Yazılar

2011 hapishaneler raporu açıklandı

Hapishaneleri İzleme Kurulu, 2011 Hapishaneler Raporu’nu açıkladı. Raporda hak gasplarının çokluğuna dikkat çekilirken 7 yılda tutuklu ve hükümlü sayısının 76 bin 499 arttığı belirttildi. Kurul, konunun çözümü için Adalet Bakanlığı’nın kendilerini tanıyarak yetkilenmesini talep etti

CHP Heyeti Tahir Canan'ı Ziyaret Etti

CHP heyeti ve İlhan Canan, 12 Eylül'ün 32. yıldönümünde hayatının yaklaşık 32 yılını cezaevinde geçiren Tahir Canan'ı kaldığı cezaevinde ziyaret etti.

Ekin KARACA [email protected] Balıkesir - BİA Haber Merkezi 12 Eylül 2012, Çarşamba

Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) Malatya Milletvekili Veli Ağbaba, CHP Parti Meclis ÜyeleriUmut Akdoğan ve Meryem Gül Çiftçi, CHP Gençlik Kolları Genel Başkanı Avukat Emre Doğan ile İlhan Canan, 12 Eylül askeri darbesinin 32. yıldönümünde hayatının yaklaşık 32 yılını cezaevinde geçiren ve Türkiye'nin en uzun süre hapis yatan kişisi olan darbe mağdurlarından Tahir Canan'ı Bandırma Cezaevi'nde ziyaret etti.

bianet'e konuşan Tahir Canan'ın oğlu İlhan Canan, 12 Eylül hukuksuzluğuyla süren hayatlarında yine bir 12 Eylül günü babasıyla cezaevinde görüştüğünü söyledi.

Veli Ağbaba ise Tahir Canan içerde olduğu sürece Adalet ve Kalkınma Partisi'nin (AKP) 12 Eylül'le hesaplaşamayacağını ancak helalleşebileceğini ifade etti.

Emre Doğan ise 1983 doğumlu olduğunu, ancak Tahir Canan'ın yaşadığı sıkıntıları duyunca, bir avukat olarak bu hukuksuzluğu görünce 12 Eylül'ü yaşamış kadar olduğunu belirtti.

Canan: Yine 12 Eylül'de cezaevi ziyaretindeyiz

İlhan Canan babasının yine bir 12 Eylül gününde darbe hukuku nedeniyle sevdiklerinden uzakta, cezaevinde olduğunu söyledi.

"Kendisini soranlara, kendisinin özgürlüğe kavuşması için mücadele edenlere selamı var. Sürece dair değerlendirmeler yaptık. Hala Yargıtay kararının yerel mahkemelere ulaşmaması ve oradan son Yargıtay kararının ne anlama geldiğine dair yerel mahkemelerin yorum yapıp karara bağlamamış olması ayrı bir sıkıntı.

"Yaşadığı hukuksuzluğu başından sonuna kadar anlattığı bir yazı hazırladı. Onu da yakında kamuoyuyla paylaşacak."

Ağbaba: AKP hukukunu görüyoruz

Veli Ağbaba ise Canan'ın cezaevinde en uzun süre kalan kişi olduğunun altını çizerek 7 TİP'liyi Bahçelievler'de katledenlerden Ünal Osmanoğlu'nun serbest bırakıldığına dikkat çekti.

"Katillerin bırakılması, Tahir Canan'ın hala cezaevinde olması, Türkiye'nin hukuk sisteminin geldiği noktayı, AKP hukukunu gösteriyor."

"Tahir Canan cezaevinde kalmaya devam ettiği sürece AKP hükümeti 12 Eylül'le hesaplaşamaz, ancak helalleşir."

"Tahir Canan'ın morali, sağlığı iyi. Her gün uzun süre spor yapıyor ve günde en az dört beş saat kitap okuyor. Ancak artık katiller serbest bırakılırken, kendisi içerde tutulduğu için hukuka güveni kalmamış durumda."

"Geldiğimiz arkadaşlarımız 12 Eylül'de henüz doğmamıştı ama Tahir Canan'la görüştükten sonra 12 Eylül'ün ne olduğunu ve hala devam ettiğini anlamış oldular."

Doğan: Evren'i yargılayarak hesaplaşma olmaz

CHP Gençlik Kolları Başkanı Avukat Emre Doğan, Tahir Canan'ın 12 Eylül mağduru olduğunu ve hala 12 Eylül hukukuyla yargılandığını söyledi.

"Bunca yıl bir insanın haksız yere cezaevinde tutulması insan onuruna yaraşır bir şey değil. Onun dışında 7 TİP'li öğrenciyi katleden kişi serbest bırakılırken Tahir Canan'ın çıkamaması bizde sıkıntı yaratıyor."

"İnanıyoruz ki hukuki olarak bir şeyler yapılabilecektir. Eğer 12 Eylül'le hesaplaşmak istiyorlarsa 12 Eylül'ün faşizmini ve hukuksuzluğunu ortadan kaldırmak istiyorlarsa, iktidarın Tahir Canan'ın tahliyesi için elinden geleni yapması gerekir."

"Bunu yapmıyorsa ortada ciddi bir samimiyetsizlik var dektir. Kenan Evren'i yargılamakla 12 Eylül'le hesaplaşılamaz."

"Ben 1983 doğumluyum ama Tahir Canan'ın yaşadığı sıkıntıları görünce, yaşadıklarını duyunca, bir avukat olarak bu hukuksuzluğa şahit olunca 12 Eylül'ü yaşamış kadar oldum."

"12 Eylül hukukunu AKP sürdürüyor"

Ağbaba, Akdoğan, Çiftçi ve Doğan'dan oluşan CHP heyeti, cezaevi çıkışında basın açıklaması yaptı. Açıklamada şu ifadelere yer verildi:

"Bugün, 12 Eylül darbesinin üzerinden 32 yıl geçti. 32 yıldır darbe kurumları ve kuralları hayatımızın her alanın varlığını sürdürmektedir. Emperyalizmin 'bizim çocuklar' dediği cuntacılar, kendi çocuklarını yetiştirdi. Demokrasi paketleri, yasal değişiklikler makyajın ötesine geçemedi. Hesaplaşma parolasıyla çıkılan yolda bile helalleşme noktasına gelindi. Çünkü 12 Eylül bir zihniyetti ve o zihniyet aktör ve figüranlarını değiştirerek yoluna devam etti."

"Darbeci zihniyet, hapishanelerde kristalleşti. 12 Eylül'ün sembolü haline gelen hapishaneler işlevini hiç yitirmedi. Metris, Mamak ve Diyarbakır zindanları bu kristalleşmenin en acı hikâyelerini yaşadı. Cuntacı başı Evren bile kendi hukukunun 32 yıl süreceğini, cunta mahkemelerinin kararıyla birinin 31 yıl boyunca hapishanede kalacağını tahmin edemezdi."

"Tahir Canan, darbe mahkemeleri tarafından verilen kararlar yüzünden 31 yıldır hapishanede kalmaktadır. Dört çocuğu babasız büyüyen Canan'ın haksız ve hukuksuz bir şekilde cezaevinde kalması kabul edilemez. Tahir Canan'ın hapishanede kalması demek, 70 milyon nüfusuyla Türkiye'nin darbe hukukuna itaat etmesi demektir. Bizler darbe hukukuna itaat etmiyoruz. Onun için bugün, burada, Bandırma cezaevindeyiz. Tahir Canan'ı ziyaret ettik."

"Tahir Canan, 3. yargı paketi çerçevesinde tahliye edilen Ünal Osmanoğlu'nun iki ay önce kendisinin de kaldığı Bandırma Cezaevinden çıktığını ve bunun da adaletsizliği gösterdiğini belirtmiştir. Tahir Canan kendisinin uğradığı haksız ve hukuksuz uygulamaları anlatarak konuyla ilgili tarafımıza bir dosya sunmuştur."

"12 Eylül mahkemelerince verilmiş cezaları çeken Hasan Gülbahar, Halil Gündoğdu, Muzaffer Öztürk, Osman Evcan, Tuncay Kurtbaş, Hasan Erdemli, Cemil Erdem ve Tahir Canan'ın durumu 12 Eylül hukukunu AKP tarafından sürdürüldüğünü göstermektedir."

"Tahir Cananlar hapishanede kaldığı sürece darbeyle hesaplaşma değil, helalleşme olur. Bizler ise, AKP'nin hesaplaşmayı unutup, helalleşmeye başladığı 12 Eylül darbecilerine ve zihniyetime karşı mücadelemizi sürdüreceğiz." (EKN)

Kaynak: bianet.org

Muhlis Barut öldü ya diğer hastalar? [Hapiste Sağlık]

Cezaevlerinde bulunan ağır hastalar Muhlis Barut'un ölümüyle gündeme geldi. Bu hastalar tedavi olurken büyük sorunlar yaşıyor. Kocaeli'ndeki bir tutuklunun anlatımı: Çarşamba günü kalp krizi geçirdim ama doktor gününün salı, perşembe olduğu için o sırada cezaevinde ambulans yoktu
Muhlis Barut'u evine götürmek için kızı Gönül çok çaba gösterdi ama başarılı olamadı.
 
Kanser hastası tutuklu Muhlis Barut, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül ’ün devreye girmesine rağmen son günlerini ailesinin yanında geçirmedi. Türkiye ’nin gözleri önünde Adli Tıp raporunu beklerken cezaevinde hayata veda etti. Kanser hastası olan ve 6 aylık ömrü kaldığı doktor raporuyla tespit edilen Muhlis Barut'un 24 yaşındaki kızı Gönül Barut, "Babamın adına ben özür diliyorum. Ama illa ki devletimiz 'Bu ceza çekilsin' diyorsa, ben razıyım çekmeye. Son bir saat olsa da evinde geçirsin" dedi. Ancak Gönül Barut'un bu yakarışı karşılıksız kaldı.

Barut tek değil

Barut, cezaevlerindeki 300 ağır hastadan biriydi. Rapor beklerken hayatını kaybeden son mahpus olamayacak çünkü cezaevlerinde düzgün bir tedaviye erişmekte ya da tedavilerini dışarıda sürdürmelerinde tutuklu ve hükümlülerin büyük problem var. Hasta mahpuslar haftada iki gün cezaevlerine gelen doktorlara görünmek için koğuş sıralarını bekliyor, ambulans yerine ringi araçlarıyla taşınıp kimi zaman doktoru bile göremeden cezaevine geri dönüyor...Ceza İnfaz Sisteminde Sivil Toplum Derneği (CİSST) Adalet Bakanlığı ’na STK’lardan destek alması çağrısı yaparak “Amacımız hasta mahpusların artık ölmek üzereyken hapisten çıkartılması yolu yerine, cezaevlerindekiler dâhil olmak üzere herkesin sağlık hizmetinden ve hasta haklarından her zaman ve tam olarak faydalanmasını sağlamak” diyor.

CİSST Başkanı Zafer Kıraç, cezaevlerindeki sağlık hizmetlerinin yetersiz olduğunu söylüyor. Kıraç sıkıntıları şöyle anlatıyor: “Cezaevlerinde sağlık politikası yürümüyor. Örneğin üç ayda bir, BM ’nin önerisi ayda bir hasta mahpusların durumunu değerlendiren bir heyet olabilir. Böyle bir heyet oluşturulabilir, Adlı Tıp’tan rapor beklenmez. Şuandaki mevcut sistemle sadece ölümlerini beklemiş oluyoruz. Ceza erteleme önemli. Hasta üç ayda bir kontrol edilebilir, iyileştiyse yeniden cezaevine alınır. Ceza erteleme yasada var ama uygulanmasında zorluklar oluyor. Cumhurbaşkanı yılda 5-6 kişiyi affediyor ama bunlar tam ölüm sınırına geliyor. Hasta mahpusların cezaevinden çıkmasına sadece veda hakkı için bakmamak lazım. Dışarıda tedavi açısından başka olanakları ulaşma şansı da verilmeli. “

Bilimsel heyet çözüm için çağrı yapacak
Kıraç, cezaevindeki hasta mahpusların bir insanlık durumu olduğunun altını çizerek İstanbul Tabip Odası’yla birlikte bir proje oluşturduklarını anlatıyor: “Suç türlerinden, kişinin kadın, erkek, eşcinsel olmasından bağımsız bir konu cezaevinde sağlık hakkı. Çeşitli STK’ların listelerinden de yararlanarak cezaevlerindeki hasta mahpuslara durumlarını sorduğumuz mektuplar yolluyoruz. Bu sayede sorunları tespit ediyoruz. Bir sonraki aşama bu kişilerin yakınları ile görüşüp, ziyarette yaşadıkları sıkıntıları belirlemek. Hasta mahpusların durumu için yeni bir yöntem üretebiliriz. Avukatlar ve doktorların da içinde olduğu 15 kişilik bilimsel bir kurul oluşturduk. Bu soruna ve çözümüne dair bunların hazırlayacağı metni Meclis İnsan Hakları Komisyonu’na sunacağız. 190’ı kendine bakamayacak durumda olan 300 hasta mahpusun durumunu klasik yöntemin dışında nasıl çözebiliriz ? Bakanlık STK’lardan destek almalı.”

Kalp krizini doktorun olduğu gün geçirmelisin

Cezaevindeki hasta mahpuslarla mektuplaşan CİSST’ten Sosyolog Zeynep Alpar, kendilerine gelen mektuplardan çok çarpıcı örnekler vererek sorunları şöyle anlatıyor: “Devlet kampus cezaevi yapıyor ama haftanın iki günü doktor gidiyor. Durumun ne kadar acil olursa olsun sen senin koğuşunun doktora gitme sırasının gelmesini bekliyorsun. Hastalar hastaneye ring aracıyla götürmemeli. Ring aracı mahkemeye götüren tutukluyu da götürüyor. Hepsi birbirini bekliyor. Sabah sekizde ring aracıyla çıkıp akşam dörtte doktoru görenler var. Hasta kişi sarsıntısız gitmeli. Van’daki biri bile İstanbul Adlı Tıp’a rapor almak için gelirken ring aracıyla geliyor. Bölge hastanelerinin raporları da geçerli olmalı. Kocaeli’nden yazan bir mahpus çarşamba günü kalp krizi geçirdiğini ama doktor gününün salı, perşembe olduğunu yazmış. O sırada cezaevinde ambulansta yokmuş. 25 yaşında görme engelli psikolojik sorunları olan başka bir mahpus, üç keç intihar girişiminde bulunmuş, ‘Kendimi kontrol edemiyorum yardıma ihtiyacım var’ diyor. İHD listesinden adına ulaştığımız Şevket Öznur’un hipertansiyona bağlı felç, diyabet, kronik kalp yetmezliği, dördüncü evre kronik böbrek yetmezliği, her iki ayak damarlarında yüzde 90′a varan tıkanıklık olduğu, bir gözünü kaybetmiş tedavi edilmezse diğerini de kaybetmek üzere, sürekli sakatlık raporu olduğu, Adli Tıp Kurumu 3. İhtisas Kurulunun 26.04.2010 ile 10.06.2010 tarihli raporlarında Anayasasının 104/b maddesinde sözü geçen sürekli hastalık kapsamında değerlendirildiği bildirilmesine rağmen, Şevket Öznur cezaevinde öldü. Neden tahliye edilmemiş bilemiyorum. Ne acı bir sahipsizlik. Başka bir mektupta Tekirdağ cezaevinde iki ambulans olmasına karşın hastaların ring aracı ile götürülmesini protesto etmek için kendini yakan mahkumun ring aracıyla yanık tedavisine götürüldüğünü, her doktora gidişinde ring aracındaki sarsıntıdan kanayarak koğuşa döndüğü yazıyor. http://hapistesaglik.wordpress.com sitesinde sıkıntıları ve gelen mektupları paylaşıyoruz.

Kaynak: http://hapistesaglik.wordpress.com

iSTANBUL TABİP ODASI: ADALETİN BU MU DEVLET?

İstanbul Tabip Odası Genel Sekreteri Dr. Ali Çerkezoğlu, Muhlis Barut ve Magdelena de Winnaar'ın cezaevinde yitirmesinin ardından düzenlediği basın toplantısında hasta tutukluların durumuna dikkat çekti.

Çerkezoğlu, oda binasında düzenlediği basın toplantısında, hasta tutuklularla ilgili birçok açıklama yaptıklarını, Cumhurbaşkanlığı, Başbakanlık, Adalet Bakanlığı ve Sağlık Bakanlığı'na görüş ve çözüm önerilerini sunduklarını hatırlattı.

Çerkezoğlu, yetkililere, mevcut hukuksal mevzuatın, hasta tutuklu ve hükümlülerin mağduriyetine yol açtığı, yaşamlarının son dönemlerinde karşılaştıkları hukuki ve vicdani süreçlerin kendileri ve yakınları için travmatik ve telafisi mümkün olmayan sonuçlar doğurduğu, mevzuatın değiştirilmesi ve zamanla yarışan bir mekanizma kurulması gerektiğini bildirdiklerini aktardı.

Çerkezoğlu, İstanbul Tabip Odası Bilimsel Kurulun bir açıklamasını da hatırlattı: "...özellikle mahkûmların hastalıklarının tespit edilmesi, sağlık kurumlarına sevki, bir an önce tedavi altına alınmasına yönelik mevcut uygulamanın iyileştirilmesi, etkinleştirilmesi ve hızlandırılması ivedi olarak sağlanmalıdır. Bunun yanında hastanın terminal döneme girmesi ve artık tedavisinin cevap vermemesi halinde ise aileleri ile vedalaşma ve son günlerini psikolojik yıpranmadan uzak bir şekilde huzur içerisinde geçirmeleri mümkün kılınmalıdır. Bu kapsamda da, hastalığı iyileşemeyecek derecede ilerlemiş ve terminal döneme girmiş hasta mahkûmların iyileşemeyecek olmaları dolayısıyla cezalarının infazının ertelenmesinin yanında, sadece Cumhurbaşkanına tanınan ve sürekli hastalıklar için de icrası mümkün olan af yetkisinin, etkin olarak kullanılması sağlanabilir."

 
SIFIRA SIFIR ELDE VAR SIFIR

"Bilimsel Kurulun sonuç cümlesinde ne oldu" diye soran Çerkezoğlu, şu yanıtı verdi: "Sıfıra sıfır elde var sıfır."

Bilimsel Danışma Kurulu'nun çözüm önerilerinin dikkate alınmadığını belirten Çerkezoğlu, bunun için yaşananları şöyle sıraladı:

-Aileleri ile vedalaşmaları sağlanamayan hastalar ölmeye devam ediyor.

-Cumhurbaşkanı af yetkisini etkin kullanmadığı için ölümcül hastalar cezaevinde ölüme terk ediliyor.

-Tutuklu ve hükümlülere nitelikli sağlık hizmeti verilemediği için geç teşhis ve yetersiz tedavi erken ölümlere yol açıyor.

-Vicdanı olanların vicdanları yaralanmaya devam ediyor.

-Serbest bırakılmaları yerine tabutları teslim edilmeye devam ediyor.

 
ADALETİN BU MU DEVLET

Basın açıklamasının başlığını "Adaletin Bu mu Dünya" diye koyduklarını hatırlatan Dr. Çerkezoğlu, "Dünyaya haksızlık etmeyelim. Asıl soruyu Cumhurbaşkanı, Başbakan, Adalet Bakanı, Adli Tıp Kurumu ve Yargı'ya soralım" dedi.

Yakın zamanda cezaevinde yaşamını yitiren Muhlis Barut ve Magdelena de Winnaar'ın "Adaletin bu mu Türkiye" diyerek yaşama veda ettiklerini hatırlatan Çerkezoğlu, Barut ve Magdelena'nın son sözlerini aktararak konuşmasını sonlandırdı:

Muhlis Barut: "İşe başlayıp ailemi geçindirmek ve onlara mutlu bir gelecek kurmak tek hayalim… İşkembe çorbası içmek, komşularımla mangal yapmak ve yeniden çalışmaya başlamak istiyorum."

Magdalena de Winnaar: "Burada ölmekten ve bir daha ülkemin güneşini görmemekten korkuyorum…"

Kaynak: Etkin Haber Ajansı

TAYAD’lı Aileler: “Mezar Hakkımızı Alana Kadar İki Elimiz Yakanızda Olacak!”

TAYAD’lı Aileler: “Mezar Hakkımızı Alana Kadar İki Elimiz Yakanızda Olacak!” TAYAD’lı Aileler 7 Eylül 2012 tarihinde Taksim Tramvay durağında bir araya geldi. Galatasaray Lisesine kadar yürüyen TAYAD’lı Aileler burada bir basın açıklaması gerçekleştirdi.

Eylem boyunca “Ayhan EFEOĞLU’nun Mezarı Nerede Açıklansın” “Kaybeden Devlettir, Hesap Soracağız!” “Kahrolsun Faşizm, Yaşasın Mücadelemiz” “Bedel Ödedik Bedel Ödeteceğiz”sloganları atıldı. Ayrıca yürüyüş boyunca halka Ayhan EFEOĞLU’nun neden kayıp edildiği ve kimlerin kayıp ettiği anlatıldı.
TAYAD’lılar yürüyüşün ortasında oturma eylemi gerçekleştirdiler. Oturma eylemi sırasında “ DEV-GENÇ” ve “Bize Ölüm Yok” marşları söylendi.
Galatasaray Lisesinde basın açıklamasını TAYAD’lı Aileler adına Tülay Eski okudu. Basın açıklamasında “90’lı yıllarda devlet, faili-meçhul politikasını çok yoğun bir biçimde uygulamaya başlamıştı. Tüm devrimcileri ve muhalifleri yok edilmesi gereken bir hedef olarak görüyordu. Çünkü iktidarların kendi ülkesini emperyalist tekellere peşkeş çekmelerine, yaptıkları katliamlara ve zulumlere karşı muhalefet eden devrimciler engel teşkil ediyordu. Bu engelleri bir şekilde kaldırmalıydılar. 90’lı yılların başlarında bu politikanın adı faili-meçhul oldu. 2000’lerin F tipi hapishanelerin açılmasıyla engelleri kaldırma politikasının adı tecrit olmuştu. Devrimcilere karşı tecrit politikasını uygulayarak hem devrimcileri hem de onların düşüncelerini teslim almaya çalıştılar.” denilerek devletin politikası anlatıldı.

Eyleme 74 kişi katıldı.
Açıklamanın Tam Metni:

Mezar Hakkımızı Alana Kadar İki Elimiz Yakanızda Olacak!

90’lı yıllarda devlet, faili-meçhul politikasını çok yoğun bir biçimde uygulamaya başlamıştı. Tüm devrimcileri ve muhalifleri yok edilmesi gereken bir hedef olarak görüyordu. Çünkü iktidarların kendi ülkesini emperyalist tekellere peşkeş çekmelerine, yaptıkları katliamlara ve zulümlere karşı muhalefet eden devrimciler engel teşkil ediyordu. Bu engelleri bir şekilde kaldırmalıydılar. 90’lı yılların başlarında bu politikanın adı faili-meçhul oldu. 2000’lerin F tipi hapishanelerin açılmasıyla engelleri kaldırma politikasının adı tecrit olmuştu. Devrimcilere karşı tecrit politikasını uygulayarak hem devrimcileri hem de onların düşüncelerini teslim almaya çalıştılar.

Ayhan EFEOĞLU Yıldız Teknik Üniversitesinde öğrenciydi. Vatanın bağımsızlığı ve halkının özgürlüğü için mücadele eden bir devrimciydi, DEV-GENÇ’liydi. 6 Ekim 1992’de gözaltına alındı. Daha sonra bir daha haber alınamadı. O, 90’lı yıllarda faili-meçhul politikasıyla yok edilmesi gereken bir devrimciydi. 20 yıldır ismi Faili-Meçhul olarak anıldı. Katledildi, ama kabul edilmedi. Ancak Kaybedildikten 20 yıl sonra bir kontrgerilla elemanı Ayhan EFEOĞLU’nu Trakya taraflarında bir yere gömdüğünü itiraf etti.

AKP iktidarı hemen her fırsatta “Türkiye’de işkence ve faili-meçhul yok” demek ihtiyacı hissediyor. Ancak ortada bir itiraf olmasına rağmen Ayhan EFEOĞLU’nun mezarını bulmak için bir adım atılmış değil. Göstermelik kovuşturmalarla ve kazılarla bizi oyalamaya çalışıyorlar. AKP hükümeti “ileri demokrasi”cilik oynayarak bizi gerçekten kandırabileceğini sanıyor. HAYIR Kanmıyoruz! AKP iktidar için “ileri demokrasi”nin anlamı zindanlarda işkencelerde tutsakları katleden gardiyanları aklamak, dergi satan devrimcileri sokak ortasında infaz girişiminde bulunan katil polisleri aklamak ve 7 kez idam cezasına çarptırılmış olan eli kanlı faşist katilleri serbest bırakmaktır. Bu katil gardiyan ve polislere uygulanan “ileri demokrasi” sıra devrimcilere gelince uygulanamaz oluyor. Devrimcilere 1 yıl içinde 2 kere duruşma yapılarak alelacele cezalar yağarken Ogün Samast gibi devlet beslemesi bir katile 5 yılda ceza verilemedi.1000 operasyonu yapmakla övünen katil Mehmet AĞAR 2 yıl villada ödül gibi verilmiş olan cezasını çekecek. En temel haklardan biri olan mezar hakkı AKP hükümeti için fazla geliyor. AKP sürekli Türkiye’nin daha demokratikleştiğini iddia ediyor. İşte AKP’nin demokratikleşme anlayışı bundan ibarettir.

20 yıldır yüreğimizdeki yangın hiç dinmedi. Bizleri daha fazla oyalamaya kalkmayın, göstermelik kovuşturmalarla gözümüzü boyamaya çalışmayın sakın! Sizleri uyarıyoruz! Bizim sabrımızı taşırmayın. Halkın evlatları sahipsiz değildir. Mezarımızı aramaya devam edeceğiz. Mezarımızı alana kadar susmayacağız. Ellerimiz her zaman katillerin yakasında olacak. Eğer siz fiili bir icraata geçmiyorsanız. Evladımızın mezarını bulana kadar her şeyi yapacağız. Gerekirse Trakya’da ellerimizle kazarak arayacağız.

KONTRGERİLLA AYHAN ÇARKIN AÇIKLAMALIDIR! AYHAN EFEOĞLU'NUN CESEDİ NEREDE?
KAYBEDEN DEVLETTİR, HESAP SORACAĞIZ!
KAHROLSUN FAŞİZM, YAŞASIN MÜCADELEMİZ!

Kalp kapakçıkları acilen değişmesi gereken kadın tutsakın mektubu

Her şey bir yana günlerdir ameliyatımı bekleyen çocuğumun yaşadıkları, hissettikleri beni çok üzdü. Oğlum hala çocuktur. Bu koşullarda ameliyat olmamı hiç istemiyor. Ameliyat olacağım zaman yanımda olmak istiyor. Ama şunu anlamıyor: sanki bir – iki yıl içinde çıkacağım da tedavimde ertelenebilir bir durum sözkonusu. Ben müebbet ceza almış bir hükümlüyüm. Cezam, hastalığıma rağmen verildi ve infazımın bitmesine 18 yıl var… Her türlü başvuruma, ağır hastalığıma rağmen hala bu koşullardayım, durumum gün geçtikçe kötüleşiyor. Ameliyat artık şart olmuş durumda. Oğlum da kendince cumhurbaşkanlığından sivil toplum kuruluşlarına, her yere başvuruyor ve o çocuk saflığıyla, umutla “Anne dur, bu sefer bir şey olacak.” diyor. 

22.08.2012

Merhaba,

İlginize teşekkür ediyorum, sorularınızın cevaplarını içtenlikle verdiğime emin olabilirsiniz. Sizlere çalışmalarınızda başarılar diliyorum.

  1. Bize kendinizi anlatır mısınız?

(Kendinizi istediğiniz gibi tanıtabilirsiniz, isterseniz yaşınızı, işinizi, cezaevine girmeden önce nerede, nasıl yaşadığınızı, ailenizi, neleri sevdiğinizi, umutlarınızı, hayallerinizi yazabilirsiniz.)

1974 Şırnak doğumluyum. 1996 yılında gözaltına alındım. Tek kelime Türkçe bilmiyordum o zaman. 1,5 yaşındaki oğlumla birlikte gözaltında ağır işkencelerden geçirildik. Kürt olmam, Kürtçe konuşmam oğluma o yaşta işkence etmelerinin de sebebiydi. 24 gün boyunca İstanbul Terörle Mücadele Şubesi’nde ağır işkencelere uğradım. Çırılçıplak soyup elektrik verme, vücudumda sigara söndürme, falaka, dayak ve sayamadığım onur kırıcı, insanı insan olmaktan utandıran işkencelerle karşılaştım. Türkçe bilmiyordum; oğlumu karşıma getirip beni konuşturmak için o yaşta işkence ettiler, vücudunda sigara söndürdüler. Konuşmamam örgüt tavrı olarak gösterildi. En son gün yani 24. gün kolumdan dört kişi zorla tutarak bilmediğim bir ifadeye irade dışı parmak bastırdılar. Çıkarıldığım DGM’ce tutuklandım. Oğlumu 4 ay bana vermediler. Avukatımın uzun uğraşlarıyla oğlumun Çocuk Esirgeme Kurumu’na verildiğini öğrenince üzerinde durarak alabildik. Oğlumu benden almalarının nedeni vücudundaki işkence izlerinin varlığıydı. “Bu işkence izlerin örgüt propaganda yapar” diyerek çocuğuma el koymak istediler.

4 yıl mahkemeye tercüman getirilmeyerek savunma hakkım engellendi. Tercüman yasaktı ve askeri mahkemeler kabul etmiyordu. 4 yıl sonra mahkemeye tercüman getirildiğinde ancak savunma yapabildim. Avukatım mahkeme başkanına “Bu kadın Türkçe bilmiyor, nasıl ifade aldınız?” diye sorunca, mahkeme o dönem TEM’de görevli bir komiseri çağırdı. Onun anlatımları şöyle oldu: “Bu kadın Kürtçe konuşuyordu, örgüt tavrı saydık. Dosya arkadaşının ifadesini aldık. O ifadeye biz parmak bastırdık, onun ifadesi olarak geçirdik.” Komiserin bu ifadesine rağmen müebbet hapis cezası aldım.

 

  1. Ne zamandır cezaevindesiniz? Eğer ceza aldıysanız cezanız ne kadar, almadıysanız kaç yıl ceza ile yargılanıyorsunuz?

 

On yıl boyunca ne konuşulduğunu anlamakta zorlandığım duruşmalara getirilip götürüldüm. Gözaltındaki ağır işkenceler, oğlumun durumu, cezaevinin kötü şartları gibi birçok etken ilerleyen zamanlarda ağır kalp hastalığı başta olmak üzere birçok hastalık oluşturdu. Mahkeme süresi boyunca kalp hastalığım ilerledi. Doktorlar “cezaevinde tedavisi mümkün değil, sürekli hastalığı mevcuttur” diye rapor verdi. Mahkemeye sundum. 2006’da mahkeme devam ederken tahliye edildim. 10 yıllık sürede az da olsa cezaevinde Türkçe öğrendim. Dışarıda oğlumla yeniden yaşamımı kurdum; çalıştım, tedavime devam ettim. 2010’da dosyam Yargıtay’da onaylanınca müebbet ceza aldım ve tekrar tutuklandım.

  1. Rahatsızlığınız nedir? Bugünlerde kendinizi nasıl hissediyorsunuz, sağlığınız nasıl?

Kalp hastasıyım. İki kalp kapakçığımın değiştirilmesi gerekiyor. Yerine yapay kalp kapakçığı takılacak. Onun dışında kemik erimesi ve kullandığım ilaçlar yüzünden oluşan mide rahatsızlığım var. Tansiyon hastasıyım, bunların dışında vücudumun neredeyse tamamını kaplayan bütünlüklü bir varis söz konusu. Ayaklarımdan omuzuma kadar damar yanması uyumamın önünde çok büyük engel.

Çok fazla ilaç kullanıyorum, kullandığım ilaçların bir kısmını yazayım size mesela;

* Dideral 40 mg          *Aldactone-A-25 mg              *Euraspin 300 mg

* Beloc 100 mg           * Lasix 40 mg                         *Metospasmyl

* Diltizem 240 mg      * Monoket long 50 mg

* Vastarel 20 mg         * Daflon 500 mg

* Opasis – mikropellet vesaire, vesaire…

Ayda bir iğneye gidiyorum, kalp hastalığım için. Bunun dışında yine ayda 1-2 defa acil servise giderek hem cihaza bağlanıyorum, hem iğne vuruluyorum.

Bugünlerde kendimi daha kötü hissediyorum. 17 Ağustos’ta kalp ameliyatı için *** Devlet Hastanesine götürüleceğimi söylemişlerdi. Daha öncesinden aniden rahatsızlanıp acil servise kaldırıldığımda doktor acilen kalp kapakçığı ameliyatı olmam gerektiğini söyledi. 2-3 gün arayla kardiyoloji kiliniğine gittim. 24 saat süreyle kalp ritmimi ölçen bir cihaz taktılar, bu cihazın ölçümleri sonucunda nasıl bir ameliyat yapacaklarına karar vereceklerini söylediler. Sonraki gidişimde cihazı takan doktor yoktu. Yerinde başka doktor vardı. Yüzüme dahi bakmaya tenezzül etmeden sanki hasta olan gardiyanmış gibi ona baktı ve “Ameliyat olacak” dedi. Bir kağıt yazdı ve dosyanın içine koydu. Ameliyat tarihimi cezaevine geldikten sonra kendi çabamla sorarak öğrendim. Doktor anjiyo için ameliyat tarihi vermiş. Yıllardır tedavi olduğum ve asıl sorunun kalp kapakçıklarında olduğu dosyamda da belirtildiği halde daha öncesinden zaten geçirmiş olduğum anjiyo için tarih verilmişti. Kaldı ki aynı hastanenin kardiyoloji servisi doktorları “sen daha önce anciyo olmuşsun ve hakkını kaybetmişsin” demişlerdi. 16 Ağustos akşamı aç kalmam gerektiğini söylediler. Sabah (17 Ağustos) 10.00-11.00 civarı ise cihazın bozuk olduğunu ve beni götüremeyeceklerini söylediler. Her şey bir yana günlerdir ameliyatımı bekleyen çocuğumun yaşadıkları, hissettikleri beni çok üzdü. [Oğlum] hastane kapısında getirilmemi saatlerce bekliyor ve o gün görüş günümüz. Cezaevi idaresine çocuğuma ulaşmaları için telefon numarası gönderdim, üç defa sordum. Aradıklarını, durumu bildirdiklerini söylediler. Aslında böyle bir durum yaşanmamış ve [oğlum] bilgilendirilmemişti. O hastane kapısında endişeyle beklerken yine bir şekilde ona ulaşan biz olduk. Görüşe benden önce çıkan bir arkadaşımın ailesi ve avukatı üzerinden [oğlum]’a ulaştık. Öğleden sonraki görüşe ağlamaklı ve tepkili bir ruh haliyle geldi. [Oğlum] hala çocuktur. Yaşadıklarımıza anlam veremiyor. Hem içerleyip üzülüyor, kırılıyor, ağlıyor; hem de aşırı derecede tepkileniyor, öfkeleniyor. Bu koşullarda ameliyat olmamı hiç istemiyor. Ameliyat olacağım zaman yanımda olmak istiyor. Ama şunu anlamıyor: sanki bir – iki yıl içinde çıkacağım da tedavimde ertelenebilir bir durum sözkonusu. Ben müebbet ceza almış bir hükümlüyüm. Cezam, hastalığıma rağmen verildi ve infazımın bitmesine 18 yıl var. Daha öncesinde sağlık durumum nedeniyle beni tahliye eden mahkeme 2010’da tekrar tutuklandığımda yaklaşım, göreceğim muamele başından belliydi. Her türlü başvuruma, ağır hastalığıma rağmen hala bu koşullardayım, durumum gün geçtikçe kötüleşiyor. Ameliyat artık şart olmuş durumda. Bekletmek, erteleyebilmek gibi bir durum sözkonusu değil. [Oğlum] da kendince cumhurbaşkanlığından sivil toplum kuruluşlarına, her yere başvuruyor ve o çocuk saflığıyla, umutla “Anne dur, bu sefer bir şey olacak.” diyor. Bu şartlarda ameliyat psikolojisi bir yana, [Oğlumun] yaşadığı hayal kırıklıkları, umutlarının sönüşü beni üzüyor. Elimden gelse ona hiçbir sağlık sorunumu yansıtmam ama bu şartlar itibarıyla mümkün değil. Doğal olarak her şeye şahit oluyor. Görüşleri dışında da düzenli olarak cezaevini, reviri arıyor. Fiziki rahatsızlığımın dışında yaşadığım bu sıkıntı bir kalp hastası olarak beni çok yoruyor, zorluyor.

Size bu mektubu yazdığım sırada cezaevi idaresi tekrar gelip ameliyat olacağımı söyledi. Bugün (22.08.2012) *** Devlet Hastanesi’ne gittim. Gitmeden önce cezaevi idaresi anjiyo için gideceğimi, benle ilgilenen doktorun orada olduğunu söyledi. Yine her şeyi bilen, uzman doktor edalı gardiyanların “çok basit bir şey, korkma, benim bilmem neyim de oldu. Ailene haber verme, zaten hemen gelirsin, en fazla bir gece kalırsın” söylemlerini dinleye dinleye gittim hastaneye. Asistan doktor geldi ve olacağım ameliyatın anjiyo olmadığını söyledi. Yarına kadar hastanede kalmam gerektiğini söyledi. Cezaevi idaresi hastanede kalmam gerekmediğini, getirilmemi söyledi. Komutanın revirle konuşmasından bu çıktı ve geri getirildim tedbir ve tetkik için kalmam gerekirken. Yine yaşadığım bu stres yanıma kâr kaldı. Yarın da hiçbir işlem olmazsa şaşırmayacağım. Çünkü bu hep böyle. Kedi-fare oyunu gibi sizinle oynanıyor.

 

  1. Hasta olduğunuzu ne zaman, nasıl öğrendiniz?

İlk olarak 2005 yılında cezaevinde hastalığımı öğrendim. Muayene için (halsizlik, uyku bozukluğu gibi şikayetlerden dolayı) dahiliyeye gitmiştim. Dahiliye doktoru kalbimde delik olduğunu söyledi. İnanmadım, şimdiye kadar böylesi ciddi bir hastalığım olsaydı mutlaka belirtilerini yaşardım diye düşündüm. Tetkikler için *** hastanesine sevk ettiler. Orada kalp kapakçıklarında sorun olduğunu, acil ameliyata alınmam gerektiğini söylediler. Kalp kapakçıklarından birinin ezilmesi ve önceden geçirdiğim romatizma nedeniyle bu durumun tıkanıklığa da yol açtığını söylediler. Cezaevine girmeden önce hiçbir sağlık sorunu olmayan bir insandım. Hastaneye sadece doğum için gitmiştim. Yaşadığım tüm işkence, baskı, sıkıntı, üzüntü, çocuğuma yaşatılanlar ve bir türlü bunları kabullenememem cezaevinin ağır koşullarıyla da birleşince böyle bir hastalık ortaya çıktı. Hemen anjiyo oldum. Hastalığın ağırlığı ve cezaevi koşullarında tedavisinin imkansızlığı sebebiyle ameliyattan sonraki ilk mahkememde tahliye oldum.

 

  1. Cezaevinde revire çıkmakta, doktorla görüşmekte sıkıntınız oldu mu?

Cezaevinde sağlık konusu en sıkıntılı konulardandır. Adeta insanı terbiye etme amaçlı olarak cezaevi idareleri tarafından kullanılır. Israrla dilekçe yazmanız gerekir. İhtiyacınız acil dahi olsa sıraya konulursunuz. Tabi benim rahatsızlığımın ciddiyetinden dolayı riski ve sorumluluğu göze alamıyorlar, doğrudan hastaneye sevk ediyorlar. Ancak bunlar da sonuçsuz kalıyor. Yapılanlar dosyama işlenmiyor. Size soruyorum, bir kalp hastası ayda 2 defa eko çektirir mi? Belgeler, evraklar hep kayıptır.

 

  1. Hastaneye nasıl götürülüyorsunuz? Bu konuda bir sıkıntınız var mı? Örnek verebilir misiniz?

Hastaneye ringlerde götürülüyoruz. Bir ringde yaklaşık 15-16 kişi ile hastaneye gidiyorsunuz. 15-16 kişinin işlemleri yapılıncaya kadar “güvenlik” gereği küçücük ringin içinde bekletiliyorsunuz. Kimi zaman süre yetmeyince, mesai saati bitince geri getiriliyorsunuz. Hiçbir işleminiz, muayeneniz yapılmadan bir sonraki randevuya kadar beklemek zorundasınız. Elleriniz kelepçeli, ringin kokusu, pisliği ayrı vaka. İnsanlar içine kusuyor mesela ve siz o halde saatlerce o küçücük yerde beklemek zorundasınız. Muayene sırasında asker sizinle geliyor, geniş güvenlik ablukasıyla hastaneye giriyorsunuz ve tüm insanlar sizi izliyor. Çünkü müthiş bir panik havası yaratılıyor.

 

  1. Hasta olduktan sonra cezaevi hayatı sizin için nasıl oldu? Örnek verebilir misiniz?

Çok daha zorlaştı. Sağlıklıyken her şeyi daha kolay göğüsleyebiliyorsunuz. Ama gün geçtikçe ilerleyen bir hastalığınız varsa her şey daha zor. Bir kere normal insanların dahi sıkıntı çektiği yerlerdir cezaevleri. Tedavi olmanın zorlukları, ilerleyen durumunuz bir yana durumunuzu görüşlerde ailenize yansıtarak onları üzmemek adına ekstra moralli, güçlü durmak zorundasınız. Kaldı ki kalp hastalığını sıkıntı-üzüntü daha da tetikliyor. İçinize attıklarınız, bunca yıldır yaşadıklarınız bir yana geleceğin belirsizliği, durumunuz ortada olduğu halde hiçbir başvurunuzun sonuç vermemesi ayrı bir sıkıntı kaynağı. Ben ve benim gibi birçok insanın durumu yok sayılıyor, görülmüyorsunuz ısrarla. Tedavi sırasında doktorlardan, cezaevi personelinden ve askerden gördüğünüz yıpratıcı, onur kırıcı, hiçe sayan muamele ve bilinçli olarak yaşatılan zorluklar da ayrı sorun. Maddi-manevi pek çok şey hayatı size daha da zorlaştırıyor. Aslında bu konuda söylenecek çok şey var ama ne söylenirse söylensin değişen pek bir şey de yok.

 

  1. Cezaevinde olduğunuz için hastalığınızın teşhis ve tedavisinde herhangi bir aksama oldu mu? (Dışarıda olsaydım bunlar başka türlü olurdu diyeceğiniz konular var mı?)

Bu konuyla alakalı olarak söyleyebileceğim ilk şey kelepçesiz ve insanca tedavi olmaya duyduğum hasret. Zaten sadece teşhis ve tedavi zorluğundan ziyade hastalığımın sebebi tutukluluğum, gördüğüm işkence, kötü muamele ve yaşadıklarımdır. Dışarıda olsaydım kendi işlemlerimi kendim yapar, bu onur kırıcı muamelelere maruz kalmazdım. Stressiz tedavi olurdum. Devlet hastanesinde sıra olmazsa, ilgilenilmezse özel hastanede tedavi olma seçeneğiniz olurdu. Stressiz tedavi olurdum. Oğlum, ailem böyle endişelenmez, yanımda olurlardı.

 

  1. Doktor, hemşire gibi sağlık çalışanlarından, diğer görevlilerden olumsuz bir tavırla karşılaştınız mı?

Olumlu bir tavırla karşılaştınız mı diye sorsaydınız daha kolay olurdu. Cezaevi personeli ve asker sürekli sizi teşhir ediyor. Hastaneye gittiğinizde asker silahlarıyla yanınızda, muayene öncesinde tüm hastaneyi tavaf ediyorsunuz. “Açılın, açılın!” diye insanları iterek güya size yol açıyorlar. İnsanlar tepkileniyor, size öfkeyle, tuhaf tuhaf bakıyor. Asker muayeneden çıkmıyor. Çıksa da cezaevi personeli sağolsun tüm hastalığınızı askere anlatıyor. Mahremiyet yok. Cezaevi personeli başlı başına bir vaka. Sözgelimi fenalaşıyorsunuz: “Bir aspirin al, ağrı kesici al, bana da oluyor, bir şeyin yok” diyerek hastalığınızı bilinçli bir şekilde sürekli sıradanlaştırmaya çalıştığı gibi sizi psikolojik olarak zorlamak amacıyla ilginç diyaloglara giriyor. Hastaneye gittiğinizde her şeyi bilen allame-i cihan havalarıyla sizi hastane içinde dört döndürüyorlar. Doktorların istedikleri evraklar yanlarında değil. Belki bir baş ağrısında kendileri revire giden, hastaneye giden gardiyanlar sizin hastalıklarınızı küçümsüyor, önemsizleştirmeye çalışıyor.

İnsanı en acıtansa hipokrat yeminli doktorların yaptığı muamele. Yargılamanız devlet mahkemelerinde bitse bile her muayenenizde her doktor hakim olup sizi baştan yargılıyor. Soyunmanız gereken durumlarda dahi asker çıkmıyor, doktor “güvenlik” gerekçesiyle kılını kıpırdatmıyor. Yüzünüze bakma zahmetinde dahi bulunmuyor. Sanki hasta gardiyanmış gibi onunla muhatap oluyor.

Söylediklerim belki size abartılı gelecek ama inanın 3-4 kişi dışında işini etik ölçülerle yapan sağlık personeline rastlamadım. Yüzünüze dahi bakılmıyor. Asker-gardiyan muamelesi bir yana, bu çok daha acıtıcı.

 

  1. Hasta haklarını biliyor musunuz? Haklarınızı kullanabiliyor musunuz?

Hasta haklarını bilmek çok işinize yaramıyor. Elbette biliyorum ama hasta hakları cezaevinde geçerli değil. Kağıt üzerinde kalıyor ve bu yüzden kullanamıyorsunuz.

 

  1. Hastalığınız konusunda size nasıl bilgi veriliyor? Bu konudaki duygu ve düşüncelerinizi anlatır mısınız?

Dolaylı bilgi veriliyor. 3 yıldır buradayım; 3 yılda sadece 3-4 doktor doğrudan benle muhatap olup beni bilgilendirdi. Geri kalanı sanki hasta olan asker ya da cezaevi personeliymiş gibi onunla konuşuyor. Kimi zaman bu da yapılmıyor. Cezaevine dilekçe yazarak revire çıkmanız ve oradaki doktordan öğrenmeniz gerekiyor. Lütfedip revire çıkarırlarsa, bilgilendirirlerse neyiniz olduğunu, ne yapılacağını öğrenebiliyorsunuz. Bazen de eksik evrak yüzünden bilgilendirme yapılmıyor. Dosyanıza işlenmemiş ve hiç hastaneye gitmemişsiniz gibi boşa çıkartılıyorsunuz. “Emin misin, ne zaman gittin, yanlış hatırlıyorsun, bak gitmemişsin. Gitsen belli olurdu” deniliyor. İnsan kendinden şüpheye düşüyor. Ve her şey başa sarıyor… Yani bilgilendirmeler sürekli aksıyor ve tam, teferruatlı bir bilgilendirme yapılmıyor.

 

  1. Adalet Bakanlığı, Türkiye’nin her yerindeki, durumu ciddi olan hastaların İstanbul Metris Cezaevi’nde yeni kurulan “hastane cezaevi”ne nakletmeyi ve burada tedavi edilmelerini düşünüyor. Bu konuda siz ne dersiniz? Hastane cezaevinde tedavi olmak ister misiniz? Neden?

Hastane cezaevinde tedavi olmak istemem. Bu kadar ağır hastaları ısrarla cezaevinde tuttuktan, hepsini “tedavi” adı altında toplama kampı gibi bir yerde topladıktan sonra ne tedavisi, ne iyileşmesi? İnsanların çoğunun hastalıklarının sebebi zaten cezaevi. Bir de “hastane cezaevi” adı altında kendi yaptıklarını onarabileceklerini mi sanıyorlar? Kanser hastası, kalp hastası, böbrek hastası, ciğer hastası, ağır psikolojik hasta, böyle hastalıkları olan insanları cezaevi hastanesi mi iyileştirecek? Yapacakları tek şey insanların son günlerinde dahi; mahkumiyet ve hastalık psikolojisini bir arada vererek işkence etmektir. İnsanlar kalan kısıtlı zamanlarını dışarıda sevdikleriyle geçirmek istiyor. Devlet bunu bilmiyor mu? Bu kadar hasta insanı tutuklu bırakıp kocaman hastane cezaevleri açacaklarına ve bunun üzerinden kendilerini hizmet veriyor gibi göstereceklerine bu ölüm döşeğine gelen insanlardan korkmayı bırakıp salsınlar. Son günlerini bari sevdikleriyle geçirsinler. Yoksa hastane cezaevi-normal cezaevi… Ne farkı var ki?

 

  1. 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun’un 16.maddesi ‘Hapis Cezasının İnfazının Hastalık Nedeni ile Ertelenmesi’ başlığını taşır. Bu maddenin 2. fıkrası ve Hapis Cezasının Ertelenmesi Hakkında Genelge’ye göre; “Diğer hastalıklarda(kanser hastaları gibi) cezanın infazına, resmî sağlık kuruluşlarının mahkûmlara ayrılan bölümlerinde devam olunur. Ancak bu durumda bile hapis cezasının infazı,mahkûmun hayatı için kesin bir tehlike teşkil ediyorsa mahkûmun cezasının infazı iyileşinceye kadar geri bırakılır.” Bu düzenlemeden yaralanabilmek için bir geri bırakma kararı gerekmektedir. Bu karar, Adlî Tıp Kurumunca düzenlenen ya da Adalet Bakanlığınca belirlenen tam teşekküllü hastanelerin sağlık kurullarınca düzenlenip Adlî Tıp Kurumunca onaylanan rapor üzerine, infazın yapıldığı yer Cumhuriyet Başsavcılığınca verilir. Anılan düzenlemeden açıkça anlaşıldığı üzere, geri bırakma kararına ilişkin olarak sorumluluk Adli Tıp Kurumundadır. Kurumun raporu sonucu, hükümlünün infazının ertelenmesine veya ertelenmemesine karar verilecektir.

 

Bu yasa maddesinden haberiniz var mıydı? Bu konuda bir başvuruda bulundunuz mu, bulunduysanız sonuç ne oldu?

 

Evet haberim var. Adli Tıp’a 2-3 defa gittim. Her seferinde evrak eksikliği var denildi. Sonunda tamamlanmış haliyle gittim. Ondan da herhangi bir sonuç, bilgilendirme almadım. Yüzüme bakıp tansiyonumu ölçtüler sadece. Adli Tıp doktorları mesleki ahlaklarına, o hipokrat yeminlerine bağlı kalsalardı bu kadar çok ağır hasta zaten cezaevlerinde kalmazdı. Düşünmüyor değilim, nasıl vicdanları rahat bir şekilde işlerine devam ediyorlar? Cezaevlerinde her gün bir insan ölürken hiç mi kendilerini sorumlu hissetmiyorlar?

 

  1. Sizce hasta mahpuslar için neler yapılabilir? Devlet ve hapishane idareleri neler yapabilir? Sivil toplum kuruluşları ne yapmalı?

Hastalar ne sebeple tutuklu bulunursa bulunsun önce gerçekten insan muamelesi görmeleri gerekiyor. Bu esirgenmemeli. Devlet hasta tutsakları yok saymamalı, ısrarla ağır hastaları cezaevinde tutmamalı. Sonuçta bu hastalar da bu ülkenin evlatları. Neden zindan içinde zindan yaşatılıyor? Sapasağlam alınıyor insanlar işkencelerde sakatlanıp cezaevlerinde çürütülüyorlar. Tüm yaşananlardan sonra dışarıda bir nefes almayı çok görmemeliler. Emin olun bu insanlar her kuruma başvuruyorlar. Cumhurbaşkanlığına değin. Acıdır ki değişen bir şey yok. Sivil toplum kuruluşları daha sonuç alıcı tarzda çalışmalı. Gerek gündemleştirmede, gerek sonuç almada ciddi zafiyet var. iş bireyle kalmıyor, ailesi de cezalandırılıyor, toplumu da sonuçta. Toplum vicdanı yara alıyor.

 

  1. Bunların dışında söylemek istediğiniz şeyler varsa lütfen yazın.

İlgilendiğiniz için gerçekten teşekkür ediyorum. İnanın yazmadığım yer kalmadı. Umudum yok ama sorularınızı içtenlikle cevapladım. Emeğinize teşekkürler. Gerekiyorsa size oğlumu ve ablamı da yönlendirebilirim. Çabalarınızda başarılar ve sonuç alıcılık diliyorum. Sözkonusu Fatma, Ali, Ayşe’den ziyade, çürütülen hayatlardır. Şairin dediği gibi “Son kötü günleri yaşıyoruz belki de / ilk iyi günleri de görürüz belki de”

Selam, saygı, iyi dileklerimle,

 

kaynak: http://hapistesaglik.wordpress.com

TAHİR CANAN VE ÇEYREK ASIRDIR HAPİSHANEDE OLAN TUTSAKLAR

Tahir Canan Koğuş Havalandırmasında“Biz dışarıda çocuklarımızla oynar, hastalıklarında, mezuniyet törenlerinde, düğünlerinde yanlarında olurken, onlar, en değerli varlıklarının “görüş günlerinde büyümelerini” ancak uzaktan izlemek zorunda kalmış, yılda bir iTahir Canan'dan Mektupki kez “saate bakarak” kucaklaşabilmişler. Çocukların masumiyet kokusunu ve sıcaklığını ayda - yılda bir hissedebilmişler. İsteseler bile her görüş gününde bir araya gelememişler. Araya dikenli teller, jiletli duvarlar girmiş, ziyaret yasakları girmiş, binlerce kilometre yol girmiş, parasızlık girmiş...”

Adil Okay

TAHİR CANAN  VE  ÇEYREK ASIRDIR HAPİSHANEDE OLAN TUTSAKLAR

“Ranzamda

sabaha bir yıl var daha

şimdi köşe başlarında eller yukarı

şimdi kan kokuyor bu duvarlar

ölüm kokuyor

makaralara sığmıyor acılarım

sağılmakla bitmiyor

 

Demek Gülser’i de alıp götürdüler

ansızın bir geceyarısı

nerelerde kaldı güzel bebesi

dokuz aylık Devrim’i nerede

peki bebe nasıl beslenecek

nasıl öğrenecek sevmeyi

çiçek açmayı…” [i]

 

Tahir Canan adını duydunuz mu? Ne hazin ve ne ayıp ki ben de yeni duydum. Oysa Tahir Canan ismi, trajik bir rekorla birlikte anılıyor. Türkiye’de en uzun süre yatan ve HÂLÂ hapishanede olan bir politik mahpus Tahir Canan. 32 Yıldır zindanda. 58 yıllık yaşamının 32 yılını dört duvar arasında geçirmiş. Sanıyorum ki bu trajik rekorun dünyada da eşi benzeri yok. 12 Eylül faşist darbesinden sonra “devrimci-sosyalist” diye tutuklanan Tahir Canan’ın çocukları “hapishane kapılarında büyümüşler, evlenmişler, Canan torun sahibi olmuş ama hâlâ içeride. Üstelik işlemediği suçlardan dolayı içeride. Tahir Canan benim kuşaktan, 78’li, o dönemde -hepimiz yaşadık, tanık olduk- polisin bize işkencede tavrı şuydu: “Bir suç üstlenin. Sizin yapıp yapmadığınız fark etmez, nasıl olsa sizden biri yapmıştır. Paylaştıracağız. Size mutlaka bir suç yükleyeceğiz.”

Özetle Tahir Canan da bu hukuksuzluk üzerine hüküm giymiş. İyi de gerçekten suç işleyenler de çıktı bu süreçte. Tahir’in hâlâ içeride olması nasıl açıklanabilir. Demek ki diyorum, 12 Eylül hukuku – hukuksuzluğu devam ediyor.

AilesiyleTahir Canan adını duymayanlar Mustafa Balbay’ın adını mutlaka duymuştur. Balbay’ın eşi küçük çocuklarını, “Baban çalıştığı yerde yatmak zorunda” diye ikna etmiş. Ne kadar hazin değil mi? Anne ve baba, çocuklarının idrak edemeyecekleri ağır, sancılı bir gerçeklikle tanışıp, travma yaşamasını istemiyorlar. Yargısız infaz amiri, tescilli faşist Mehmet Ağar, özel olarak seçtiği hapishaneye, sadece iki yıl yatması için davul zurnayla uğurlanır ve ona günün her saati özel ziyaretçi izni verilirken, Balbay, “yapılmayan darbe sanığı” olarak 3 yıldır içeride tutuluyor. Tahir Canan işlemediği suçlardan dolayı 32 yıldır.

Tabi, Balbay’dan çok önce tutuklanan ve HÂLÂ hüküm giymeden yatan onlarca gazeteci var. Birkaç örnek vereyim: Gazeteci Hatice Duman tam 10 yıldır, Mustafa Gök 8 yıldır, Sedat Şenoğlu 7 yıldır, Füsun Erdoğan 5 yıldır, Hikmet Çiçek 4 yıldır, Ahmet Birsin 3,5 yıldır “tutuklu”. Elbette acıları yarıştırmamalı. Hiçbir gazeteci, yazar, sanatçı, yayıncı yazdıkları – konuştukları için hapishanede bir gün bile kalmamalı. Çocuklara, “baban (veya annen) uzakta çalışıyor, bu nedenle eve gelemiyor ama yakında gelecek” diye kırılgan, beyaz yalanlar söylemek zorunda kalınmamalı.

Diğer yandan 32 yıldır hapishanede olan Tahir Canan’ın çocuklarını, “Baban çalışıyor, yakında evine dönecek” diye ikna etmek ne yazık ki mümkün olmamış. Canan’ın çocuklarından İmran, “Ben babamla birlikte sinemaya gitmek isterdim” diye anlatıyor. “Muzaffer Öztürk’ün kızı Kardelen gibi kendilerinin de babalarına hasret büyüdüklerini, kardeşi İmran’ın babası ile dışarıda hiç birlikte olamadığını belirten büyük kardeş İlhan Canan, ‘Tahir Canan’ın 4 çocuğu 5 torunu var. Hiç olmazsa torunları dedesiz büyümesin[ii] diyor. İlhan, İmran ve Kardelen gibi, “Görüş günlerinde büyüyen çocuklar” artık gerçeği biliyorlar. Özlemi, hasreti. Görüş günlerinin çilelerini. İtilip kakılmayı. Kışın soğukta, yazın kavurucu sıcakta babalarını - annelerini görebilmek için beklemenin acısını tanımışlar.

Tahir ve Muzaffer gibi 12 Eylül faşist darbesinden bu yana, neredeyse çeyrek asırdır hapishanede olan Cemil Erdem, Hasan Gülbahar, Halil Gündoğan, AilesiyleHasan Erdemli, Osman Evcenli, Tuncay Kurtbaş ve yakınları adalet beklemişler. “Adalet” gencecik 7 TİP’li öğrenciyi hunharca boğarak, işkence yaparak öldüren katillere uğramış, bu sapıklar 7-8 yıl bile yatmadan AKP’nin 3. Yargı paketinde gizlice geçirdiği “özel afla” çıkmışlar ama aynı paketler Tahir Canan’ı ve adlarını yukarıda saydığım diğer devrimci tutsakları görmezden gelmiş, çocuklarına, anne ve babalarına hayal kırıklığı yaşatmış. Biz dışarıda çocuklarımızla oynar, hastalıklarında, mezuniyet törenlerinde, düğünlerinde yanlarında olurken, onlar, en değerli varlıklarının “görüş günlerinde büyümelerini” ancak uzaktan izlemek zorunda kalmış, yılda bir iki kez “saate bakarak” kucaklaşabilmişler. Çocukların masumiyet kokusunu ve sıcaklığını ayda - yılda bir hissedebilmişler. İsteseler bile her görüş gününde bir araya gelememişler. Araya dikenli teller, jiletli duvarlar girmiş, ziyaret yasakları girmiş, binlerce kilometre yol girmiş, parasızlık girmiş.

Ve onlar yani çeyrek yüzyıldır zindanda olan, infazları yakılan devrimciler –duyarlı bir grubun tüm çabalarına karşın- yok sayılmış.

Gecikmeli de olsa duyarlı vekiller tarafından meclise taşınan bu sorun, bu ayıp, bu eza artık son bulmalıdır. Çeyrek asırdır haksız yere zindanda tutulan bu güzel insanlar sevdiklerine kavuşmalıdır. Çocuklarını, torunlarını, kardeşlerini, anne ve babalarını, “ziyaret süresi doldu” uyarılarının olmadığı ortamda, “saate bakmadan” özgürce kucaklayabilmelidir.

www.gorulmustur.org                                               [email protected]


[i] Babam Şair Süleyman Okay’ın 12 Eylül faşist darbesinden sonra Adana cezaevinde yatarken yazdığı “Büyük Yürüyüş” adlı şiirinden bir bölüm. Kaynak: Süleyman Okay, Şakayık- şiirler, Belge Yayınları, İstanbul, 1990.

[ii] Evrensel,  2012-07-21, http://www.evrensel.net/news.php?id=32936

Yaklaşan 12 Eylül ve ninnisi - İlhan Canan

Yaklaşan 12 Eylül’ü düşünce kulaklarıma uzaklardan belli belirsiz bir ninni sesi gelmeye başlıyor. Algılamaya çalışıyorum ‘’uyusun da büyüsün’’ desem değil, ama o minvalde bir ninni iyice kulak kabartıyorum anlamaya çalışıyorum. Anlamaya çalışırken bir taraftan da uyku bastırıyor. Ninni görevini yerine getirmeli! Fakat ben uyumak istemiyorum direniyorum. Ninnide anlatılmayan, gizlenen gerçekliği anlamak istiyorum. Direniyorum. Ve bu direnç sonuç veriyor, ninni kulaklarımda netlik kazanıyor. Söylenenlerin yaşamımda bir karşılığını bulamasam da beynimde kelime karşılığı bulunuyor.

İleri demokrasi! 

Üstünlerin hukuku değil, hukukun üstünlüğü!

12 Eylül darbesi ve darbeciler ile hesaplaşma!

Özgürlük! Hak! Hukuk! Guk guk guk…

12 Eylül nasıl anlatılır?

Binlerce gözaltı, İşkence, binlerce dava ve yargılama, verilen idam cezaları ve gerçekleşen idamlar, binlerce siyasi mülteci, kuşkulu ölümler, İşkencede ölümler, dolup taşan cezaevleri ve bu cezaevlerinde gerçekleşen ölümler, açlık grevleri, hâkimlerin görevden alınması, intihar ettiği söylenen insanlar. Yani insanlık dışı her türlü muamelenin yaşandığı karanlık yıllar.

Ya günümüzde ne oluyor?

Cezaevinde Halkın Haber alma hakkı için emek veren kaç Gazeteci var?

Cezaevinde Parasız eğitim istemekten başka suçu olmayan kaç Öğrenci var?

Demokrasi halkın iradesi ise halk iradesi ile seçilen kaç milletvekili ve Belediye başkanı cezaevinde?

Kadınlara uygulanan taciz ve tecavüz olayları ile öldürülen kadın sayısındaki artışın sebebi ve Çocuk yaştaki kızlara yapılan toplu tecavüz olayları her geçen gün artan muhafazakârlıkla ilgili midir?

Doğu ve Güneydoğuda geleneksel giyim eşyası olan Puşi örgüt üyeliği için yeterli mi?

Biber gazı organik mi? Bomba ve mermiler Steril mi?

Roboski’de halkın üstüne bomba atılmasına kim karar veriyor?

30 yıldır devam eden ölümler halen neden çözülemiyor? Siyasal erk toplumsal zenginliğimizi neden yok sayarak ötekileştirmekte ısrar ediyor?

Bu kadar can alıcı sorun ve bu can alıcı sorunlar içerisinde bizlere dinlettirilen ninni. Ve bu ninniye her geçen gün eklenen yeni satırlar. Yargı paketleri, anayasa yapım süreçleri… Yani sorunlu olduğu siyasal erk tarafından da kabul edilen çözüm(!) için sürekli yargı reformları ve paketleri açıklanan HUKUK sistemi.

Yaklaşan 12 Eylül, açıklanan yargı paketleri, Darbeler ve Darbeciler ile hesaplaşan bir ülke (!) ve tüm bu süreçlerde 31 yıldır cezaevinde yatmakta olan ve 2025 yılına kadar cezaevinde tutulması planlanan bir sosyalist Tahir CANAN. 12 Eylül hukuku ile sosyalist kimliğinden dolayı işlemediği cinayetlerin faili haline getirilerek, bir ömür denilecek süreci cezaevinde geçirerek 12 Eylül’ün günümüzdeki sembol ismi oldu. Hukuk sistemi içinde yıllardır maruz kaldığı hukuksuzluğu anlatmaya çalışıyor, yeniden yargılanmak dâhil uluslararası hukuk kurallarının tarafına uygulanmasını ve yaşadığı hukuksuzlukların son bulmasını istiyor.

Son bir yıldır birçok vesile ile yaşanan hukuksuzluk T.B.M.M, HUKUK sistemi, MAHKEMELER, Yazılı ve görsel medya olmak üzere birçok yerde konu edildi.

Fakat siyasal erk halen bize ninni dinletiyor masal anlatıyor.

12 Eylül yaklaşıyor 31 yıllık mahpus Tahir CANAN bandırma cezaevinde yatmaya devam ediyor. Neden mi? Ninnileri dinlemediği için.

İlhan CANAN

Kaynak: beynet.com

Vedalaşamadı!

Özgür vedalaşma hakkı istemeleri nedeniyle gündeme gelen Barut ailesi bu sabah gelen ölüm haberiyle sarsıldı. 

Bulut MÜLHİM/İSTANBUL (DHA)09.09.2012 17:12

Vedalaşamadı!

50 yaşındaki tutuklu kanser hastası Muhlis Barut sabah saat 10:30 sıralarında İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde hayatını kaybetti. Kızı -Gönül Barut, " Babam, gözlerimin önünde eridi bitti. Can çekişti, ben herkesten şikayetçiyim" dedi.

Muhlis Barut, iki yıl önce yeşil kartı iptal edildiği için cinnet getirerek Bayraklı Toplum Sağlığı Merkezi’ni tüfekle basmış, 16 yıl 8 ay hapis cezası aldımış, cezası da onanması için Yargıtay'a gönderilmişti. Haziran ayında İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi tarafından 6 aydan az ömrü kaldığı raporu verilen Muhlis Barut, raporun onaylanıp serbest kalması için İstanbul Adli Tıp Kurumu’na sevk edilmişti. Geçtiğimiz Cumartesi günü fenalaşarak İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne kaldırılan ve durumu gittikçe ağırlaşan Muhlis Barut bu sabah hayatını kaybetti, cenazesi otopsi yapılmak üzere Adli Tıp Kurumu’na gönderildi

"ADALET DİYE BİR ŞEY YOK"

Özgür Vedalaşma Hakkı için aylarca çabalayan Barut'un acılı kızı Gönül Barut, şunları söyledi: ‘Ben Cumhurbaşkanı’mıza seslendim yalvardım. Adalet Bakanlığı’na yalvardım, yakardım dilekçelerimizi iptal etti. Mahkum koğuşuna gidiyorum, babamın yanında refakatçi kalıyorum, İzmir’den İstanbul’a geliyorum, günübirlik kalıyorum. Babam kötüleşti yanına geldim. Eylül’ün birinden beri yanındayım. Gözlerimin önünde eridi bitti. Can çekişti ben herkesten şikayetçiyim. Cezaevlerinde ilgi alaka yok. Hastanelerde ilgi alaka yok. Tüm mahkumlara sadece üstten bakım var. Rahatsızlandın mı doktor gelmez. Ben babamı bilerek getirdim Metris Cezaevi’ne tahliyesi için. Maalesef ne tahliye oldu ne de bir şey. Şimdi Adli Tıp’ın kapısındayım cenazesini almak için. Adalet diye bir şey yok. Babamın son arzusunu yerine getireceğim. Gözü açık gitti. Benim vicdanım rahat değil. Ciğerim yanıyor. Babamın ceza almasında rol oynayan herkesten hukuk yoluyla hesap soracağım."

Hayatını kaybeden Barut’un cenazesi işlemlerinin tamamlanmasının ardından yarın İzmir’in Doğançay ilçesinde toprağa verilecek.

Kaynak: DHA

6 Ay Ömrü Kalan Tutuklu Muhlis Barut'a 'Vedalaşma Hakkı' Tanınmıyor

Kanser hastası olan, 16 yıl 8 aylık hapis cezası Yargıtay aşamasında bulunan, doktorların geçen Nisan ayında doktorların 6 ay ömrü kaldığını raporladığı rapor ettiği Muhlis Barut, geçen gün saat 03.00 civarında İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne kaldırıldı. Barut’un durumunun çok ağır olduğu kaydedildi.

İzmir’deki ailesinin son gün ve saatlerini evinde geçirmesi için gözyaşı döktüğü, ilgili makamlardan destek istediği ve en son olarak Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün talimatıyla ’Vedalaşma hakkı’ umutlarının arttığı Muhlis Barut’un durumu ağırlaştı.

Sabaha karşı saat 03.00 sıralarında İstanbul’dan alacağı Adli Tıp Raporu’nu beklediği Metris Cezaevi’nde fenalaşan Muhlis Barut’un kızı Gönül Barut da saat 09.00’da Cezaevi Müdürlüğü tarafından bilgilendirilerek hastaneye yönlendirildi. Refakatçi olarak babasının yanına giden Gönül Barut, şöyle dedi:

"Babamın durumu çok ağır. Anladığım kadarıyla çok az zamanı kaldı. İçim yanıyor. Biz sadece vedalaşmak istedik. Üniversite hastanesinden rapor olmasına rağmen yeniden İstanbul’dan rapor istediler. Onlarca dilekçe verdim, yüzlerce kez yalvardım. Umudum tükenmek üzere. Babamın suçunu kabul ediyorum. Ama ölüm döşeğindeki bir insan ne kadar tehlikeli olabilir? Neden ’Vedalaşma hakkı’ tanınmaz? Bir taraftan ambulans bulmaya çalışırken sabah babamın fenalaştığı haberiyle karşılaştım. İstanbul’da tek başıma uğraşıyorum. Çok üzgünüm, başaramayacağım için, babamın son saatlerini evde geçirmesini başaramayacağım için çok korkuyorum. Lütfen sesimizi duysunlar."

Kaynak: http://www.baskahaber.org/2012/09/6-aylk-omru-kalan-tutuklu-muhlis-baruta.html (Burcu Taner/DHA)

Tutuklu Gazete 'Barış' için çıktı

tutuklu-gazete

95 gazetecinin yazı ve karikatürlerinin yer aldığı Tutuklu Gazete'nin yeni sayısı 'Barış için bedel ödüyoruz' manşetiyle çıktı. Hapisteki gazetecilerin sesini duyurmak için hazırlanan Tutuklu Gazete üçüncü kez okurla buluştu.

Dünya Barış Günü'nde Cumhuriyet, BirGün, Aydınlık, Evrensel ve Yurt gazeteleriyle ücretsiz olarak dağıtılan Tutuklu Gazete'nin yeni sayısında, çoğunlu hapiste olan 95 gazetecinin yazı ve karikatürleri yer alıyor.

"Barış için bedel ödüyoruz" manşetiyle çıkan gazetede hapiste olan 81 gazetecinin isimleri ve kaç gündür cezaevinde olduklarının bilgisi yer alıyor. Cezaevindeki 29 gazeteci ile hapisten çıkan beş gazetecinin yanı sıra 43 gazeteci ve 10 meslek örgütü temsilcisi gazeteye katkıda bulundu. Gazetenin ön yüzünde Latif Demirci'nin bir karikatürü de yer alıyor. Yeni sayı 200 binden fazla basıldı.

Kaynak: ntvmsnbc

Hediye Aksoy için hapishanede kalabilir raporu

Adli Tıp Kurumu, hasta mahpusların simgesi olan ileri derecede görme engelli ve kanser hastası Hediye Aksoy için sağlık koşullarının hapishanede kalmasına uygun olduğuna dair rapor verdi.

Adli Tıp Kurumu'nun görme engelli ve kanser hastası Hadiye Aksoy için sağlık koşullarının hapishanede kalmasına uygun olduğuna dair rapor verdiği öğrenildi.

Edinilen bilgilere göre, raporda Aksoy'un ileri derecede görme engelli olduğu yazılmasına rağmen, sağlık koşullarının hapishanede kalmaya uygun olduğu belirtildi. Raporun detayları ise, Aksoy'a ve avukatına tebliğ edildiğinde ortaya çıkacak.

Hediye Aksoy kimdir?

Tahliye edilmesi için kadınların günlerce eylem yaptığı Aksoy, hasta mahpus kadınların simgesi oldu. Bir patlama sonucu 18 yıl önce gözlerini kaybeden Aksoy, sekiz yıl boyunca tedavisi yapılmadan hapishanede tutuldu. 1998 yılında afla salıverilen Aksoy 2007 yılında üzerine ifade olduğu gerekçesiyle tekrar hapishaneye koyuldu. İkinci kez mahpusluğu süresinde de tedavi olmayan Aksoy hapishanede bu defa kanser hastalığına yakalandı.

Doktor raporlarında "yüzde 85 engelli olması, yaşamını tek başına sürdüremeyeceği ve kanser tedavisinin tutukluluk koşullarında yapılmayacağını" belirtilen Aksoy, başvurulara rağmen hâlâ Bakırköy Kadın Tutukevi'nde tutuluyor. Serbest bırakılması için yapılan başvurulara cevap verilmeyen Aksoy, tedavi adı altında ring aracıyla hastaneye götürülürken daha fazla zorluk çekiyor.

Aksoy'un avukatları ise yaptıkları açıklamalarda, Ceza İnfaz Kanunu'nun (CİK) 16. maddesi gereği yaşamını kendi başına sürdüremeyecek durumda engelli olan Aksoy'un serbest bırakılması gerekirken yasa uygulanmadığı gibi tedavisi de gerektiği gibi yapıldığını belirtiyor.

Kaynak: http://www.imc-tv.com

Adalet Bakanı: Dokuz yılda 1621 mahpus hayatını kaybetti

Adalet Bakanı Sadullah Ergin, 2003-2012 yılları arasında 1621 mahpusun hayatını kaybettiğini ve 24 Mayıs 2012 itibarıyla ceza infaz kurumlarındaki 49 mahpusun kanser hastası olduğunu açıkladı.

Adalet Bakanı Sadullah Ergin, 2003-2012 yılları arasında cezaevlerinde hayatını kaybeden mahpus sayısının 1621 olduğunu açıkladı.

İstanbul Milletvekili (CHP) Sezgin Tanrıkulu’nun cezaevlerinde yaşamını yitiren mahpuslarla ilgili verdiği soru önergesine Adalet Bakanı Sadullah Ergin’den yanıt geldi. Ergin, 2003-2012 yılları arasında hayatını kaybeden mahpus sayısının 1621 olduğunu ve meydana gelen 682 ölüm olayında toplam 1728 personel hakkında soruşturma açıldığını belirtti. Ergin, cezaevi personeli hakkında adli yönden yapılan soruşturmalar sonucunda, 1544 personel hakkında kovuşturmaya yer olmadığına karar verildiğini kaydetti.

24 Mayıs 2012 itibarıyla ceza infaz kurumlarında 49 mahpusun kanser hastası olduğunu belirten Ergin, 11 Nisan tarihli Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 6291 sayılı kanun gereğince sürekli hastalığı bulunan 57 kişinin tahliye edildiğini kaydetti.

Ergin, 4 Mayıs 2011-4 Mayıs 2012 tarihleri arasında ceza infaz kurumlarında, 252 mahpusun “eceliyle” hayatını kaybettiğini, 31 mahpusun intihar ettiğini ve 1 mahpusun da öldürüldüğünün anlaşıldığını ifade etti.

Cumhurbaşkanlığı tarafından cezaları kaldırılan mahpus sayısının, 2003 yılında 123, 2004 yılında dokuz, 2005 yılında beş, 2006 yılında iki, 2008 yılında üç, 2009 yılında yedi, 2011 yılında sekiz ve 2012 yılında altı olduğunu ifade eden Ergin, bu mahpusların  gibi rahatsızlıkların bulunduğunu belirtti.

http://www.imc-tv.com/haber-dokuz-yilda-1621-mahpus-hayatini-kaybetti-4042.html

ALAATTİN OGET'TEN MEKTUP VAR! - "SANKİ ESAD DAHA ÖNCE DİKTATÖR DEĞİLMİŞ DE ŞİMDİ OLMUŞ"

Sevgili Adil Abi merhaba,

Devrimci duygularımla selamlıyor, sevgi ve saygılarımı sunuyorum. Görüşmeyeli iyi olmanızı umut ediyorum. Ben de gayet iyiyim. Helen tek tutuluyor olsam da, insana aykırı tüm uygulamalarla karşı karşıya yaşıyor olsam da, çevre komşularımın tesadüf komşular olmaması, izole ediliyor olmam ise temel espiri, tek tutuluyor olmam bir şeyi değiştirmez. Moralim, coşkum gayet iyidir. Artık eskisi kadar dostlarımla iletişim kuramıyorum burda. Notlarımın akibeti belirsiz oluyor. Ancak benden haberdarlar. Bana uygulanan izole yalnızlaştırma politikası şaşırtıcı değildir. Düşmandan çiçek bekleyecek değiliz ya. Devrimcilik zoru başarmanın sanatıdır.

Bana gelen çoğu mektuplar, kartpostallar elime geçmiyor; ya geri gidiyor ya da akibeti belirsiz oluyor. Ve eminim ki sen de yazmışsındır, şimdiden söyleyeyim elime geçmedi. Bu uygulamaları bildiğim için yazmaya devam ediyorum. Zorluklar, engeller aşılmak için vardır. Aynı zamanda başarı basamakları olarak ele alıyorum, görüyorum.

Ben, Muzo, Ali Gülmez halen yanyana gelemedik ama talebimiz devam ediyor. Bakalım ilerde belli olur. Biraz uzun zaman olacak ama eğer sürgün edilmezsem er ya da geç yan yana gelmeye çalışacağız.

Ayrıca güncel gelişmeleri medyadan takip ediyorum. Bölgemizde sıcak günler yaşanıyor. Insanın yüreği orda atıyor. Egemen burjuva basını gerçekleri gizliyor, var olanı da çarpıtarak veriyor. Tam bir savaş medyası. Fakat herkes kendi ülkesini, evini iyi bilir. Yalanı, doğruyu biliyoruz, ayırt ediyoruz. Insanlık onurunun şahlandığı kıraç toprakları bilir ve tanırız. Bu işler masa başı yalan haberlere benzemez. Gerçeklerimiz, yalanları çoktan aşmıştır, düşmanı şaşkına çevirmiştir. Biz Kürt gençleri, ölü Kürt olmayacağımızı kanıtlamış bulunuyoruz. Yaşamdaki karşılığını hep beraber yaşıyoruz, görüyoruz. Dolayısıyla T.C'nin ne dediği ne yaptığı bizi ilgilendirmez, kendilerini ilgilendirir. Ne düşündükleri de bizim için bağlayıcı olmadığı gibi umrumuzda da değildir.

Suriye konusuna gelince, T.C. öyle bir sanal alem yaratmış ki, sanki Esad daha önce diktatör değilmiş de şimdi dikta olmuş, 'katil' olmuş gibi servis ediliyor. Oysa öncesinde de şimdi de Esad aynı Esad'dır, hiç değişen bir şey yoktur. Acaba Suriye'deki Kürt halkı olmasa idi T.C. bu kadar Suriye'yi önemser miydi, 'Rize, Kayseri' sayar mıydı? Kürt halkının doğal varlığı ''tehlikeli''dir onlar için. Potansiyel ''tehlike''dir. Suriye'deki sorun Suriye halklarını ilgilendirir. Sormazlar mı; '' Sen kim oluyorsun?'' diye. Beşar Esad'a katil diyenlerin, önce dönüp kendilerine bakmaları gerekiyor.

Sevgili hevalim burda durumum iyi. Insan yüzü görme fırsatım, konuşma olanağım olmasa bile, su verilmiş çelik misaliyim. Tüm kuşatmalara, izolasyona rağmen, coşkum, moralim motivasyonum yerinde. Çünkü düşmanı çok iyi tanıyoruz. Tecrit ise rezil olmuş, tecriti yerle bir etmişiz. Çünkü bizde derviş sabrı var. Bir derviş gibi sabretmesini biliriz. Bu nedenle tecrit rezil olmuş, yerlerde sürünüyor. Biz gerçek devrimcileri yedi kat yerin dibine koysalar bile, neyi nasıl yaşayacağımızı biliriz. Istedikleri kadar laf atsınlar, istedikleri kadar kuşatmaya alarak psikolojik, sosyal baskı yapsınlar. Hepsi boşuna. Çünkü biz gerçek devrimciler yaşamı gerektiği gibi yaşıyoruz. Tecrit, izolasyon politikası işe yaramadı. Onca, trilyonlarca, paraya yazık oldu:)!

Değerli abicim başka da can sağlığı olsun. Tülin Heval'e çok selam söyle. Öykü'yü benim, bizim yerimize öpersin. Fransa'dan Gülderen Koç'a bir mektup yazmıştım. Eğer kendisi cevap yazmış ise elime geçmedi. Çünkü bazı mektup ve kartpostallar elime geçmiyor, akibeti belirsiz oluyor. Sosyal ilişkileri tümden yok etmeyi amaçlıyorlar. Bu yeni bir şey değil.coşkumuz iyi, olumsuz bir durum yok. Yüreğimiz Şemdinli'de atıyor. Bu coşkuyla selamlıyor, sevgi ve saygılarımı sunuyorum. Tüm gönül dostlarına selam.

Sevgilerimle,

Umut ve dirençle,

 

Alaattin ÖGET

03 Ağustos 2012

Mahsus Mahal Dergisi 6.Yılına Girdi

mahsus mahal

Mahsus Mahal’in 6. yılı vesilesiyle Yayın Yönetmeni Aytekin Yılmaz’la Özgü Yolcu’nun röportajı...

Sayın Yılmaz, Mahsus Mahal Dergisi 6. Yılına girdi. Dergi çalışmalarını konuşalım istedik. Mahsus Mahal’in dolaşımda olan bütün edebiyat dergilerinden farklı bir yayın anlayışı var. Hem bu özelliği hem de çıkış öyküsü hakkında bilgiler verebilir misiniz?

Her edebiyat dergisinin özgün bir tarafı vardır belki. Mahsus Mahal’in özgünlüğü hapishanedeki edebiyat okur ve yazarlarına doğrudan hitap etmesi ve mahpus yazarların kendilerini ifade edebilecekleri bir dergi olmasıdır. Çıkış amacı da içeriden dışarıya dışarıdan içeriye bir köprü işlevi görebilmesidir. Ben buna dışarıdan içeriye bir tünel kazma girişimi diyorum. Her yıl bu tünelden çıkan mahpus yazarlardan birine ödül veriyoruz. Mahsus Mahal Dergisi sadece şiir öykü gibi edebi ürünleri yayınlamıyor. Hapishanelere dair birçok konuda duyarlılık yaratmak için de var. Eğer yakından incelerseniz bunların neler olduğu anlaşılır. Özellikle hapishanelerde yaşanan sorunlara dair de yazılar ve raporlar yayınlıyoruz. Yine her sayıda dışarıda tanınmış yazarlardan dayanışma yazıları yayınlıyoruz. Böylece yazmaya yeni başlamış mahpus yazarla dışarıda tanınmış profesyonel yazarları aynı dergide buluşturmuş oluyoruz.

Dergi ne zaman çıkmaya başladı?

Derginin ilk sayısı Ocak 2007'de "Her Şeye Rağmen Yazmak!" başlığıyla çıktı. Sanırım bu cümle her şeyi özetliyor. Yazmanın ya da edebi uğraşın böyle bir şey olduğunu düşünüyorum. … Rağmen yazmak! Normalde yazan bir insan için o kadar çok sansür vardır ki, yazar tüm bunlara rağmen yazandır. Fakat hapishanede yazan dışarıdaki yazana göre daha dezavantajlı konumdadır. Her şeyden önce o bir mahpustur ve her şeyi günlük anlık gözetim altındadır. Yazdığı her satır yazının, her an idare yönetimi tarafından okunma durumu vardır. Mahpus yazar bu koşullarda yazdığı için yazdığı her satırı kaygılarla yazmaktadır. Bu da derin bir oto sansüre yol açmaktadır. Bu yüzden hapishanede yazılmış her yazılı metnin henüz tamamlanmamış yarım metin olduğunu düşünüyorum.

Özellikle 12 Eylül 1980 darbesi sonrası gelişen süreçte “Hapishane Edebiyatı” olarak tanımlanmaya çalışılan bir duyarlılık ortaya çıktı. Ya da birileri böyle bir ayrıma gitti. Siz bu tanımlamaya nasıl bakıyorsunuz?

 Hapishane Edebiyatı gibi bir adlandırmayı doğru bulmuyorum. Yanlış bir adlandırma olduğu kanısındayım. Çok düşünülerek söylendiği kanısında da değilim. Şöyle ki, öncelikle edebiyat gibi ilgi alanı sonsuz genişlikte imgelerle dolu bir alanı hapishane gibi sınırları belli olan bir mekânla sınırlamış oluyorsunuz. Bir diğer önemli şey ise, hapishaneler hakkında yazmış, onu konu edinmiş edebi eserlerin yazarlarına haksızlık yapılmış oluyor. Nazım Hikmet bana göre en güzel kavga ve aşk şiirlerini hapishanede yazmıştır. Dört Hapishaneden Şiirler kitabı bana göre N. Hikmetin en güzel şiirleridir. Ve bu şiirler hapishane temalı şiirlerdir. Şimdi Nazım Hikmet’e hapishane şairi diyebilir miyiz? Ya da hapishanede yazdıklarına hapishane edebiyatı diyebilir miyiz? Bence denilmemelidir. Bu, Nazım Hikmet gibi dünya edebiyatına mal olmuş evrensel bir şaire büyük haksızlık olur. Bu durum Sabahattin Ali, Enver Gökçe, Kerim Korcan, Kemal Tahir, Orhan Kemal ve hapishanelerde kalmış birçok Şair yazar için de geçerlidir. Bu konuda doğru adlandırma şeyleri adıyla çağırmak olmalıdır. Örneğin, Kerim Korcan’ın Tatar Ramazan adlı romanı hapishane temalı bir romandır. Orhan Kemal’in, 72.Koğuş romanı gibi… Ya da Sabahattin Ali’nin Hapishane Şarkıları şiirleri gibi örnekler çoğaltılabilir. Özetlersek, hapishane edebiyatı yerine, hapishane konulu eserler demenin daha isabetli olacağını düşünüyorum.

Kuşkusuz, hapishane ve edebiyat ilişkisi en çok 80 darbesi ile beraber gelen sürece paralel gelişti. Hatta Belge Yayınlarının o yıllarda salt hapishanedeki şair ve öykücülerin ürünlerini yayınladığını biliyoruz. Sormak istediğim, 80’lerdeki “hapishane edebiyatı” olgusu, tematik seçiciliği vs gibi meseleler ile günümüzde hapishanede olan şair, yazarların ürünlerinin bu anlamda kıyaslaması yapıldığında ne gibi farklılıklar ya da benzerlikler çıkıyor karşımıza?

1980’li yıllarda içeriden çıkan edebi çalışmalar, dönemin koşullarına uygun biçimde, sosyalist bloğun da hala ayakta olması nedeniyle halkçı, sosyalist gerçekçiydi daha çok. Ama ‘90 kuşağıyla beraber bu değişti. “Demir kapı, taş duvar” içerikli yazınsal çalışmalar azaldı. Tabi bu konuda bir şey söylemeden önce Türkiye de hapishanelerin siyasi tarihinin farklı dönemlerinden bahsetmemiz lazım. Başlıca dört döneme ayırıyorum: 1930’dan 1980’e kadarki dönem, 1980 darbesiyle başlayıp 1990’lara kadar olan dönem, 1990 ile 19 Aralık 2000 hayata dönüş operasyonu ile son bulan dönem ve F tipleri dönemi. Bu dönemlerin ayrı ayrı özellikleri var. Ayrıntılara girmek istemiyorum burada. Sorunuza dönecek olursam, 12 Eylül 1980 darbesi sonrası yani 80’li yıllar tüm hapishanelerde baskı işkence yılları oldu. Dolayısıyla o dönem hapishanelerde yazılan şiir öykü roman vb. metinlerde bunların izi çok yoğun gözükür. Kısmen halkçı popülist, kısmen sosyalist gerçekçi diyebileceğimiz bir kuşağın ortaya çıktığı görüldü. Şiirde Nevzat Çelik bu dönemin öne çıkan adı oldu. Zaten daha geniş anlamda söyleyecek olursak, Türkiyede de toplumsal gerçekçi edebiyat hapishane kökenli şair ve yazarlar tarafından geliştirildi. Şiirde Nazım Hikmet, Enver Gökçe, Ahmet Arif, Can Yücel ve Nevzat Çelik’le devam eden bir damar var. Yine romanda Kerim Korcan ve Orhan Kemal bu damarın başka bir yanını oluşturur. Hapishane gerçeğinin böyle bir özelliği oldu her dönem. Her dönem hapishanenin edebiyatla bir derdi olmuş. Burada dikkat çeken durum şu, Türkçe edebiyattaki toplumsal gerçekçi oluşum benim birinci dönem dediğim 1930’lar ve 1970’lerde oluştu. Tam da buradan 1980’lere gelecek olursak, bu dönemde edebiyatta iz bırakmış (Nevzat Çelik’i saymazsak) çok kimse yok. Hatırlıyorum Belge yayınlarının yeni sesler dizisi’nden çok kitap çıktı. Şiir, öykü, roman vb. Ama bunlardan kaçı dışarıda yazmayı süreklileştirebildi? Hapishanede yazanların birçoğu dışarı çıkınca bıraktı yazmayı. Hapishanede yazmak zaten böyle bir şeydir. Her dönem orada yüzlerce mahpus yazar sonra hayat eler birçoğunu, üç beş kişi ya kalır ya kalmaz. Ama şunu kabul etmemiz gerekir ki Belge yayınları o dönem çok anlamlı bir şey yaptı. Yeni Sesler dizisi çok özgün bir girişimdi.

Mahsus Mahal, hapishanedeki şair, yazarlar ile iletişim kurarken ideolojik bir ayrıma gidiyor mu? Yani birbirinden farklı siyasi geleneklerden gelen hükümlülerin ürünlerini mi önceliyor, yoksa onların aidiyet ilişkisini mi? Bu meselelere nasıl bakıyorsunuz?

Hapishanelere dair hiçbir çalışmada siyasi-adli ayrımı yapmıyoruz. Yapmakta olduğumuz işin kendisi de zaten ideoloji ve siyaset üstü bir şey. İnsani olanla, edebi ve sanat yönü olanla ilgiliyiz. Oysa ideoloji ve siyaset böler, ayrıştırır vb. Biz ayrım yapmıyoruz ama hapishanelerde kalan siyasi mahpuslar bu konuda ayırıp seçiyor. Örgütlü davalardan içerde olanlar daha çok kendi siyasetinden olan yayın organlarını tercih ediyor. Mahsus Mahal bu tür yaklaşımların üzerinden bakıyor hayata ve edebiyata. 1980 sonrası dönemin sorunu tam da bu işte. Katı ideoloji ve siyaset edebiyatı köreltti. Propagandacı bir dil ve üslup en büyük engel oldu. Parti talimatı ve tüzüğüne göre şiir, öykü yazanlar cehennemi bir kısır döngüde kendilerini tekrar ettiler. Ben buna edebiyatta dilbozumu diyorum. Önce dil bozuldu. Bu dil çok siyasi ve erkek bir dildi. Önemli iz bırakacak edebi çalışmaların çıkmamasını bu dil bozumuna bağlıyorum.

Dergi olarak bir süre sonra Mahsus Mahal Ödülleri vermeye başladınız ve bir de Mahsus Mahal Derneği kurdunuz. Bu iki girişim üzerine de konuşabilir miyiz?

Evet, dedim ya az önce dışarıdan içeriye tünel kazıyoruz diye. Her yıl bu tünelden çıkanlara teşvik ödülü veriyoruz. Moral-değer yanı çok önemli bu tür uğraşların. Daha önce 10 yıl kaldım içerde, bilirim her şeye rağmen okumanın yazmanın kıymetini. Çünkü hapishanede yazanlar dışarının duyarsızlığına karşı da yazıyorlar. Her insan gibi bir mahpus da yazdıklarının bir karşılığının olup olmadığını merak ediyordur. Bu ödüller az da olsa emeklere karşılık olabilir niyetiyle veriliyor.

Sonra dernek mi kuruldu?

Hapishanelere dair yapmış olduğumuz tüm çalışmaları Mahsus Mahal Derneği üzerinden yapıyoruz. Elimizde hapishanelere dair kapsamlı bilgi, belge arşivi oluştu. Az değil, 10 yıllık bir birikim oluştu. Bunları korumak amaçlı da olsa kurumlaşmak gerekiyordu. Normalde her türlü resmiyete, kuruma mesafeli biriyim. Ama bazı çalışmalarınızı hayata geçirmek için kurumlarla ilişki kurmanız gerekiyor. Ama korkulacak bir kurumlaşma değil zaten. Sivil bir kuruluş sonuçta.

Mahsus Mahal’in amacını, çalışmalarını özetle dersem neler söylersin?

Mahsus Mahal içeriden dışarıya, dışarıdan içeriye bir köprü olmayı hedefine koymuş sivil bir girişimdir. Hapishane gerçeğine bütünlüklü bakmaya çalışan bir girişimdir. Ceza infaz sisteminin kapsam alanına giren her şeyle ilgileniyor. Sadece mahpuslarla değil, hapishane olgusunun bir parçası olan infaz koruma memurlarının sorunlarıyla da ilgilenir. Orada görev yapan tüm personelin sorunlarıyla da ilgilenir. Çünkü bir hapishanede koşulların iyileştirilmesi denilen şey, oraya ait her şeyle ilgilidir. Dahası var, hapishaneden çıkan mahpusların sorunlarıyla da ilgileniyoruz. On yıl, yirmi yıl içerde kaldıktan sonra dışarı çıkan bir mahpus, birikmiş gecikmiş sorunlarıyla birlikte çıkıyor. Mahsus Mahal Derneği hapishane sonrasını da iş edinmiştir kendisine.

Siz aynı zamanda hapishanedeki şair, yazarların ürünlerini de kitaplaştırıyorsunuz. Kitap yayıncılığınız üzerine de bilgiler verebilir misiniz?

Türkiye hapishaneleri bol bereketli yerler. Geçmişte Nazım Hikmetleri, Orhan Kemalleri çıkarmış hapishaneler neden yeni şair yazarları çıkarmasın? Hapishanelerin edebiyatla bir derdi var. Tersi de olabilir. Edebiyatın hapishaneyle bir derdi de olabilir. Bu gerekçeden dolayı hapishanede edebi bir damar var her dönem. Dolayısıyla hapishane edebiyatın neresine düşer diye bir soru sorulursa tam kalbinin orta yerine düşer derim. Bunu şöyle gerekçelendiriyorum kendi adıma: Hapse atılmış bir insan hayattan düşmüş demektir. Hani derler ya hapse düştü, aslında hapse düşmek hayattan düşmektir. Hayattan düşmenin kendisi son derece sert bir şeydir. Sert bir anlatımdır yani. Eğer iktidarlar bir insanı, özellikle muhaliflerini hayattan düşürmek için hapishanelere atıyorsa o zaman bir mahpus da hayata tutunmak için yazmalıdır. Hapishanede yazmayı ayakta kalmak, hayata yeniden tutunmak olarak tarif edebiliriz. Bir gün hayatla yeniden buluşmak için yazabiliriz ya da hiçlendiğin için yazmak. Çünkü normalde yazı sanatının kendisi sözü olanların uğraşı olarak özetlenebilir. Yazarlığın normalde teşviklerle, desteklerle olabilecek bir şey olduğuna inanmıyorum. Bu projeyi yapmama rağmen… Peki, neden yapıyorsun diye sorabilirsiniz? Normalde dışarıda birisi ben yazar olmak istiyorum dediği zaman ona boş ver derim, başka işin mi yok. Hatta elimizden geldiğince ona engel olmaya çalışsak fena olmaz. Çünkü eğer onda edebi damar var ise bütün kösteklere rağmen yazabilir. Yazmanın kendisi her şeye rağmen yazmaktır. Mahsus Mahal Dergisinin ilk sayısının adı, Her Şeye Rağmen Yazmak’tır... Bu söz aslında her şeyi özetliyor. Çünkü bir mahpusu dışlayan, onu hayattan düşüren, ona engel olan her şey ve her türlü sansür yazarın yazma nedeni olmaktadır. Peki, Mahsus Mahal mahpuslara neden destek oluyor? Evet, destek oluyor, çünkü hapishaneden konuşuyoruz. Yani birilerinin onlara kitap göndermesi lazım, birilerinin onların yazılarını yayınlaması gerekiyor. Dışarıdaki insan yazdığı metni alır, Cağaloğlu’na gider, bir dergiye verir, bir gazeteye verebilir. Mahpusun öyle bir şansı yoktur. Bunun için de Mahsus Mahal içerdeki mahpuslar için bir şeyler yapmaktadır. Şiir yazan öykü yazan bir mahpus ne yazdığını, yazdığı şeyin şiir olup olmadığını merak ediyor.

Hapishane Projenizle bugüne kadar kaç kitap yayınladınız, içerden gönderilen yazılar cezaevi idarelerinin sansürüne maruz kalıyor mu? Bu süreci konuşalım biraz?

Gönderilen yazılar arada bir sansürlere takılsa da içeride şiir-öykü yazan birçok mahpusun çalışmaları elimize ulaştı. 2005 yılında Hapishaneden Şiirler ve Hapishaneden Öyküler adlı kitaplar Metis yayınevi tarafından basıldı. Her iki kitaba da birçok cezaevinden 250 mahpus yazdığı şiir ve öykülerini gönderdi. Bunlar arasından seçki yapıldı. Toplam 63 yazarın şiir ve öyküsü kitaplarda yer aldı.

2006 yılında ise, içeriden gönderilen yazılarda artış oldu. Şiir ve öykülerin yanı sıra, cezaevinde yazılmış mektup ve denemeleri, içeride çizilmiş karikatürleri de yayın kapsamına aldık. 2006’daki 5 kitap da Kanat Kitap’tan çıktı. Kitap çalışmalarına katılım yoğundu. Toplam 100 cezaevinden 400’e yakın mahpus ürünlerini gönderdi. Bunlar arasından seçki yapılarak 163 yazar ve çizerin ürünü kitaplarda yerini aldı. Hapiste Yazmak adlı deneme çalışmasında 16 mahpusun yazısı, Hapiste Çizmek adlı karikatür albümünde 12 çizerin karikatürü, Yeniden Başlayabilirdim adlı öykü kitabında 26 mahpusun öyküsü, Yedi Mavi Renk adlı şiir kitabında 65 mahpusun şiiri, Sevgili Kardeşim adlı cezaevi mektuplarında da 44 eski ve yeni mahpusun mektubu yayımlandı.

Hapishanelerden yoğun yazılar gelmeye başlayınca 2008 de Mahsus Mahal Kitaplığını kurduk. 5 kitap daha buradan çıktı. Ödül alan dosyaları bu kitaplıktan yayınlıyoruz. Şu an toplam 14 kitap yayınlamış durumdayız. Tümü de hapishanelerde yazanların ürünlerinden oluşuyor.

Birde hapishanelerde sanat Atölyeleri çalışmanız var bu konuda neler yapıyorsunuz, anlatır mısınız?

Dışarıdan içeriye sanat dediğimiz şey, Cezaevlerinde sanat atölyelerinin gerçekleştirilmesidir. Bu etkinlikler film gösterimi, sanat söyleşileri ve atölyelerdir. Dışarıdan yazar ve sanatçıların cezaevlerine gidip mahpuslarla buluşmasını çok önemsiyoruz. Sanata ve edebiyata duyarlı mahpuslara moral oluyor. Bu etkinliklerin bazılarına katıldım. 10 yıl mahpus yatmış biri olarak, yıllar sonra mahpusların arasına girmek benim açımdan anlatılması zor bir şeydi. İçeride yapılan etkinliklerde şunu gözlemledim. Sanatın girdiği cezaevinde koşullar düzelmeye başlıyor. Unutulmamalıdır ki kötü koşulların olduğu bir cezaevinde değil sanat, hiçbir etkinlik gerçekleştiremezsiniz. Bir diğer önemli nokta ise, daha önce dışarıdan içeriye yönelik projelerin olmadığını anladık. STK’lar bu alana eğilmemişler. Cezaevleri her dönem kaderleriyle baş başa bırakılmış. Türkiye’de halen cezaevlerine yönelik proje geliştiren bir STK’nın olmaması, bu alandaki duyarsızlığın en önemli belgesi aslında. Cezaevleriyle sorunlu bir ülkede bu gibi STK’ların çoğalması gerekir. Kırgınlıklar denizine yelken açacak yeni projeler için iş başına diyoruz.

Günümüz şiir, edebiyat ve dergicilik ortamını nasıl değerlendiriyorsunuz?

Günümüzde edebiyat dünyasının en temel sorunlarından birinin popülizm sorunu olduğunu düşünüyorum. Popüler olan iyidir algısı egemen olan bir sanat edebiyat dünyası yaratılmış durumda. Edebiyatın olmazsa olmazlarından olan estetik kaygı git gide ortadan kalkıyor. Böylesi bir ortamda iyi metinlerin karşılığını bulabileceğine çok ihtimal veremiyorum. Hızla piyasalaşan bir edebiyat ortamı var günümüzde. Bununla birlikte eleştiri denilen şey de git gide kayboldu.

Bizim piyasa kaygımız olmadığından dolayı uzak durmaya çalışıyoruz bu tür ortamlardan. Zaten istesek de o piyasada olamayız. Ne böyle bir imkânımız var ne de popülistlik kaygımız.

Mahsus Mahal derdi olan bir girişimdir. Kapatılmış, susturulmuş bir mahpus topluluğunun sesi olmaya çalışıyor. Eğer içerisi ile dışarısı arasında bir köprü olabiliyorsak bu bizim için en değerli olanıdır.

Kaynak: Demokrat Haber

Şevket Öznur için artık çok geç…

Hapishanelere, hapisteki ağır hastalara gönderdiğimiz mektuplardan biri, vefat haberiyle geri dönmüş bugün. Şevket Öznur yaşamıyor artık.

İnsan Hakları Derneği’nin ağır hasta mahpuslar listesinde, adının yanında kaldığı cezaevi (bir listede Sakarya L Tipi, diğerinde Ümraniye) yazıyor, durumu şöyle anlatılmış: “Hipertansiyona bağlı felç, diyabet, kronik kalp yetmezliği, dördüncü evre kronik böbrek yetmezliği, her iki ayak damarlarında %90′a varan tıkanıklık. Bir gözünü kaybetmiş tedavi edilmezse diğerini de kaybetmek üzere. Sürekli sakatlık raporu var. Adli Tıp Kurumu 3. İhtisas Kurulunun 26.04.2010 ile 10.06.2010 tarihli raporlarında T.C. Anayasasının 104/b maddesinde sözü geçen sürekli hastalık kapsamında değerlendirildiği bildirilmesine rağmen hala tutuluyor.”

Hepsi bu kadar. Şevket Öznur’un kim olduğunu, hayattan neler beklediğini öğrenmek, mektupla da olsa onu tanımak için artık çok geç. Adli Tıp Kurumu bile cezaevinde tutulmasının uygun olmadığını yazmışken, neden salıverilmediğini de bilemiyoruz. Tahliye edilse ne olurdu, artık anlamsız bir soru.

Ona önce Sakarya Cezaevi adresine mektup göndermiş, oradan iade gelince Ümraniye Cezaevi adresine yeniden yollamıştık. O cezaevinden iade edilen zarfın üstünde yazıyor, “vefat etmiştir.”

Şevket Öznur belki birinin sevgilisi, birinin babası, birinin kardeşiydi. Mutlaka birilerinin evladı, canıydı. Belki ciddi suçlar işleyip çok can da yakmıştı, bilemiyorum. Ama ne olursa olsun bir insanın, bu şekilde, cezaevinde, ailesinden, sevdiklerinden uzakta ölmesinde bir adaletsizlik, insanın içini çok acıtan bir yalnızlık, bir yanlışlık, bir insafsızlık var bence. İnsanlık dışı bir öfke var sanki, kimin öfkesi bilemiyorum. Artık kim olduğunu öğrenemeyeceğimiz bu insan neden tahliye edilmemiş, bundan kim sorumlu bilemiyorum, ama elbet var sorumluları.

Şevket Öznur’un öldüğüne dair hiçbir haber bulamadım internette. Hatta, Kıbrıs’ta onunla adaş olan bir akademisyen dışında, Şevket Öznur diye birinin yaşamış olduğuna dair bir bilgi de yok, isimleri ardarda sıralayan hasta mahpus listeleri dışında… Ne acı bir sahipsizlik! O listelerdeki diğer adları bekleyen son bu mudur?

 

Kaynak: http://hapistesaglik.wordpress.com/

Batman M Tipi Kapalı Cezaevi İnceleme Raporu (16 Aralık 2010)

OLAY
Cezaevinden zaman zaman alınan mektuplar ve iletilen sözlü duyumlarda cezaevinin koşulları konusunda şikâyetler dile getirilmiştir.10–17 Aralık İnsan Hakları Haftası etkinlikleri çerçevesinde yapılan çalışmalar kapsamında Batman Cumhuriyet başsavcısı Mustafa Peker’e konu iletilmiş ve cezaevi ziyareti konusunda izin talebinde bulunulmuştur. Başsavcılığın verdiği izinle 16.12.2010 Çarşamba günü 11.45 itibariyle Batman M tipi Kapalı cezaevi ziyaret edilmiştir.

AMAÇ
Cezaevindeki durumunun ve koşullarının öğrenilmesi amaçlanmıştır.

Türkiye Hapishanelerinde Tutulan Ağır Hasta Mahpusların Durumu

Türkiye’deki hapishanelerde Ocak 2011 itibariyle 122.404 hükümlü ve tutuklu bulunmaktadır. Bunlardan 66.997’si hükümlü, geri kalan 55.407’si tutukludur. Türkiye hapishanelerinde bulunan mahpusların %45.3’ü tutuklu durumdadır. Mahpus sayısı ve tutuklu mahpus oranı oldukça yüksektir. Bu durum Türkiye’de ağır bir tutuklama rejimi uygulandığını göstermektedir.

Hapishanelerde yaşanan hak ihlalleri derneğimiz tarafından her yıl özel bir raporla kamuoyuna açıklanmaktadır. Bu raporda sadece 112’si ağır hasta toplam 266 hasta mahpusun durumu belirtilmiş ve çözüm önerileri sıralanmıştır.

Karadeniz Cezaevleri Raporu (2-4 Kasım 2011)

GİRİŞ:

Çeşitli tarihlerde, Bafra, Giresun, Trabzon, Rize-Kalkandere ve Erzurum cezaevlerinde bulunan mahpuslar ve onların aileleri, cezaevlerinde yaşandığını iddia ettikleri hak ihlalleriyle ilgili İHD genel merkezimize ve Diyarbakır şubemize başvurarak yardım talep etmişlerdir.

Başvurular daha çok;

Tayyar Eroğlu'ndan Mektup Var: "Yaşanan ne olursa olsun “Gönlümüzde acılara daha çok yer var"

Merhaba sevgili Adil Amca;

 

Umuyor ve diliyoruz ki sağlığın oldukça yerindedir. Bizler de gayet iyiyiz. Mayıs başlarında yolladığın kartı 18 Mayıs'ta almıştım ve oldukça da sevinmiştim. Ama peşinden de iletişim cezasını tebliğ ettiler. Dolayısıyla hemen cevap veremedim.

Dünya kaynıyor, Türkiye de kaynıyor. Egemen sınıfların baskı ve zulmü arttıkça, halk da bir yerlerden bir şekilde tepkisini gösteriyor. Direniyor, isyan ediyor. Bir araya geliyor mücadele ediyor. Kim inanırdı ki mücadele ve isyan dalgasının Arap topraklarından yükseleceğine. Sessiz sakin ve hatta “birşey çıkmaz onlardan” diyenlerin olduğu bu topraklardan bir ayaklanma yükseldi, Tahrir bir anda simgeleşti.

Denizler'in, Mahirler'in, İbrahimler'in, son yıllarda daha kitlesel anıldığına tanık olmak insanın içini ısıtıyor. Tohumun toprağa düştüğünü bilmek ayrı, onu hissetmek ayrı bir olgu. Umuyoruz ve tüm kalbimizle istiyoruz ki bu adımlar çoğalır.

Bu dönemde dışarıda olmayı isterdim (Tabi hep isterim, o ayrı) ama içerideyim. Bir mevzi olarak gördüğümüz bu mekanlardayım. Zorumuza giden içeride olmak değil, atıl güç olmak. Kuşkusuz, atıl güç kendi mevzisinde aktif güç ama kendi mevzisinde sadece.

Sınırlıdır. Zaman ve mekan ona ait değildir. Araçları azdır ama bütün bunlara rağmen taşır coşkusunu. Bir mevzi kavramı varsa ve kullanılıyorsa savaşın varlığı da kabul edilmiş olur. Bu mekanlarda irade savaşı verilir. İdeolojik kararlılık, politik esneklikler gösterilir. Savaş devam eder. Daha önce anlattım buradaki iradeye yönelik saldırıları, keyfi uygulamaları. Sosyal medyayı harekete geçirdiğinizi duydum. Nasıl sevindim. Dışarı ile içeri böyle bütünleşiyormuş demek ki dedim kendime.

Anlattığım onca sorun, uygulama, saldırılar devam ediyor. Değişen birşey yok. Sadece peş peşe açılan soruşturmalarda bir esneme, kesinti var. Ama şimdilik. Başlamayacağının bir garantisi yok. Şimdilik (…), çünkü Ceza İnfaz Kanunu tüm yetkiyi yasaya, yasanın gücüne bırakmıyor. Hapishane idarelerine bırakıyor. İdarenin keyfine nasıl geliyorsa öyle uygulanıyor. Öyle ki 20-22 Aralık 2011'de yaptığımız açlık grevinde limon, tuz ve şeker verilirken (ki bu doğru ve yasa da verilmesini hükme bağlamış.) 3 ay sonra 19-26 Mart arasında Kürt Ulusu'na yönelik saldırıları protesto etmek, A. Öcalan üzerindeki tecritin kaldırılması, anadilde eğitim ve UKKTH tanınması için yaptığımız açık grevinde limon, tuz ve şeker verilmedi. Suç duyurusu yaptık. Yasa ve usule uygun denildi.

Anayasa protesto hakkını “her vatandaşa” tanırken, CİK’e dayanan hapishane idaresi atılan her sloganı suç olarak değerlendiriyor, değerlendirebiliyor ve disiplin soruşturması açıyor. Yani CİK anayasanın üzerine çıkmış oluyor.

Her vatandaşı” tırnak içine alıyorum. Çünkü “her” genel bir kavram olup bir bütünü ifade etse de biz o “her” in içine girmiyoruz. Biz devrimci tutsaklara birer “terörist” olarak bakılıyor ve hakkımız (...) muamelesi oluyor. Bize herşey mübah! “İleri demokrasinin” en temel ilkesi bu; muhalif olan, radikal olan her kimse “kadın, çocuk, yaşlı” gereği yapılır! Sanırım gerisi teferruat kapsamına girer!

Devrimci tutsaklar olarak, bu “gereği yapılır” kısmının en koyusunu yaşıyoruz, belki, Pervin Buldan’a nişan alınarak gaz bombası atılmasını gerçek mermilerin sıkılması ile karşılaştırırsak en yanlış olur; ama her iki durumu kendi koşulları içinde ele alırsak ikisi de en olur. “İleri demokrasi” ya da 1. Sultan Recep’in saltanatı son bulana dek “en"ler hep yaşanacak.

Yaşanan ne olursa olsun “Gönlümüzde acılara daha çok yer var.” Biz çilekeş değiliz. Taşıdığımız umudun, sevdanın bedelini ödüyoruz. Aslımız bu bizim. Ne keyfi uygulamalar, ne de tecrit tüketemez bu umudu.

Sizleri yüreğimizde taşıdığımız umutla sımsıkı kucaklıyor, sevgi ve selamlarımızı yolluyoruz.

 

31.07.2012 - Tayyar Eroğlu

1 Nolu F tipi hapishanesi B-1-45 Sincan/ANKARA

 

 

Urfa Cezaevi Raporu (16-18 Haziran 2012)

Yaklaşık olarak 50 yıldır faaliyette olan Şanlıurfa E Tipi Kapalı Cezaevi köhnemiş binası, yetersiz koğuşları, sıhhî koşullardan uzak yapısı ile adeta yıllardır tutuklu ve hükümlüler için ceza üstüne cezanın uygulandığı bir mekan halini almıştır. 375 kişilik kapasitesi olduğu belirtilen cezaevinde 1057 tutuklu ve hükümlü kalmakta, bu nedenle tutuklu ve hükümlüler uyuma, yemek vb. ihtiyaçlarını insan onuruna yaraşır bir şekilde karşılamaktan mahrum bırakılmaktadırlar.

Erol Zavar'dan Mektup Var!

Aşağıda mektubunu okuyacağınız Şair Erol Zavar kanser hastasıdır. Cezaevinde kaldığı sürece 21 kez ameliyat olduğu halde tahliye edilmemektedir. Adalet bakanı (2012 yılı itibariyle) mecliste bir soru önergesine verdiği cevapta, Erol Zavar gibi 500’ya yakın ağır hasta tutuklu ve hükümlünün olduğunu söylemiştir. Neden tahliye edilmediklerine dair bir açıklama yapılmamıştır.

 

Sevgili Öykü,

Merhaba,

Nasılsın?

 

Mektubun ve resimlerin hücreye ikinci kez baharı getirdi. Aslında tek bahar demeliyim. Çünkü burada havalar bir ısınıyor, sonra yağmur, soğuk oluyor. Ne yapacağımızı şaşırdık. Hem de gün içinde birkaç kez oluyor bu. Sizin oralar da böyle mi? Gerçi hücre arkadaşım “Mersin böyle değildir,yağmur da yağsa sıcaktır hava,dokunmaz, öyle çok fazla değişmez dereceler” diyor. İşte böyle bir ortamda senin mektubun ve resimlerinde ki gülüşün baharı getirdi. Çocuklar ziyarete gelmişti. Senin mektuptan önce, böylece onların gülüşleriyle birleşti gülüşün. Kocaman bir bahar havası doldu hücremiz…

 

Bunu söylerken geçmiş demeyi unuttum. Hasta olmuşsun kışın. İyileşmene sevindim ama. Biliyor musun hastalığı atlatınca daha güçlü oluyor insan sende tamamen yenmişsindir onu umarım. Babana da geçmiş olsun dileklerimizi ilet olur mu? Ve de ki, “Erol amcam kötü hastalığa yakalanıp Ankara’ya gelince, hücredeki arkadaşı sigarayı bırak demiş, ben de bırakayım, birlikte bırakalım demiş, bende bırakayım, birlikte bırakalım demiş, zorlamış, sonunda bırakmışlar ikisi de, 5 yıldır içmiyorlarmış. O günden sonra Erol amcamın kötü hastalığı gerilemeye, iyileşmeye başlamış, az kalmış tamamen iyileşecekmiş. Ve Erol amcam ve arkadaşı seninde sigara bırakmanı istiyorlar.” Aynen böyle şöyle olur mu?

 

Babanın Paris’ten yolladığı kartpostalı almadık. Demek ki “fare amcalar” yolda yemişler o kartpostalı. Bazen böyle yapıyorlar. Bu “fare amcalar” yalnızca bize gelen mektup ve kartpostalların tadını beğeniyor demek ki! Belki de bize yazan insanlar, sevgilerini kattıklarından yazılarına, bu “fare amcalar” da sevgiyi yok etmek isterken; önce kendi sevgilerini tüketiyorlardır. Böylece sevgi ihtiyaçlarını bize yazanların sözcüklerini yiyerek gideriyorlardır. Bari o zaman biraz insan sevgisi kazanırlar umarım…

 

Senin kartpostal desenlerini çok beğendik. Senin deseninin olduğu kartpostallardan hem baba’nın yolladığı hem de milletvekili Ertuğrul amcan var ya, işte onun yolladığını aldım. Resim sergine gelmeyi çok isterdik, gelemedik. Hala burada kapalı yerdeyiz çünkü. Eminim çok güzel geçmiştir sergin. Güzel resimlerinden ara sıra bize de yollar mısın? Biz hiç bilmiyoruz resim yapmayı. Aramızda bilen arkadaşlar var tabii. Onlar da bazen yolluyorlar resimlerini. Resim demişken mektubun sonunda, kağıtta boş bir yer bırakacağım. Senin için güzel bir çiçek çizmeyi düşünüyordum, aslında kopya çekecektim bir yerden, çünkü senin gibi güzel resim çizemiyorum, bunu söylemiştim. Fakat buraya renkli kalem almıyorlar. Güvenliği tehdit ediyormuş. Bir kalem, bir renk nasıl güvenliği tehdit ediyorsa, onu biz anlayamıyoruz tabii. Büyüklerin dünyası bu her şeyi anlaşılmaz kılmayı başaranlar var. Neyse işte Öykü’cüğüm, renkli kalem olmadığından çizmedim. Sen bir çiçek çiz ve dilediğin renge boya, bizden gelmiş gibi olsun olur mu?

Geçen yıl yazın sana kalemlik, anne ve babana da Che tablosu yollamak isterdim. Mektupla beraber buradan çıkardım ama bir karışıklık olmuş, bir türlü öğrenemedim sana ulaştı mı, ulaşmadı mı diye, bana haber verir misin? Eğer ulaşmadıysa yeniden yapacağım kalemliğini ve Che tablosunu.

 

Bu arada Kont’un ölümüne çok üzüldüm. Biliyor musun, acı çekmeden gidişi teselli olsun sana. Keşke hiçbir canlı acı çekmese değil mi?

 

Bizde burada türküler söylüyoruz pencereleri açıp. Fakat türkülerden korkuyorlar mı yoksa sevmiyorlar mı nedir, bize ceza veriyorlar mektup yazmamıza, çocuklarımızla görüşmemize yasak koyuyorlar. Olsun çünkü söylemek ve dans etmek kadar güzel bir şey mi var değil mi? Belki dondurma ya da pasta o kadar güzeldir. Bu arada sana verdiğim sözü unutmadım. Çıkınca pasta yapacağım, dondurma yapacağım birlikte yiyeceğiz.

 

Kalemlik konusunda eline ulaşıp ulaşmadığını bildirmeni bekliyorum. Artık bitireyim. Kendine iyi bak olur mu? Annene, babana, babaanne ve anneannene selam ve sevgilerimizi ilet olur mu? Hücre arkadaşlarım da selam söylüyorlar gözlerinden de öpüyorlarmış, bende seni sımsıkı kucaklıyor ve öpüyorum…. İyi ki varsın…

 

 

Sevgilerimle,

EROL

NOT: Çiçek resmini bu kısma çizebilirsin.

 

 

Erol Zavar

1 no’lu F Tipi Hapishane

A-5-13 Sincan/ Ankara

 

 

 

 

Neden "Görülmüştür"?

"Cezaevlerinden gelen mektuplar ‘Görülmüştür’ mührüyle geliyor. Genellikle okumayı engellemeyecek yerlere mühür vuruluyor. Bazen de arka boş sayfalara. Ama kimi zaman da mühür, sahibinin içindeki kötülük potansiyelini gösteriyor. Buna örnek olarak Serkan Kaya ve Kamil Turanlıoğlu’nun, Sincan 1 no’lu F tipi cezaevinden yolladıkları karikatüre iyi bakmalısınız. Mühür, sayfada fazlasıyla boş yer varken, mektubun yollandığı çocuğa sunulan çiçeğin üzerine, hem de tam tomurcuğa vurulmuş."

NEDEN www.gorulmustur.org

ve POLİTİK TUTSAKLARLA DAYANIŞMA ÇAĞRISI

Yıllardır sürdürmeye çalıştığımız politik tutsaklarla yazışma, dayanışma çabamız devam ediyor. Bu süreçte F tipleri ve diğer cezaevi tipleri hakkında çok şey öğrendik. Ancak politik tutsakların baskılara rağmen her tip cezaevinde üretmeye devam ettiğini de gördük. Zaten tecrit sayılan cezaevlerinde verilen özel cezalara rağmen. Görüş yasağına, mektup yasağına, kimi cezaevlerinde renkli kalem, 5’ten fazla kitap v.b bulundurma yasağına rağmen politik tutsakların ayakta kalma ve üretme mücadelesi içinde olduğunu gözlemledik. Tabi bu süreçte politik tutsakların “dışarıdan” yeterince mektup alamadıklarından -dolaylı olarak- şikayetçi olduklarını fark ettik. Bir tutsak için en önemli moral kaynağı: Ziyaretçi ve mektuplardır diyorlar. Gelen mektuplara sevinçlerini ifade ediyorlar.

Gelinen aşamada mahpus mektuplarının ve sanatsal ürünlerinin daha geniş bir kitleye ulaşabilmesi için bir web sitesi kurmaya karar verdik. Hem paylaşım hem mahpus ailelerine moral verme hem de okuyucuları mektup yazmaya teşvik etme amacıyla “gorulmustur.org” sitesini hazırladık. Site aynı zamanda bir arşiv merkezi haline geldi. Arkadaşlarımızın ellerindeki mektupları, mahpus fotoğraflarını, şiir-öykü ve resim- karikatür çalışmalarını derli toplu paylaşmak amacıyla arşivlemeye giriştik. Gelen mektupları sizinle paylaşmamızın bir diğer nedeni: Hem politik tutsakların ne koşullarda yaşadığı hakkında bilgi edinmeniz, (sağlık sorunlarından, hücrelerde nasıl yaşadıklarına, günlük yaşantılarına ve morallerine kadar) hem de verdiğimiz adreslere – içinden birine de olabilir− sizin de yazmanız. (elbette adres havuzuna ve mektup arşivine siz de ek yapabilirsiniz) Yazmak, yazışmak önce zor geliyor ama sonra yazıştığınız insanla arkadaş oluyorsunuz. Bu da hem onun için, hem sizin için bir moral kaynağı haline geliyor.

Ayrıca el yazısı ile gelen mektupları bilgisayar ortamına geçirmek de çok zaman alıyor. Ama bir kaç arkadaşın desteğiyle bunu da başaracağız. Elbette bildiğiniz gibi, çeşitli kentlerde cezaevleriyle dayanışma komiteleri var. Tek tek veya grup, kurum olarak bizim yaptığımızın çok fazlasını yapanlar var. Onların da iletişim adreslerini sitenin “bağlantılar” penceresinde bulabilirsiniz. Biz neden bir kişi daha olmasın, neden bir web sitesi daha veya bir gazete daha olmasın diyoruz. Ve keşke diyoruz her kentte o bölgenin hapishanesine yönelik bir site olsa. Derneklerin şubeleri olsa.

Neden “gorulmustur.org”?

Gelen mektuplar, ‘Görülmüştür’ mührüyle geliyor. Kimi zaman ‘sakıncalı’ sayılan cümleler karalanmış oluyor. Genellikle okumayı engellemeyecek yerlere mühür vuruluyor. Bazen de arka boş sayfalara. Ama kimi zaman da mühür, sahibinin içindeki kötülük potansiyelini gösteriyor. Buna örnek olarak Serkan Kaya ve Kamil Turanlıoğlu’nun, Sincan 1 no’lu F tipi cezaevinden yolladıkları karikatüre iyi bakmalısınız. Mühür sayfada çok boş yer varken, sunulan çiçeğin üzerine, hem de tam tomurcuğa vurulmuş. Biz de yıllar önce elimize geçen bu desenden ve 2010 -2011 yıllarında açılan “Görülmüştür- mahpus resimleri sergisi”nden yola çıkarak bu ismi benimsedik.

Bir not da, ‘Uzun zamandır elle mektup yazmadım, nasıl yazacağımı, başlayacağımı bilemiyorum’ diyen arkadaşlara. İnanın ki ne yazsanız onlar için moral olur. Günlük yaşantınızdan bir kesit yazıp yollamanız yeter. Kuru ajitatif söylemlere gerek yok. Zaten bu insanların her biri oturup bildiri yazacak kapasiteye sahip. Bu anlamda 10 yıldır 20 yıldır içeride olan insanlara dış dünyadan haber vermek, günlük yaşantı hakkında bilgi vermek, paylaşmak da çok önemli. Örneğin birçok hastalığı olan politik tutsaklar bile yazarken yol gösterici, ufuk açıcı cümleler kuruyorlar. Ama içten içe “dışarının” (yani sizin-bizim) onlarla yeterince dayanışma göstermediğini görüp üzülüyorlar.

Bir kartpostalla da olsa dayanışmaya katılmanız dileğiyle.

gorulmustur.org”  ekibi

Zindanda Açan Çiçekler: İçerdeki Deli Dalgalar

Edebiyat deyince aklımıza önce roman, öykü ve şiir gelir. Sonra da akımlar. Klasik, modern, realist, sürrealist, dadacı v.d… Ve bu akımların ülkemiz edebiyatına yansımaları olan 1. Ve 2. Yeni, Garip akımı, Toplumsal gerçekçilik, İmgeci gerçekçilik v.b. Bir de alt başlıklar olarak: Politik edebiyattan, Hapishane Edebiyatından, 12 Mart romanından, 12 Eylül edebiyatından söz edebiliriz. Hangi akımdan yazarsa yazsın yazar –şair, yaşadığı dönemin tanığı ve vicdanıdır deriz. Ya da öyle olmasını umarız.

29 Yıldır Cezaevinde olan Hasan Gülbahar'dan Sürgün Anıları

Merhaba! Bafra/ Samsun

Kandıra’da iken almıştım kartınızı. O ara sürgün sevkler başladığı için beklemeye girmek durumunda kaldım. Ve beklediğim geldi başıma! Bir kısım dostun yaşadığı gibi. İşte şu an sana Orta Karadeniz’in bir ilçe mapusanesinden yazıyorum. Bafra T-Tipi Kapalı Hapishanesinden. Bu 20 günlük sürede eminim sen de haberdar olmuşsundur. Siyasi tutsaklık bu ülkede bir yanıyla da sürgünle özdeş kılınmıştır hep. Aklıma ilk anda 40’lı yıllardaki aydınların yaşadıkları geliyor. Halikarnas Balıkçısı’ndan Rıfat Ilgaz’a, Ahmet Arif’ten Aziz Nesin’e, Enver Gökçe’den daha nice ilerici-demokrat-devrimci yazar, şair ve bilim insanına. Salt içeriye has da değil sürgünlük! Resmi ideolojinin makbul görmediği azınlıklar da nasibini almış bundan farklı inanç kesimleri de. Ve yakın dönemde Kürt halkı da. Bir nevi yabancılaştırma aracı, mağduriyetle terbiye etme ve doğal ortamından soyutlanmışlığın ruhsal yıkıcılığıyla yüzyüze bırakmadır tehcir/sürgün. Biliyor musun (…), politik tutsaklar için içeriye has bir politika da değil/di sürgün. Eylül döneminde çıkanları bir de zorunlu sürgün bekliyordu! Benim de iki yıl Adıyaman’a vardı. 90’a doğru bu tür mahkeme kararlarını uygulamadan kaldırdılar. Velhasıl dert, hayatımız kah içerden içeri, kah bölgeden bölgeye. Kah senin yaşadığın gibi ülkeden ülkeye zorunlu mültecilik/sürgünler içinde devinip durmuş/ ve hala da durmakta.

Çoğu politik tutsak için mahpusluk yedi bölge dört mevsimi yaşamak/solumak demektir. Benim de Sivas’ta başladı, Kayseri-Ermenek-Kocaeli/ Kandıra ve Samsun/Bafra durağında noktalandı şimdilik sürgünlüğüm.

Sevgili dost, uzun mahpuslukta olunca insan kısa hastane, mahkeme yolculuklarında bile çok fazla görüntüyü zihninne yerleştirmeye çalışır. Bu defa iki gün süren bir yolculuk ve ilk defa tanıma imkanı bulacağım bir bölge olduğu için bolca küçücük demirli bir pencereden seyretmeden de alamadım kendimi. Seninle bu sürgünün ilk anlarından buraya gelişimize kadar olan süreci de paylaşmak istiyorum.

Sürgün gönüllülüğü değil zorla yollanmayı, zorunluluğu ifade eder bilirsin. Bana birgün önce gelip söylediklerinde iki tanıdık arkadaşımın (Ercan Binay ve Cihan Deniz Tarak) da olduğunu öğrendiğim konuşmada, görevlilere gönüllü gitmeyeceğimi de belirttim. Ve hemen o bloktaki dostlarla veda notlaşmalarına akşam da eşyalarımı derlemeye giriştim. Sabah 6 gibi kalkıp, İbrahim ve Mulla yoldaşla kahvaltı yaptık. Saat 7 gibi gelip hadi dediler ve hayır deyince de zorla dışarı aldılar, eşyalarımı da. Tabi sloganlar ve tüm bloklarda kapı dövmeler ile kapı altına götürüldüm. Bir nevi vedalaşmada saymalı yoldaşların, dostların bu tavırlarını. Protesto yanında. Ardından Cihan ve Ercan’la sarılıp durduk, uzun süredir görüşememenin özlemiyle de. Eşyalarımızın fazla, ring aracının ise yetersiz olduğu söylenerek bir kısım eşyalarımızı orda bırakmaya zorlandık. Ringin küçük hücre tarzı bir bölümüne eşyalarımızla tıkıştırıldık adeta. Sert plastikten üç bitişik oturak ve tepemizde bir kamera ile çıktık yola. Sahilden sonra ara yollardan yol almış olmalıyız ki doğru dürüst araç/otobüs vs. ile karşılaşmadık. Öğlen saatlerinde sanırız Çankırı taraflarında bir karakolda mola verdik. Ve hemen devam ettik. Hep rampa ve orman içlerindeydik. Merakımızı ancak Ilgaz Ormanı Milli Parkı tabelasını görünce giderebildik. Ben yayla çocuğuyum, Torosların 2000-3000 metre yükseklerinde geçti yazlarım. Ancak Ilgazlardaki kadar yüksek hiç çam ormanı görmemiştim dost. Bakmakla sonunun getiremiyorsun. Ve ormanın her iki yanı da bembeyaz karla kaplıydı. Ağaçların bir kısmı da öyle. Bir de güneş vuran yerlerde ortaya çıkan renk cümbüşü ağzımızdan bolca şaşkınlık ve hayranlık sözcükleri döktürdü. Doğaya uzak kalmışlığın doğurduğu bir özlem yükü mahpus insanın içinden hiç eksik değildir ya. Bizimkini de buna saymalı. Her ilerleyişimiz küçük küçük yerleşimlerle tanıştırdı bizi. Ve konak tarzı evleriyle meşhur Kastamonu’daydık.

Yerleşim olarak gözüme hiç de büyük bir şehir gibi görünmedi. Hafta sonunun getirdiği bir sessizlik/ıssızlık duygusu hakim oldu şehrin tam ortasından geçmemize karşın. En dikkat çekici şey de tam ortasından baştan sona uzanan geniş bir kanalın varlığı ve onun da susuz oluşuydu. Yağmuru bol alan bir bölgede nasıl olur bu hayret!. Neyse, yolumuz dağ-bayır arsında uzanıp durdu. Ta ki yola çıktığımız 3 Nisan akşamı İnebolu’ya varmamıza kadar. Kastamonu’dan dimdik Karadeniz sahiline çıkmış olduk. Ve deniz kıyısında, ama dağların yamaçlarıyla adeta içiçe bir ilçe ve hemen dışında sırtını bir ağaç denizine dayamış, önü ise sonsuzca deniz! Bir hapishanenin böylesi güzel bir yere kondurulmasına şaşmamak elde değil. İçeri alınınca bekleme odasından akşamın serinliği hem denizin hem ormanın içiçe geçmiş havasını pencereden adeta boca etti üzerimize. Ringin dar hücresindeki havasızlığın yarattığı o uyuşukluk, yorgunluk halinden sıyrılıverdik. Buna bir de denizin üzerinde batmaya başlayan kıpkızıl güneş görüntüsü de eklenince, pencereden dışarı gözlerimiz çivilendi adeta. Deniz tarafından yutuluvermişti ufuktaki güneş. Böyle bir görüntüyü onca yıl hiç yaşamamıştık! Ya kartpostallardan ya da TV görüntülerinden aşinaydık desem!... Zorunlu bir yolculuğun kimi hoş sürprizlerindendi işte bu da. Ruhumuz şenlendi gerçekten. Uzak kalışlar bizlerin ilgi alanına daha fazla görüntüyü sokmayı da getiriyor beraberinde. Çiçeğin bile yasak olduğu bir on yıl geçirdik. Umarız burda sınırlı da olsa bu imkanı buluruz.

İnebolu’da akşam vardiyası yemek-çay ikramıyla konuk ettiler. Gel gör ki, sabah vardiyası sorumluları talebimize karşın ne kahvaltı verdirtti mutfaktan ne de komutanların istemine rağmen kuru ekmek. İnsani yanları olmayanların yaklaşımı saymalı bunu da. Ve bir günlük yola aç aç çıkardılar bizi. Bunu kabullenmek mümkün değil/di. Burada yerleşir yerleşmez bakanlığa dilekçelerle ilettik yaşadıklarımızı. Keza Kandıra idaresinin bizim iki gün, islamcıların (Tokat) üç günü için yarımşar ekmek içinde beyaz peynir ve birer küçük piknik reçeli vermesini de şikayet konusu yaptık. Neyse, artık İnebolu’dan sonra tümüyle bazen iyice deniz kıyısında bazen hafifçe dağ yamaçlarından denizi izleyerek saatler süren yolu geride bırakarak Karadeniz’in denize en uç şehri Sinop’taydık öğle sonu 3 gibi. Şehrin içinden sahile indik. Onca şehir geçtik ilk defa sahili dolduran oldukça kalabalık insanlarla karşılaştık. Pazar gününü değerlendiriyorlardı. Balıkçı barınakları, gemi ve yatlar takıldı gözlerimize. Sonra meşhur Sinop Zindanını gördük. Ve surları, kayaları döven dalgaları. Yatanlar geçti aklımdan ve illa ki Sabahattin Ali’nin ‘Aldırma Gönül’ dizeleri. Yaşamda izlerimiz ne çok! Ne kadar fazla yerde öyle! Bunun o an düşünce ve duyguların gel-gitleri arasında dışa vurumu biraz hüzün, çokça gülümsemeler ve mutlu oluş hali oldu desem! Her yolculuk sadece yeni bir yer ya da şey/ler görme ötesinde kendimizi yeniden keşfetmeleri de içeriyor sanki. İbrahim’in ‘yollarınız tükenmesin’ lafı buraya ne kadar da uygun düşüyor şimdi. Değil mi?!

Sinop’tan sonra da yollarımız tükenmedi! Denizle öylesine içli-dışlı bir yol hattındaydık ki an geldi tekerlekler kumların üzerinde ve dalgalarla yıkanarak yol aldı. Pencereden bakınca insanda denize atlama duygusu yaratan bir yakınlık içersindeydik. Yüreğimi bu duyguların dalgasına bırakmanın nasıl bir keyif olduğunu bir bilsen dost! On yılın tecrit hücrelerinden sonra ruhum yanında bedenim de özgürlüğün tadına vardı desem biraz olsun anlaşılmam mümkün olur herhalde. TV’lerden izlediğim Karadeniz’in kimi görüntülerini doğrudan seyretmenin zevkiyle başbaşaydım. Bazen Ercan ve Cihan’la, birbirimizle ilginç görüntüleri paylaşma adına -oturduğumuz anlarda- pencereye çekecek betimlemeler/benzetmeler yapıveriyorduk. İşte Bafra! İlk görüntü hayli bol apartmanlarla gelişkin bir şehir izlenimi yaratıyor insanda. Ve şehir dışına doğru yol yükseklik kazanıp nerdeyse Bafra’yı ayağımızın altına seriveriyor. Evlerin bitimine doğru hayvanlar ve ahırlar, tarlalar çarpıyor daha çok. Sonra kuleleri ve duvarları ile büyük bir şatoyu andıran kapısında kocaman ‘Adalet Bakanlığı, Bafra T-Tipi Kapalı ve Açık Cezaevi’ tabelası ile karşılaşıyoruz. Bir dönem mesken eyleyeceğimiz mekana geldik. Eşyalarımızı içeri indiriyoruz. Sonra formaliteler bitip, içeri tam alınmadan önce tek tek odalara alınıp, üzerimizi soymamız isteniyor. Tabi bu insanı aşağılayan, onur kırıcı uygulamayı kabul etmeyeceğimizi söylüyoruz. Bakanlığın talimatnamesini astıkları yere dikkatimizi çekiyor görevliler. Yapmak zorundayız deyip gönüllü olmaya ikna etmeye çalışıyorlar. Çıplak aramanın kendisi onur kırıcı iken talimatnamede bu aramanın insan onuruna yakışır şekilde yapılması belirtiliyor. Soyacaksın ama insan onuruna uygun olacak diyor bakanlık görevlilere. Nasıl olacaksa?!

Sonuçta tavrımızı koruduğumuzu görünce zorla, bildik yöntemle yapıyorlar. Ancak özel bir yönelime girmiyorlar. Ve alınıyoruz sekiz kişilik boş bir yere. Bir memur Mersin’li olanın hangimiz, İstanbul’lu olanın kim olduğunu sorup ‘aileleriniz iki gündür bizi/burayı telefon yağmuruna tuttu’ diyor. O an onların endişelerini bilmek canımızı da sıkıyor. İşte on yıl sonra üç kişilik hücrelerden sonra sekiz kişilik bir yerdeyiz! Bu bile ilk değişik bir atmosfere girdiğimiz duygusu yaratmaya yetiyor. Ertesi gün Pazartesi ve eşyalarımızın önemli bir bölümünü alıyoruz. Ufak-tefek verilmeyenlere incelemek için kitap-dergiler de eklenmiş halde önceki gün akşamdan itibaren sürgün sevki protesto için yedi günlük açlık grevine başlıyoruz. Limon ve şeker veriyorlar. O gün telefon günümüzde olup ailelerin endişelerini gidermek için ısrarlı olunca, sonunda akşama doğru ilk telefonlarımızı açıyoruz. Evdekiler de biz de rahatlamışlık içersindeyiz. Ve yeniden kalıcı bir koğuşa geçeceğimiz söyleniyor. Giriyoruz ki, bu defa tam 16 kişilik, çift katlı, ranzası olan boş bir koğuştayız. İki katlı. Koridordan geçerken kapıdan selamlaştıklarımızın adliler ve sonrasındakilerin de yurtseverler olduğunu öğreniyoruz. Bir yıl öncesinde açılmış bin iki yüz kişilik bir hapishaney miş. Henüz yarısı boş. Şehir merkezine 20 dk. mesafede. O taşınmadan hemen öncesinde, endişelerini gidermek için gelen kardeşim Ali ile 20 dk.’lık bir savcılık görüşü yaptım. Saat 4.30 gibi. Bir haftalık diyet sona erdi. Kısmen kitap edindik. Biraz daha normal yaşama dönme başladı. Gazete ve radyolarda sürgün sevk haberi ve girişte ciddi sorun yaşadığımıza dair haberler farklı yerlerden bolca fax vb. almamıza da yol açtı. Yabancı ve bilinmezlik taşıyan bir yere gitmenin anlamını bilen dostlar bizi yalnız bırakmamış oldular satırlarıyla. İnsan dayanışmanın güzelliğine bir kez daha varıyor. Ki peşimiz sıra DELİ DALGALAR adlı Kültür/Sanat çevresi birer mektup ve kitaplarla sürpriz de yaptı. Çok anlamlı, değerli geldi bana/bize.

Artık güneşi az, yağmuru bol Karadenizdeyiz! İbrahim Sincan 1’de, Mulla ise Erzurum’da.

Eeee… sen/siz nasılsınız? Geçen zamanda tiyatronun yorgunluğunu da atmış, yeni çalışmalarla ilgili olmalısın. Çok güncel ve yakıcılığı medya üzerinden gözümüze de sokulan bir sorun Kadın Sorunu. O nedenle de çok isabetli olmuş yazıp, tiyatrolaştırman/ız. Öykü’nün biletini de aldım. Davete icap etmek boynumuzun borcu artık. Tülin sahnelenmede rol aldı mı yine? O da yine ayrıca işte çalışmakla da meşgul sanırım. Evet evet, balon haberini Sabah’ta genişçe görünce balon almış gibi sevindik ha İşi böyle kamuoyuna taşımanız hoş da olmuş. Çevredeki dostlarla epeyce muhabbetini de yaptık. İşte buraya gelişimizin bir artısı da bu konuda oldu. Ben iki, Cihan da bir balonumuzu aldık. Öykü Cihan’a da yollamış meğer. (Cihan Deniz Tarak) Cihan Öykü’ye bileklik yollamış. Alıp almadığını soruyor şimdi.

Cihan ve Ercan (Binay) ile hala üç kişiyiz. Oltu ve Gümüşhane’den komşu hevallere gelenler oldu. Biz de Kandıra ve diğer yerlerden dostlar gelir diye bekliyoruz. Şimdilik durumumuzda özel bir yaramazlık yok. Moralimiz de gayet iyi. Taksim kutlamaları da heyecanlı beklemelerde bıraktı bizi. Sizin de 1 Mayıs’ınızı özgür, aydınlık ve eşit, güzel bir ülke/dünya özlemiyle kutluyorum/z. ÖZGÜRCE NİCELERİNE!

En içten sevgi ve selamlarımızı iletiyorum/z. Dostlukla.

HASAN GÜLBAHAR T TİPİ KAPALI HAPİSHANE A−5 BAFRA−SAMSUN

Tutuklu Tıp Öğrencilerinden Mektup Var!


21 Ağustos 2012

Merhaba,

Başta sağlık emekçileri ve öğrencileri olmak üzere bütün emek örgütlerine içten yoldaşça selamlarımızı yolluyoruz.

6 Haziran 2012 itibari ile Sincan cezaevinde tutuklu olan 13 sağlık öğrencisiyiz. Tutsak alınmamıza sebep olan yaptığımız çalışmalardan bahsetmek adına bu mektubu kaleme aldık. Daha önce TÖK ve SES Öğrenci Komisyonu ile ilgili yazmıştık. Bu kez HASAT/Halk Sağlığı Topluluğu çalışmalarının ne olduğunu, neden HASAT'a ihtiyaç olduğundan bahsedeceğiz.

Ülkemizde korku ortamının en somut sebeplerinden biri en ufak farklı bir sesin tutuklama zincirine bir halka olarak eklenmesidir. Her türlü demokratik hak ve talebin, toplumsal veya bireysel fark olmaksızın bu durumla karşı karşıya kalması özellikle son bir kaç yıldır hiç eksik olmamıştır. Toplumdaki hiç bir bireyin özne olma konumunu yaşama imkanı kalmamıştır. Artık her birey bir “nesne” olarak ona çizilen, biçilen, uygun görülen şartlarda “yaşama”ya mecbur bırakılmıştır. Bu çizginin dışında yaşamak imkansız hale getirilmiştir. İnsanların ifade özgürlüğü kısıtlanmış, bunun yerine susmak, yorum yapmamak, işini yapmak önüne konmuştur. Neredeyse insanların tek sorumluluğu yönetenlere, müktedirlere yaranmak kalmıştır. Bu dayatmayı herkes yaşadığı yerden çok güçlü bir şekilde hissetmektedir. Biz öğrenciler en belirgin şekilde eğitim süreci boyunca bunu yaşamak zorunda bırakılmışız. Aldığımız eğitimin üzerinde söz hakkımız olmadığı gibi, mezun olduktan sonra mesleğimizi nasıl ve hangi şartlarda yapmamız gerektiği konusunda da yok sayılıyoruz. Eğitimimizde “başarılı”, mesleğimizde “yükselme ve mevki sahibi” olmamız için bu dayatmaları şartsız kabul etmek zorunda bırakılıyoruz.

Fransız yazar Stendhal şöyle diyor: “İktidardakilere yaranmayı aklınızdan geçiriyorsanız ruhunuzu cehenneme mahkum etmişsiniz demektir. Öyle davranarak zenginliğe, yüksek mevkilere erişebilirsiniz ama bu yolda giderken yoksulları da ezmeniz gerekiyor.” Bizler ne ruhumuzu mahkum edeceğiz, ne de sömürü çarkında ezen olacağız.

Daha iyi bir dünyanın mümkün olduğunu, bunun için hür ve eleştirel düşüncenin, üretmenin zaruri olduğunu düşünen biz Hacettepe Üniversitesi öğrencileri bir araya gelip kendi kampüsümüzde öğrencilerin amfi ve sınıfların dışında yapabileceklerinin zeminini yaratmaya çalıştık. Düşünen, tartışan, eğitii ve mesleği üzerinde söz sahini olabilmeyi hak sayan, sömürü çarkında olmayı reddeden, doğruları savunan, var olan çelişkileri aşmak için çaba sarf eden öğrenciler birbirleriyle dayanışma içerisinde çalışma yürütmeyi önümüze koyduk. Üniversite eğitiminin salt müfredat derslerinden ibaret olmadığını, eğitimlerimizi aksatmadan kampüste özne olmanın gerekli olduğuna inandık.

7'den 70'e herkes eğitim sistemindeki sıkıntılardan muzdariptir. Bu sıkıntılar eğitimimizdei bilimsel birikimden ziyade bu birikimin aktarım şeklindeki sıkıntılardır. Herkesine hemfikir olduğu konu şu ki öğrenciler eğitim sürecinde aktif müdahil olamıyorlar. Öğrenciler bilgi yatırılan “boş kap” ve “yatırım aracı” olarak görülmüş ve nesne olarak bırakılmıştır. Bu yönünle düşünme mekanizması geri plana itilmiştir. Bunu aşmak için bir çaba içerisinde olmak gerekir, eleştirel düşünen öğrenciler bu kalıpları ve engelleri aşabilir. Ancak bu şekilde kendisini ve parçası olduğu toplumu tanıyabilir, içine girdiği kendisine ve topluma yabancılaşma sürecini durdurabilir. Bu fotoğrafı iyi gören ve görmeye başlayan biz Hacettepe Üniversitesi Sağlık Fakülteleri öğrencileri ve daha ve çok arkadaşımız, Hacettepe Üniversitesi Halk Sağlığı Topluluğu (HASAT) olarak çalışmalar sürdürmekteyiz. Sağlık alanıyla ilgili her türlü gelişme eğitimimizi ilgilendirdiği gibi, gelecekte icra edeceğimiz mesleklerimizi de etkilediğinden bu süreçte söz sahibi olmak, kısacası özne olmayı görev ve sorumluluk olarak görmekteyiz.

HASAT çalışmaları fakülteden topluma, öğrenci sorunlarından halk sağlığına kadar geniş bir çerçevede yürütülmektedir. Öğrencilerin barınma, beslenme sorunları karşısında yapabilecekleri sosyal ve sanatsal faaliyetler olarak düzenli film-belgesel gösterimleri, şiir dinletileri öğrenci sorunları ve sosyal faaliyetler kısmına dair çalışmalardır. Sağlık alanındaki tartışmalarımızın temelini “'sağlıklı olmak' nedir?” sorusu oluşturmuştur. Bizler sağlıklı olmayı salt hastalıktan arınma, kurtulma olarak görmemekteyiz. Dünya Sağlık Örgütü'nün sağlık tanımındaki “sosyal iyilik hali”nin daha somut tartışılması gerektiğini düşünmekteyiz. Kimilerine göre sağlıklı olmak ve hastalıklardan korunmak için spor yapmak, düzenli ve dengeli beslenmek v.s. Temel şart olsa da, esas olarak bu koşulların nasıl sağlanması konusunda kafa yormalıyız. Ülkemizde işsizlik had safhadayken açlıktan ölen bebekler varken insanlar nasıl düzenli beslenebilir? Şehir hayatı insanları hergün farklı sorunlarla yüzleştirirken, hergün onlarca kadın şiddete maruz kalırken nasıl sağlıklı olunabilir? İnsanların yaşadığı çevre ve doğa tahrip edilirken nasıl rahat nefes alıp sağlıklı olunabilir? Savaş nedeniyle hergün insanlar hayatını kaybederken nasıl sağlıklı olunabilir? Bu ve benzeri pek çok soruyla “sosyal iyilik hali”nin ne olduğunu, kime ve neye göre belirlendiğini, sorunların esas nedenleri hakkında üniversitemizin pek çok fakültesinden insanların katılımıyla ve çalışmalarıyla düşünüp, tartışılmaktadır. Üniversitemiz hocalarından, diğer üniversitelerden gelen hocalardan, meslek örgütlerinden ve sivil toplum kuruluşlarından gelen katılımcılarla yıl boyu yapılan söyleşiler, paneller ile sağlık, sosyal ve politik tartışmalar yürütülmektedir.

HASAT çalışmalarının son kısmı aktif öğrenci çalışmaları olarak sürdürülüyor. Sağlık, sosyal, sanatsal, kadın, çevre ve politik çalışmalar için ön hazırlıklar yapılarak paylaşımda bulunulur, aktarımlar yapılır. Bizim için asıl olan, her türlü tartışmanın yürütüldüğü, öğrencilerin özne olma sürecini yaşadığı, kendisini geliştirip mevcut sorunların çözümünde “benim de sözüm var” dediği çalışmalar bu kısımdır. Bu kısımda eksiklikler olsa da çok güçlü bir şekilde yürütülmese de önemli olduğu aşikardır. Öneri ve eleştirilerle güçlendirilebilir.

Yaşadığımız çevrenin ve yaşamın sorunlarını dile getirerek, eleştirel düşünmenin gerekliliğinin farkına vararak, sağlık öğrencisi ve sağlık çalışanı olarak toplumdan ayrı olmadığımızı görüyoruz. Hazıra konan, bireysel, tepkisiz bir profili yaptığımız ve yapacağımız tartışmalarla aşıp; kollektif, üreten, eğitimimiz ve mesleğimizi ilgilendiren her türlü gelişmeye müdahil olmayı ahlaki bir görev ve sorumluluk olarak sayıyoruz. Sağlığın ticarileştirilerek, bir meta haline getirilmesine, toplumla sağlık çalışanlarının ve sağlık çalışanlarının birbirleriyle karşı karşıya getirilmesine karşı çıkıyoruz. Sağlık hizmeti, sunulduğu ortamdaki bütün meslek gruplarının beraber yaptığı bir görevdir. Bu yüzden herhangi bir meslek grubunun emeği diğerlerinden daha değerli değilir. Bu kollektif çalışmanın öneminin ve gerekliliğinin bütün fakültelerdeki öğrencilerin birlikte çalışma yürütmesi gerekliliği ortadadır. Şiarımız “Eşit, parasız, ulaşılabilir, anadilde ve nitelikli sağlık hizmeti” olmalıdır.

Tutuklu Sağlık Öğrencileri

Sincan Kadın Kapalı Cezaevi

Sincan F-2 Kapalı Cezaevi

İsmet Ayaz'dan Mektup Var!

Sevgili Öykücan merhaba,

Sımsıcak kucaklıyorum özlemle. Sana uzun zamandır yazamadım. Hani yazamamanın gerekçesinden ziyade mahcubiyetini yaşadım. Ring yolculuklarıyla tetkik ve tahlillerle halen uğraşmaktayım.

 

Annene, babana benden kocaman selam ve sevgilerimi ilet. En son Adıyamandayken mektubun bana ulaşmıştı. Halen de önümü göremedim doğru dürüst yazamadım işte.

 

Sağlığım tahmin ettiğin gibi ilgililerin ilgisizliği nezaretinde devam ediyorum. Ameliyat kararı var. Ama mahkûm koğuşu yok. Mahkûm koğuşu olan yerde ise yapılacak ameliyat sonrası işin tedavisi ve kemoterapi bölümü yok. Anlayacağın ameliyat olsam bir türlü olmasam bir türlü. Dr. diyor ki "Mutlaka ameliyat ama yarım kalırsa çok daha tehlikeli". O nedenle doktor tavsiyesi çok daha öncelikli.

Daha önce hukuki durumumu kısaca anlatmıştım. 6. kezdir Yargıtaya gitti. Şu an Yargıtayda. Hüseyin Aykol Abi 28 Nisan 2012 tarihli Gündem Gazetesinde köşesine taşımıştı. Diğer ulusal basından ses-seda çıkmadı. Hukuki durumumu kamuoyuna yansıtırsak mahkemeyi olumlu etkiler. Çünkü 4-5 yıldır fazladan tutuluyorum. Ekte bilgi ve belgelerim var. Babandan ricam o yöndendir. Benim imkânım el vermiyor. Bu durumda hiçbir lütuf veya başka bir şeye gerek kalmıyor. Sağlık konusunda duyarlı olundu. Fakat hukuksal durumuma işlenmedi pek. Ekteki hukuki duruma ilişkin geniş yazmışım. Radikal, milliyet vb. duyarlı olanlar vardır.

Dilerim sen de iyi ve meraklısın. Her zaman gözlerinde umud,yüzünde tebessüm eksilmesin baharımsı özlemle kucaklıyor kocaman öpüyorum.

Sevgilerimle

Not: En son çekilen resim ve 18 yaprak belge yolluyorum.

Seni çok seven amcan İsmet

İsmet AYAZ

D-tipi cezaevi c-7 Diyarbakır