Ebru Timtik

Açlık grevine başladığımdan beri, “Artık sözleri size bırakıyorum, beni bugüne kadar yaptıklarım ve eylemim anlatsın” dedim arkadaşlarıma. Az konuşmaya gayret ettim. Ne yalan söyleyeyim “kelimelerin kifayetsizliği” de yormuştu beni. Ama görüyorum ki, emperyalist düzen buna izin vermiyor (Meselenin emperyalizm ile ilişkisini anlatmaya kalkmayacağım). Herkes her yerden ve hiç durmadan konuşuyor. Sanırım bazı şeyleri hatırlatmak şart. Barolara, meslektaşlara ve dostlarıma seslenmek istiyorum.

Anayasa değişikliği olmasaydı, geçirecektiniz yağlı ilmeği boynumuza…

Yahut, dünyanın başka topraklarında, sizin emperyal efendileriniz oturturlardı bizi elektrikli sandalyeye, akıtırlardı ölümcül zehri damarlarımıza.

Şimdi sömürünün niteliği gereği, böyle ölüm cezalarını gerekli bulmuyorsunuz ama daha ağırını biliyorsunuz: ömür boyu hücre… ve fakat, “öyle bir ibret-i alem olsun ki” diyorsunuz, “Taksim Meydanında sallandırır” gibi büyütsün gözleri ürkü ile.