Bugün “sevgi” üzerine küçük bir yazı yazdım. Evet, sevgi. Beşerin en temiz, en samimi, en yüce duygusudur. İnsanı insanlaştırmada önemli bir işlev görüyor. Hiçbir şey sevgi kadar insanlaştıramaz. İnsanlık; insanlık ve insaniyet arıyorsa öncelikle karşılıklı güçlü bir sevgi ilişkisi kurmalıdır. Eğer toplumsal hayat akıl ile kurulur, sevgi ile sürdürülürse işte o zaman her şey çok güzelleşir. Toplumun tüm sorunları aşılır. Sağlıklı, huzurlu bir hale gelir. Güzel bağlar, değerler oluşur. Nitelikli ilişkiler kurulur. Ruhlar temizlenir. Paylaşımcılık, dayanışma, eşitlik, adalet gerçekleşir. İnsanlar pırıl pırıl olur. Birey ve toplum erdemli, ahlaki hale gelir. Evet, sevgi bütün bunlara yol açar. Ama sevgisizlik de her türlü felakete yol açar. Sevginin olmadığı yerde karşıtı olan nefret, kin olur. Zaten kapitalist modernite insanı rekabet, hırs, öfke doldurur.
(…) Dünyanın en güzel şeyi insan olmaktır. İnsanca düşünmek ve yaşamaktır. İnsani değerleri benimsemektir. Bunun başında sevgi gelir. Sevgi, insancıl bir güçtür, insanı insanlaştırır, medenileştirir. Tatlı dilli yapar. Şirin sözlü yapar. Güleç yüzlü yapar. Her türlü kötü huy ve mizaçlardan arındırır. Ruhu temizler. Olumlu yönde şekillendirir. Perçinler. İnsanın kalbini, yüreğini, aklını ıslah eder. Güzelleştirir. İnsanlık aradığı emniyet ve huzuru ancak onunla elde eder. Mutluluğunu onda bulur. Yeter ki kalbinle, herkese her şeye karşı sevgi olsun. Sevgi ayrım yapmaz. Milliyet, din, cins, dil, kültür ayrımı yapmaz. Kişi hangi milliyetten dinden olursa olsun sevilir. Dağı taşı da sevdirir. Dünyaya sevgi egemen olsaydı mükemmel olurdu. Cennetleşirdi. Herkes kardeş olurdu. Kurt koyun el ele gezerdi. Hayvanlar, insanlar, bitkiler oynaşırdı birbirleriyle.
Fakat şu var. Sevgi güzel bir duygudur. İnsanlar çok güzel de dile getiriyorlar. Ama kolay kolay bir mizaca, karaktere dönüşemiyor. Yani onu yaşamak ve yaşatmak zor bir zanaat. Genelde şöyle bariz bir gerçek var. Dünyada kötü olanları yapmak kolay, iyi olanları yapmak zordur. Kaybetmek kolay, kazanmak zordur. Yıkmak kolay, inşa etmek zordur. Nefret etmek kolay, sevmek zordur. Dünyada kötü olan ne varsa yapmak kolay, iyi olan ne varsa yapmak zordur. Bu dünya neden böyle kötüdür? İşte bunun için. Kolay olan yapılır. Zor olanlar yapılmıyor. İşin kolayına kaçılıyor. Hlbuki kolay görünenler zamanla dünyayı insana dar ediyorlar. Zindana çeviriyor. Dertleri sorunları katlıyor. Ben dünyanın bin yıllardır neden bu kadar kötü olduğunun nedenlerini sadece ekonomik, siyasi sebeplerden aramıyorum. Ben de bu pencereden bakmayı salık veriyorum. Çirkin dünyayı yenmek için zor olanlara yönelmeliyiz. Kolay olan şeylerden bize hayır gelmiyor. Şer getiriyor. Ama zorluklar bizi şerden hayra götürüyor. Kolayda şer, zor da hayır var.
Dünyada herkese yer varken itişmek kakışmak niye? Sevginin dibi gelmiş de ondan. Kişinin kişilik dünyasında yerinden yurdundan egoculuk çıkar. İsterim ki bunun yerine içimize sevgi tohumu ekelim. Her yanımızda fidan gibi sevgi filizlensin. Nefretin, kinin ırkı olmayalım. Sevginin şefkatin saygının ırkı olalım. Yunus'un dediği gibi, "Sevelim, sevilelim" Yaşam felsefemiz bu olsun. Sevgisiz insan ruhsuzdur. Asık suratlıdır. Nursuzdur. Etrafındaki her şeye kem gözlerle bakar. İç dünyamızı güneş gibi parlatmak için sevelim, sevilelim. Beden aç susuz kaldığında ölür, ruh da kirli kötü şeyler girdiğinde ölür. Beden ekmek ve su ile dirilir. Ruh da sevgi ve aşk ile dirilir. Dahası temizlenir. İnsanın insanlığı için toplumun mutluluğu için en mübarek şeyimiz sevgimizdir.
Esen kalın. Sevgiyle kalın.
SADIK ALMAKÇA
F TİPİ KAPALI CEZAEVİ
ODA C-15
HACILAR-KIRIKKALE
- 33 gösterim