PRENSESİN DENİZ KABUKLARI, UÇURTMALAR ve BEN
“PAKETİN ÜZERİNDE ÖYKÜ OKAY YAZIYOR. KORKUYORUM ŞİMDİ. ÇÜNKÜ SEN DAHA ÖNCE DE BALON GÖNDERMİŞTİN DE TEHLİKELİ OLDUĞU İÇİN İÇERİ ALAMAMIŞTIM YA ŞİMDİ ONUN TEDİRGİNLİĞİNDEYİM. AMA BU PAKET BİRAZ DAHA KABARIK. PAKETİ AĞIR AĞIR AÇAN PERSONEL TEMKİNLİ. HEPİMİZ MERAK İÇİNDEYİZ AMA BENİM İÇİMDE KIRLANGIÇ SÜRÜSÜ HAVALANMIŞ… PAKET AÇILDI VE EEVETT….. KIRLANGIÇLARIN FIRTINASI DİNDİ ŞİMDİ BULUTSU BİR DANS EDİYORLAR. YUMUŞAK AKDENİZ KOKULU VE UZAKLAR DÜŞÜNDE… BU PAKETTEN ÇIKAN DENİZ KABUKLARI TAM PRENSES ÖYKÜ’YE YARAŞIR BİR SELAM. İNCELİKLİ, DOSTANE, PAYLAŞIMCI VE BİZDEN YANA… ELİMİ UZATIYORUM O DENİZ KABUKLARINI ALMAK İÇİN. 18 YILDIR UZAK KALDIĞIM AKDENİZ’İN KOKUSUNU DUYACAĞIM BU KABUKLARDAN VE AKDENİZ DOLACAK İÇİME. “VER DENİZ KABUKLARIMI” “OLMAZ” “NEDEN”, “ YASAK” “NEDEN” “YASAK” “AMA NEDEN” “İÇERİ VERMİYORUZ” YİNE NEDEN DİYECEĞİM AMA BİLİYORUM BU BİR KISIR DÖNGÜ VE DİYECEKLERİ TEK ŞEY “YASAK” . TAMAM, O HALDE ONLARI BENİM ADIMA EMANETE ALIN DİYORUM “ZİYARETÇİN GELDİĞİ ZAMAN VERİRİZ ONLARA DİYORLAR. “HAYIR, OLMAZ” DİYORUM “İNFAZ HÂKİMLİĞİNE İTİRAZ EDİP MAHKEME YOLUYLA O DENİZ KABUKLARINI ALACAĞIM DİYORUM”
Sevgili Öykü can merhaba,
Umuyorum iyisindir. Dün yine diğer günlere benzer bir güne başlamıştım. Kitaplarımı kalem ve kâğıtlarımı alıp masaya kurulmuştum. Bu arada “işçi sınıfı ve kültür” üzerine bir yazı yazıyordum. Sonra kapı açıldı ve “İbrahim kolin var” dedi gardiyan. Hı?! Beklemiyordum. Koridordan geçip kolilerin dağıtıldığı bir bölmeye vardık. Adil Okay yazan koliyi kabul ettiğimi söyledim görevliye. O da koliyi açtı. (Bizim açmamıza izin vermiyorlar kendileri açıyorlar. Öyle ya içinden ne çıkacağını kim bilir. Maazallah beklide tehlikeli bir şey çıkar. Nitekim zaman kötü. Neme lazım; tedbirli adamlar. Hem burası” yüksek güvenlikli F-Tipi hapishane” değil mi? Teröristinden çapulcusuna darbecisinden şebekesine kadar ne ararsan var.) Görevli memur koliyi açtığında babanın gönderdiği şiir yıllığı çıktı koliden. Ama o an bana vermediler kontrol edilecekmiş. Burada öyle yapıyorlar. Hı! Buradan anlıyoruz ki şiir yıllıkları bir sakıncalı. Ya da kontrol edilmeyi gerektirecek kadar tedirginlik verici. Beklide şiir yıllığı değil de şiirlerdir rahatsızlık verici olan. O halde senin baban şiir yazarak şiirden korkanlar için tehlike yaratıyor. Sen ve ben de şiiri sevdiğimiz için pek de masum sayılmayız. Ne dersin?
Aaa! O da ne? Memurun açtığı kolinin içinden küçük bir paket çıktı. Ne var acaba içinde? Tehlikeli midir ki? Belki. Belki de değildir. Adil hoca’nın sağı solu belli olmaz gerçi ama. Dur bakayım. PAKETİN ÜZERİNDE ÖYKÜ OKAY YAZIYOR. KORKUYORUM ŞİMDİ. ÇÜNKÜ SEN DAHA ÖNCE DE BALON GÖNDERMİŞTİN DE TEHLİKELİ OLDUĞU İÇİN İÇERİ ALAMAMIŞTIM YA ŞİMDİ ONUN TEDİRGİNLİĞİNDEYİM. AMA BU PAKET BİRAZ DAHA KABARIK. PAKETİ AĞIR AĞIR AÇAN PERSONEL TEMKİNLİ. HEPİMİZ MERAK İÇİNDEYİZ AMA BENİM İÇİMDE KIRLANGIÇ SÜRÜSÜ HAVALANMIŞ… PAKET AÇILDI VE EEVETT….. KIRLANGIÇLARIN FIRTINASI DİNDİ ŞİMDİ BULUTSU BİR DANS EDİYORLAR. YUMUŞAK AKDENİZ KOKULU VE UZAKLAR DÜŞÜNDE… BU PAKETTEN ÇIKAN DENİZ KABUKLARI TAM PRENSES ÖYKÜ’YE YARAŞIR BİR SELAM. İNCELİKLİ, DOSTANE, PAYLAŞIMCI VE BİZDEN YANA… ELİMİ UZATIYORUM O DENİZ KABUKLARINI ALMAK İÇİN. 18 YILDIR UZAK KALDIĞIM AKDENİZ’İN KOKUSUNU DUYACAĞIM BU KABUKLARDAN VE AKDENİZ DOLACAK İÇİME. “VER DENİZ KABUKLARIMI” “OLMAZ” “NEDEN”, “ YASAK” “NEDEN” “YASAK” “AMA NEDEN” “İÇERİ VERMİYORUZ” YİNE NEDEN DİYECEĞİM AMA BİLİYORUM BU BİR KISIR DÖNGÜ VE DİYECEKLERİ TEK ŞEY “YASAK” . TAMAM, O HALDE ONLARI BENİM ADIMA EMANETE ALIN DİYORUM “ZİYARETÇİN GELDİĞİ ZAMAN VERİRİZ ONLARA DİYORLAR. “HAYIR, OLMAZ” DİYORUM “İNFAZ HÂKİMLİĞİNE İTİRAZ EDİP MAHKEME YOLUYLA O DENİZ KABUKLARINI ALACAĞIM DİYORUM” Deniz kabuklarını önemsemez ve tavrımı anlamlandıramadığı için şaşkın ifadeyle “bu şeyler için mi” dedi. “o kadar önemsiz görüyorsan neden bana vermiyorsun deniz kabuklarımı?” “hı?”
Deniz kabuklarımı alamadığım için üzgünüm Öykü can. Moralim bozuk ve sinirlenerek hücreme döndüm ama havalandırmaya volta atmaya çıktığımda sen geldin yanıma, elimden tuttuğunda sinirlerim geçti moralim düzeldi… Beni Akyar’a Akkum’a Kızkalesi’ne götürdüğünde bitti tutsaklığım. Biliyorum ki ben o deniz kabuklarını alamasam da içimde hep Öykü’nün gönderdiği bir Akdeniz var. Bunu bilmek güzel. Yalnız olmadığımı Öykü prensesin yanımda olduğunu, benimle volta attığını, sohbet ettiğini bana dalgalar getirip, deniz kabuklarından kolyeler, taçlar yaptığını bilmek evren değerindedir. İyi ki varsın Öykü can. Hep var ol.
Bence insanlar sevdiklerine “iyi ki varsın” demeliler. Ben bu sözü önemsiyorum. Çünkü insanlar yalnız yaşayamazlar. Bilinçli olarak paylaşmak insanlığımızın en büyük değeridir. İyi günde ve kötü günde sevinçleri ve üzüntüleri paylaşmak gerek. Sevinçlerin paylaşıldıkça çoğaldığını, üzüntülerin paylaşıldıkça azaldığını duymuştum bir keresinde. Güzel bir söz gibi geliyor kulağa. Bu yüzden de insanın çevresinde paylaşabileceği insanların olması çok güzel. Bence onlara iyi ki varsın demeliyiz ki onlara değer verdiğimiz ve onları dost bildiğimizi bilmeliler.
Örneğin içinde bulunduğum şu kötü koşullarda geçenlerde güzel bir şey oldu. Bunu seninle de paylaşmak isterim. Öğle vakitlerinde hapishanenin duvarlarını aşıp bize ulaşan kalabalık slogan sesi geliyordu “yaşasın direniş” “her yer Taksim her yer direniş” “yaşasın mücadelemiz” “sizinleyiz bizimlesiniz” … Ve daha bir sürü slogan geliyordu kulağımıza. Bizde aynı şekilde onlara seslendik avazımız çıktığı kadar bağırdık. (Hücrelerde olduğumuz için onlar kadar kalabalık değildik o yüzden var gücümüzle bağırmalıydık sesimiz duyulsun diye. “sesinizi duyduk karşılık veriyoruz anlamına gelsin diye seslerimiz duvarları aşıp gökyüzünde birleşsin diye, çoğalsın çok ve birlik olalım diye.) O kadar güçlüydük ki sesleri tek tek bütün tutsakların adlarını okuyup “biz buradayız” dedikleri an artık tutsak değildik. Artık tek başıma değildim. İşte bu yüzden birilerinin varlığını duyumsamak ve onlarla güzel olan için paylaşabileceğini bilmek önemli. Bu yüzden “iyi ki varsın” demek önemli.
Daha bitmedi güzellikler. Tutsaklara balonlar deniz kabukları göndermenin ne anlama geldiğini biliyor olduğunu düşünerek, dört yanı duvarla çevrili bir tutsak için göz gökyüzünün özgürlük düşüne dair olduğunu da biliyorsundur. Gökyüzünde olan oraya ait olan ya da oraya ulaşabilme yeteneğine sahip olana hayranlık da ayrı bir duygunun yansısıdır tutsak için. Gökyüzünde bunlardan birini görmek belki kendi başına sıradan görülebilir pek çokları için ama o görünenden hareketle uzaklar düşlemek… İşte asıl etkileyici olan o dur. Bunu birde tutsağın cephesinden düşün… Tıp ki Stendal sendromudur…
Hapishanenin duvarlarını aşıp bize ulaşan seslerin sahibi olan kalabalık Dikmen’deki Ahmet Arif Parkı Platformu’ndanmış. Biz sanki o insanlar gökyüzün delermiş ya da sloganları görebileceklermiş gibi gökyüzüne bakıyorduk… İnsanları havada duruyor olduğunu düşünmek ya da sesleri görmeyi ummak çok saçma… Ama o saçma sandığımız şey gerçek oldu… Bir süre sonra gökyüzünde bir uçurtma gördük… Aahh! Tam 18 yıl oldu uçurtma görmeyeli…. İçim içime sığmıyor. Bütün kuşların kanatlarını istiyor duygularım… Havalanıyor uçurtma… O da ne? Bir tane daha… Sonra bir daha… Hücremizin dar ağzından tam beş tane uçurtma saydım. Gerçek olan saçmalık buydu… O gökyüzünde gördüklerim bizimle birlikte olan, bizi hisseden bizi içlerine davet eden, kalplerinde taşıyan, bilinçlerinde var eden dostlardı… Onların güzel sözlerini taşıyan seslerdi… Gökyüzünde renk renk insanlar ve sesler vardı. Gördüklerim güzel insanlar ve onların güzel umutlu sloganlarıydı. Bir insanın olabileceği en büyük özgürlük duygusu içindeyim. Bana bu duyguyu yaşatan insanlara “iyi ki varsın” demek benim ve benimle dostluğunu paylaşan insanların insanı yanına katkıdır. Çoğalmaktır.
Aah! Çıldırmamak elde değil.. Duvardaki freski görüp yoğun hayranlık duygusundan bayılan Stendal gibi şimdi şuracıkta yığılıp kalacağım. O yüzden bir şeyler yapmalıyım. Ne? Ne? Ne yapmalı? Evreka! Bende uçurtma yapacağım. Gökyüzündeki insanlara ve seslere ulaşmalıyım. Senin yaşlarındayken öğrendiğim bir uçurtma yapacağım. Bunun için bir kâğıt ve biraz ip… Hepsi bu. Yaptım. Havalandırmanın daracık beton, kuyu gibi avlusunda rüzgârın yönünü yakalamaya çalışıyorum. Bir o yana bir bu yana dönen haylaz rüzgârın peşinden az koşmadım. Çok uğraştım. Yoruldum. Başaramadım. Benim suçum değil. Uçurtmamda fena değildi. Terazisi ve kuyruğu dengeliydi. Geriye beni peşinden koşturan rüzgâr kalıyor suçlu olarak. Ama onu da anlıyorum, onun suçu yok. Yeteri kadar rüzgâr geliyordu ama bu avlu denilen kuyunun içinde sabit bir yön bulamıyor sirkülâsyonun dengesizliği dağınık girdaplar oluşturuyordu. Rüzgârın suçu yok. Suçlu F-Tipi’nin duvarlarıydı. Yoruldum. Dört duvar arasında elinde bir uçurtmayla rüzgârın ardından koşmaktan… Umutsuz bir çabaydı… İnsana umutsuzluk yaraşmaz diye sıyrıldım bu düşünceden… Öyle ya benim dostlarım vardı. Onların gökyüzünde uçurdukları o beş uçurtma benim içindi. Yattım avluya sırt üstü… Gökyüzündeki uçurtmalar oldum. Ve uzaklara, çok uzaklara… Hapishanenin olmadığı, denizlerin ve şarkıların, öykülerin ve deniz kabuklarının olduğu düşüncelere uçtum o gün…
İşte bu yüzden beni oralara götüren o seslerin sahipleri güzel insanlara, o dost yüreklere iyi ki varsın diyorum ve sana Öykü can uzak düşmüş kalbimin mavi prensesi, bana Akdeniz’i getirdiğin için iyi ki varsın…
Prensesim deniz kabukları, uçurtmalar ve ben…
Yaz 2013
Özgür duygular mevsimi
İBRAHİM ŞAHİN
1 NO’LU F TİPİ CEZAEVİ
A−10-29
SİNCAN− ANKARA
- 2 gösterim