SEN GİTTİN
Sen gittin
Yokladım ardından
Hafızama kazıdığım
çocukluğumuzu
o ilk bakış
ilk gülüşünün çağrısı
bir ışık gibi
Yankılanıp durdu içimde
Senden sonra
Ne tadı kaldı buraların
ne de aydınlığı
soldu yeşile dair ne varsa.
gittin binlerce can gibi
izler bıraktın toprağın bağrına
gonca güller açtırdın
dokunduğun her yere
Sen gittin
Susadım gülüşüne
Anılar nehrinde gidersem de susuzluğumu
Çare olamıyor özlemine
Elimde değil artık
hiçbir şeyle dolmuyor yokluğun
Senle omuz omuza
çocukluğuma koşarken arıyorum kendimi
Aynı bedende iki can gibi
Kendini diğerinde bulan
Sen gittin
bense…
Veysel KEMER
Antalya S Tipi Hapishane
- 19 gösterim