Dilber Tanrıkulu

“Tamponla biraz  olsun duran kanamam, düşüşün etkisiyle yeniden kanamaya başladı. Beni öylece yerde bırakan özel harekatçılar önümden gelip- geçerken yüzüme tükürüp, hakaretler içinde kafama basıyorlardı. Kısa süre sonra sağlıkçılar da geldi... Ambulansa kadar sürüklediler; dalga geçerek ‘’düştü’’ deyip sedyemi yere atıp, gülüyorlardı. Ben acı içinde kıvranırken, benimle birlikte bodrumdan çıkanların da çığlık sesleri de etrafı inletiyordu... (...) 3 ayın sonunda da yürüteçle cezaevine getirildim. Gördüğüm ağır tedavi süresinde bir deri bir kemik kalmıştım.