunla adaş olan bir akademisyen dışında, Şevket Öznur diye birinin yaşamış olduğuna dair bir bilgi de yok, isimleri ardarda sıralayan hasta mahpus listeleri dışında… Ne acı bir sahipsizlik! O listelerdeki diğer adları bekleyen son bu mudur?

Kaynak: http://hapistesaglik.wordpress.com/

Merhaba sevgili Adil Amca;

Umuyor ve diliyoruz ki sağlığın oldukça yerindedir. Bizler de gayet iyiyiz. Mayıs başlarında yolladığın kartı 18 Mayıs'ta almıştım ve oldukça da sevinmiştim. Ama peşinden de iletişim cezasını tebliğ ettiler. Dolayısıyla hemen cevap veremedim.

Dünya kaynıyor, Türkiye de kaynıyor. Egemen sınıfların baskı ve zulmü arttıkça, halk da bir yerlerden bir şekilde tepkisini gösteriyor. Direniyor, isyan ediyor. Bir araya geliyor mücadele ediyor. Kim inanırdı ki mücadele ve isyan dalgasının Arap topraklarından yükseleceğine. Sessiz sakin ve hatta “birşey çıkmaz onlardan” diyenlerin olduğu bu topraklardan bir ayaklanma yükseldi, Tahrir bir anda simgeleşti.

Denizler'in, Mahirler'in, İbrahimler'in, son yıllarda daha kitlesel anıldığına tanık olmak insanın içini ısıtıyor. Tohumun toprağa düştüğünü bilmek ayrı, onu hissetmek ayrı bir olgu. Umuyoruz ve tüm kalbimizle istiyoruz ki bu adımlar çoğalır.

Bu dönemde dışarıda olmayı isterdim (Tabi hep isterim, o ayrı) ama içerideyim. Bir mevzi olarak gördüğümüz bu mekanlardayım. Zorumuza giden içeride olmak değil, atıl güç olmak. Kuşkusuz, atıl güç kendi mevzisinde aktif güç ama kendi mevzisinde sadece.

Sınırlıdır. Zaman ve mekan ona ait değildir. Araçları azdır ama bütün bunlara rağmen taşır coşkusunu. Bir mevzi kavramı varsa ve kullanılıyorsa savaşın varlığı da kabul edilmiş olur. Bu mekanlarda irade savaşı verilir. İdeolojik kararlılık, politik esneklikler gösterilir. Savaş devam eder. Daha önce anlattım buradaki iradeye yönelik saldırıları, keyfi uygulamaları. Sosyal medyayı harekete geçirdiğinizi duydum. Nasıl sevindim. Dışarı ile içeri böyle bütünleşiyormuş demek ki dedim kendime.

Anlattığım onca sorun, uygulama, saldırılar devam ediyor. Değişen birşey yok. Sadece peş peşe açılan soruşturmalarda bir esneme, kesinti var. Ama şimdilik. Başlamayacağının bir garantisi yok. Şimdilik (…), çünkü Ceza İnfaz Kanunu tüm yetkiyi yasaya, yasanın gücüne bırakmıyor. Hapishane idarelerine bırakıyor. İdarenin keyfine nasıl geliyorsa öyle uygulanıyor. Öyle ki 20-22 Aralık 2011'de yaptığımız açlık grevinde limon, tuz ve şeker verilirken (ki bu doğru ve yasa da verilmesini hükme bağlamış.) 3 ay sonra 19-26 Mart arasında Kürt Ulusu'na yönelik saldırıları protesto etmek, A. Öcalan üzerindeki tecritin kaldırılması, anadilde eğitim ve UKKTH tanınması için yaptığımız açık grevinde limon, tuz ve şeker verilmedi. Suç duyurusu yaptık. Yasa ve usule uygun denildi.

Anayasa protesto hakkını “her vatandaşa” tanırken, CİK’e dayanan hapishane idaresi atılan her sloganı suç olarak değerlendiriyor, değerlendirebiliyor ve disiplin soruşturması açıyor. Yani CİK anayasanın üzerine çıkmış oluyor.

“Her vatandaşı” tırnak içine alıyorum. Çünkü “her” genel bir kavram olup bir bütünü ifade etse de biz o “her” in içine girmiyoruz. Biz devrimci tutsaklara birer “terörist” olarak bakılıyor ve hakkımız (...) muamelesi oluyor. Bize herşey mübah! “İleri demokrasinin” en temel ilkesi bu; muhalif olan, radikal olan her kimse “kadın, çocuk, yaşlı” gereği yapılır! Sanırım gerisi teferruat kapsamına girer!

Devrimci tutsaklar olarak, bu “gereği yapılır” kısmının en koyusunu yaşıyoruz, belki, Pervin Buldan’a nişan alınarak gaz bombası atılmasını gerçek mermilerin sıkılması ile karşılaştırırsak en yanlış olur; ama her iki durumu kendi koşulları içinde ele alırsak ikisi de en olur. “İleri demokrasi” ya da 1. Sultan Recep’in saltanatı son bulana dek “en"ler hep yaşanacak.

Yaşanan ne olursa olsun “Gönlümüzde acılara daha çok yer var.” Biz çilekeş değiliz. Taşıdığımız umudun, sevdanın bedelini ödüyoruz. Aslımız bu bizim. Ne keyfi uygulamalar, ne de tecrit tüketemez bu umudu.

Sizleri yüreğimizde taşıdığımız umutla sımsıkı kucaklıyor, sevgi ve selamlarımızı yolluyoruz.

31.07.2012 - Tayyar Eroğlu

1 Nolu F tipi hapishanesi B-1-45 Sincan/ANKARA

Merhaba! Bafra/ Samsun

Kandıra’da iken almıştım kartınızı. O ara sürgün sevkler başladığı için beklemeye girmek durumunda kaldım. Ve beklediğim geldi başıma! Bir kısım dostun yaşadığı gibi. İşte şu an sana Orta Karadeniz’in bir ilçe mapusanesinden yazıyorum. Bafra T-Tipi Kapalı Hapishanesinden. Bu 20 günlük sürede eminim sen de haberdar olmuşsundur. Siyasi tutsaklık bu ülkede bir yanıyla da sürgünle özdeş kılınmıştır hep. Aklıma ilk anda 40’lı yıllardaki aydınların yaşadıkları geliyor. Halikarnas Balıkçısı’ndan Rıfat Ilgaz’a, Ahmet Arif’ten Aziz Nesin’e, Enver Gökçe’den daha nice ilerici-demokrat-devrimci yazar, şair ve bilim insanına. Salt içeriye has da değil sürgünlük! Resmi ideolojinin makbul görmediği azınlıklar da nasibini almış bundan farklı inanç kesimleri de. Ve yakın dönemde Kürt halkı da. Bir nevi yabancılaştırma aracı, mağduriyetle terbiye etme ve doğal ortamından soyutlanmışlığın ruhsal yıkıcılığıyla yüzyüze bırakmadır tehcir/sürgün. Biliyor musun (…), politik tutsaklar için içeriye has bir politika da değil/di sürgün. Eylül döneminde çıkanları bir de zorunlu sürgün bekliyordu! Benim de iki yıl Adıyaman’a vardı. 90’a doğru bu tür mahkeme kararlarını uygulamadan kaldırdılar. Velhasıl dert, hayatımız kah içerden içeri, kah bölgeden bölgeye. Kah senin yaşadığın gibi ülkeden ülkeye zorunlu mültecilik/sürgünler içinde devinip durmuş/ ve hala da durmakta.

Çoğu politik tutsak için mahpusluk yedi bölge dört mevsimi yaşamak/solumak demektir. Benim de Sivas’ta başladı, Kayseri-Ermenek-Kocaeli/ Kandıra ve Samsun/Bafra durağında noktalandı şimdilik sürgünlüğüm.

Sevgili dost, uzun mahpuslukta olunca insan kısa hastane, mahkeme yolculuklarında bile çok fazla görüntüyü zihninne yerleştirmeye çalışır. Bu defa iki gün süren bir yolculuk ve ilk defa tanıma imkanı bulacağım bir bölge olduğu için bolca küçücük demirli bir pencereden seyretmeden de alamadım kendimi. Seninle bu sürgünün ilk anlarından buraya gelişimize kadar olan süreci de paylaşmak istiyorum.

Sürgün gönüllülüğü değil zorla yollanmayı, zorunluluğu ifade eder bilirsin. Bana birgün önce gelip söylediklerinde iki tanıdık arkadaşımın (Ercan Binay ve Cihan Deniz Tarak) da olduğunu öğrendiğim konuşmada, görevlilere gönüllü gitmeyeceğimi de belirttim. Ve hemen o bloktaki dostlarla veda notlaşmalarına akşam da eşyalarımı derlemeye giriştim. Sabah 6 gibi kalkıp, İbrahim ve Mulla yoldaşla kahvaltı yaptık. Saat 7 gibi gelip hadi dediler ve hayır deyince de zorla dışarı aldılar, eşyalarımı da. Tabi sloganlar ve tüm bloklarda kapı dövmeler ile kapı altına götürüldüm. Bir nevi vedalaşmada saymalı yoldaşların, dostların bu tavırlarını. Protesto yanında. Ardından Cihan ve Ercan’la sarılıp durduk, uzun süredir görüşememenin özlemiyle de. Eşyalarımızın fazla, ring aracının ise yetersiz olduğu söylenerek bir kısım eşyalarımızı orda bırakmaya zorlandık. Ringin küçük hücre tarzı bir bölümüne eşyalarımızla tıkıştırıldık adeta. Sert plastikten üç bitişik oturak ve tepemizde bir kamera ile çıktık yola. Sahilden sonra ara yollardan yol almış olmalıyız ki doğru dürüst araç/otobüs vs. ile karşılaşmadık. Öğlen saatlerinde sanırız Çankırı taraflarında bir karakolda mola verdik. Ve hemen devam ettik. Hep rampa ve orman içlerindeydik. Merakımızı ancak Ilgaz Ormanı Milli Parkı tabelasını görünce giderebildik. Ben yayla çocuğuyum, Torosların 2000-3000 metre yükseklerinde geçti yazlarım. Ancak Ilgazlardaki kadar yüksek hiç çam ormanı görmemiştim dost. Bakmakla sonunun getiremiyorsun. Ve ormanın her iki yanı da bembeyaz karla kaplıydı. Ağaçların bir kısmı da öyle. Bir de güneş vuran yerlerde ortaya çıkan renk cümbüşü ağzımızdan bolca şaşkınlık ve hayranlık sözcükleri döktürdü. Doğaya uzak kalmışlığın doğurduğu bir özlem yükü mahpus insanın içinden hiç eksik değildir ya. Bizimkini de buna saymalı. Her ilerleyişimiz küçük küçük yerleşimlerle tanıştırdı bizi. Ve konak tarzı evleriyle meşhur Kastamonu’daydık.

Yerleşim olarak gözüme hiç de büyük bir şehir gibi görünmedi. Hafta sonunun getirdiği bir sessizlik/ıssızlık duygusu hakim oldu şehrin tam ortasından geçmemize karşın. En dikkat çekici şey de tam ortasından baştan sona uzanan geniş bir kanalın varlığı ve onun da susuz oluşuydu. Yağmuru bol alan bir bölgede nasıl olur bu hayret!. Neyse, yolumuz dağ-bayır arsında uzanıp durdu. Ta ki yola çıktığımız 3 Nisan akşamı İnebolu’ya varmamıza kadar. Kastamonu’dan dimdik Karadeniz sahiline çıkmış olduk. Ve deniz kıyısında, ama dağların yamaçlarıyla adeta içiçe bir ilçe ve hemen dışında sırtını bir ağaç denizine dayamış, önü ise sonsuzca deniz! Bir hapishanenin böylesi güzel bir yere kondurulmasına şaşmamak elde değil. İçeri alınınca bekleme odasından akşamın serinliği hem denizin hem ormanın içiçe geçmiş havasını pencereden adeta boca etti üzerimize. Ringin dar hücresindeki havasızlığın yarattığı o uyuşukluk, yorgunluk halinden sıyrılıverdik. Buna bir de denizin üzerinde batmaya başlayan kıpkızıl güneş görüntüsü de eklenince, pencereden dışarı gözlerimiz çivilendi adeta. Deniz tarafından yutuluvermişti ufuktaki güneş. Böyle bir görüntüyü onca yıl hiç yaşamamıştık! Ya kartpostallardan ya da TV görüntülerinden aşinaydık desem!... Zorunlu bir yolculuğun kimi hoş sürprizlerindendi işte bu da. Ruhumuz şenlendi gerçekten. Uzak kalışlar bizlerin ilgi alanına daha fazla görüntüyü sokmayı da getiriyor beraberinde. Çiçeğin bile yasak olduğu bir on yıl geçirdik. Umarız burda sınırlı da olsa bu imkanı buluruz.

İnebolu’da akşam vardiyası yemek-çay ikramıyla konuk ettiler. Gel gör ki, sabah vardiyası sorumluları talebimize karşın ne kahvaltı verdirtti mutfaktan ne de komutanların istemine rağmen kuru ekmek. İnsani yanları olmayanların yaklaşımı saymalı bunu da. Ve bir günlük yola aç aç çıkardılar bizi. Bunu kabullenmek mümkün değil/di. Burada yerleşir yerleşmez bakanlığa dilekçelerle ilettik yaşadıklarımızı. Keza Kandıra idaresinin bizim iki gün, islamcıların (Tokat) üç günü için yarımşar ekmek içinde beyaz peynir ve birer küçük piknik reçeli vermesini de şikayet konusu yaptık. Neyse, artık İnebolu’dan sonra tümüyle bazen iyice deniz kıyısında bazen hafifçe dağ yamaçlarından denizi izleyerek saatler süren yolu geride bırakarak Karadeniz’in denize en uç şehri Sinop’taydık öğle sonu 3 gibi. Şehrin içinden sahile indik. Onca şehir geçtik ilk defa sahili dolduran oldukça kalabalık insanlarla karşılaştık. Pazar gününü değerlendiriyorlardı. Balıkçı barınakları, gemi ve yatlar takıldı gözlerimize. Sonra meşhur Sinop Zindanını gördük. Ve surları, kayaları döven dalgaları. Yatanlar geçti aklımdan ve illa ki Sabahattin Ali’nin ‘Aldırma Gönül’ dizeleri. Yaşamda izlerimiz ne çok! Ne kadar fazla yerde öyle! Bunun o an düşünce ve duyguların gel-gitleri arasında dışa vurumu biraz hüzün, çokça gülümsemeler ve mutlu oluş hali oldu desem! Her yolculuk sadece yeni bir yer ya da şey/ler görme ötesinde kendimizi yeniden keşfetmeleri de içeriyor sanki. İbrahim’in ‘yollarınız tükenmesin’ lafı buraya ne kadar da uygun düşüyor şimdi. Değil mi?!

Sinop’tan sonra da yollarımız tükenmedi! Denizle öylesine içli-dışlı bir yol hattındaydık ki an geldi tekerlekler kumların üzerinde ve dalgalarla yıkanarak yol aldı. Pencereden bakınca insanda denize atlama duygusu yaratan bir yakınlık içersindeydik. Yüreğimi bu duyguların dalgasına bırakmanın nasıl bir keyif olduğunu bir bilsen dost! On yılın tecrit hücrelerinden sonra ruhum yanında bedenim de özgürlüğün tadına vardı desem biraz olsun anlaşılmam mümkün olur herhalde. TV’lerden izlediğim Karadeniz’in kimi görüntülerini doğrudan seyretmenin zevkiyle başbaşaydım. Bazen Ercan ve Cihan’la, birbirimizle ilginç görüntüleri paylaşma adına -oturduğumuz anlarda- pencereye çekecek betimlemeler/benzetmeler yapıveriyorduk. İşte Bafra! İlk görüntü hayli bol apartmanlarla gelişkin bir şehir izlenimi yaratıyor insanda. Ve şehir dışına doğru yol yükseklik kazanıp nerdeyse Bafra’yı ayağımızın altına seriveriyor. Evlerin bitimine doğru hayvanlar ve ahırlar, tarlalar çarpıyor daha çok. Sonra kuleleri ve duvarları ile büyük bir şatoyu andıran kapısında kocaman ‘Adalet Bakanlığı, Bafra T-Tipi Kapalı ve Açık Cezaevi’ tabelası ile karşılaşıyoruz. Bir dönem mesken eyleyeceğimiz mekana geldik. Eşyalarımızı içeri indiriyoruz. Sonra formaliteler bitip, içeri tam alınmadan önce tek tek odalara alınıp, üzerimizi soymamız isteniyor. Tabi bu insanı aşağılayan, onur kırıcı uygulamayı kabul etmeyeceğimizi söylüyoruz. Bakanlığın talimatnamesini astıkları yere dikkatimizi çekiyor görevliler. Yapmak zorundayız deyip gönüllü olmaya ikna etmeye çalışıyorlar. Çıplak aramanın kendisi onur kırıcı iken talimatnamede bu aramanın insan onuruna yakışır şekilde yapılması belirtiliyor. Soyacaksın ama insan onuruna uygun olacak diyor bakanlık görevlilere. Nasıl olacaksa?!

Sonuçta tavrımızı koruduğumuzu görünce zorla, bildik yöntemle yapıyorlar. Ancak özel bir yönelime girmiyorlar. Ve alınıyoruz sekiz kişilik boş bir yere. Bir memur Mersin’li olanın hangimiz, İstanbul’lu olanın kim olduğunu sorup ‘aileleriniz iki gündür bizi/burayı telefon yağmuruna tuttu’ diyor. O an onların endişelerini bilmek canımızı da sıkıyor. İşte on yıl sonra üç kişilik hücrelerden sonra sekiz kişilik bir yerdeyiz! Bu bile ilk değişik bir atmosfere girdiğimiz duygusu yaratmaya yetiyor. Ertesi gün Pazartesi ve eşyalarımızın önemli bir bölümünü alıyoruz. Ufak-tefek verilmeyenlere incelemek için kitap-dergiler de eklenmiş halde önceki gün akşamdan itibaren sürgün sevki protesto için yedi günlük açlık grevine başlıyoruz. Limon ve şeker veriyorlar. O gün telefon günümüzde olup ailelerin endişelerini gidermek için ısrarlı olunca, sonunda akşama doğru ilk telefonlarımızı açıyoruz. Evdekiler de biz de rahatlamışlık içersindeyiz. Ve yeniden kalıcı bir koğuşa geçeceğimiz söyleniyor. Giriyoruz ki, bu defa tam 16 kişilik, çift katlı, ranzası olan boş bir koğuştayız. İki katlı. Koridordan geçerken kapıdan selamlaştıklarımızın adliler ve sonrasındakilerin de yurtseverler olduğunu öğreniyoruz. Bir yıl öncesinde açılmış bin iki yüz kişilik bir hapishaney miş. Henüz yarısı boş. Şehir merkezine 20 dk. mesafede. O taşınmadan hemen öncesinde, endişelerini gidermek için gelen kardeşim Ali ile 20 dk.’lık bir savcılık görüşü yaptım. Saat 4.30 gibi. Bir haftalık diyet sona erdi. Kısmen kitap edindik. Biraz daha normal yaşama dönme başladı. Gazete ve radyolarda sürgün sevk haberi ve girişte ciddi sorun yaşadığımıza dair haberler farklı yerlerden bolca fax vb. almamıza da yol açtı. Yabancı ve bilinmezlik taşıyan bir yere gitmenin anlamını bilen dostlar bizi yalnız bırakmamış oldular satırlarıyla. İnsan dayanışmanın güzelliğine bir kez daha varıyor. Ki peşimiz sıra DELİ DALGALAR adlı Kültür/Sanat çevresi birer mektup ve kitaplarla sürpriz de yaptı. Çok anlamlı, değerli geldi bana/bize.

Artık güneşi az, yağmuru bol Karadenizdeyiz! İbrahim Sincan 1’de, Mulla ise Erzurum’da.

Eeee… sen/siz nasılsınız? Geçen zamanda tiyatronun yorgunluğunu da atmış, yeni çalışmalarla ilgili olmalısın. Çok güncel ve yakıcılığı medya üzerinden gözümüze de sokulan bir sorun Kadın Sorunu. O nedenle de çok isabetli olmuş yazıp, tiyatrolaştırman/ız. Öykü’nün biletini de aldım. Davete icap etmek boynumuzun borcu artık. Tülin sahnelenmede rol aldı mı yine? O da yine ayrıca işte çalışmakla da meşgul sanırım. Evet evet, balon haberini Sabah’ta genişçe görünce balon almış gibi sevindik ha İşi böyle kamuoyuna taşımanız hoş da olmuş. Çevredeki dostlarla epeyce muhabbetini de yaptık. İşte buraya gelişimizin bir artısı da bu konuda oldu. Ben iki, Cihan da bir balonumuzu aldık. Öykü Cihan’a da yollamış meğer. (Cihan Deniz Tarak) Cihan Öykü’ye bileklik yollamış. Alıp almadığını soruyor şimdi.

Cihan ve Ercan (Binay) ile hala üç kişiyiz. Oltu ve Gümüşhane’den komşu hevallere gelenler oldu. Biz de Kandıra ve diğer yerlerden dostlar gelir diye bekliyoruz. Şimdilik durumumuzda özel bir yaramazlık yok. Moralimiz de gayet iyi. Taksim kutlamaları da heyecanlı beklemelerde bıraktı bizi. Sizin de 1 Mayıs’ınızı özgür, aydınlık ve eşit, güzel bir ülke/dünya özlemiyle kutluyorum/z. ÖZGÜRCE NİCELERİNE!

En içten sevgi ve selamlarımızı iletiyorum/z. Dostlukla.

HASAN GÜLBAHAR T TİPİ KAPALI HAPİSHANE A−5 BAFRA−SAMSUN