Ayhan Kavak

“Bu soğuk duvarlar ardında da elde kalan ifade yöntemlerinden biri de kalemin gücüyle patikalar oluşturup dışarıya yürüyüş eylemektir. Ben de nameyle birlikte bir yazı ve 4-5 şiirimsi karalamayla konukluğunuza geleyim dedim. Yazı demişken kitap ve dergilerin verilmemesi başlı başına bir sorun.”

AYHAN KAVAK

1 No.lu T Tipi Cezaevi A-12

Bandırma/BALIKESİR

***

20.02.2017

Kekê Adil Hocama,

Uzunca bir aradan sonra merhaba!

Doktor Ayhan Kavak yolladığımız mektup ve dergileri almış. Yanıtları geç de olsa geldi. Okumak için ekteki resimlere tıklayabilirsiniz.

"Hele acılar, bizlere yaşatılan acıları bile gasp etmeleri daha bir dokunur, öfkelendirir beni. Doğrusu yaşatılan acılarımızı sahiplenip kendi acıları diye ilan etmeleri aymazlığına söyleyecek söz bulamıyorum."

Ayhan Kavak

1 No.lu T Tipi Cezaevi A-12

Bandırma/BALIKESİR

***

14.11.2016

Kekê Adil Hocama,

“Dedim ya, alıştık artık alışılmaması gereken bu mekanlara. Aslında alışma, yola revan olunduğunda ölüm ve yaşam arasında gidip gelen bir sarkaç misali tüm benlikte hissedilmekten kaynağını bulmakta. Tabii en büyük eziyet ailelere. O kadar uzağa gelmeleri çok zor. Anamı artık ayakları kendisini taşıyamadığından dolayı, Siirt'e bile tekerlekli sandalyeyle anca getirebiliyorlar. Ya Balıkesir tarafları? Doğrusu Ege ellerinde -Balıkesir- hiçbir akrabamızın olmadığı bölgelerden biri. Yol yok, iz yok. Hem orada benim üç kişilik görüşçü yazacağım hiç kimse de yok. (Sahi, oralarda İHD var mı?

"Hani bir ülkede demokrasinin ölçütü zindanlara bakılarak belli olur diye bir söz var ya, ben de bundan esinlenerek demokrasinin ölçütü kitap ve dergilerin yasak kategorisinde değerlendirilmesini ele alacağım (...) Şu daraltılmış mekanlarda yapılanlara akıl - sır ermiyor. Bir zindana rahatlıkla giren kitap ve dergi, işgüzar birinin elindeki salyangoz resminden kaçış krokileri diye ele alınırken bir başkası tarafından da çok müstehcen denilerek verilmeyen kitap - dergi haline gelebilmekte."

"Hiç düşündünüz mü zindanlar ne anlatır? Düşende zindana, an donup kalır havsalalarda. Sanki zaman akıp geçmemiştir ve insanlar değişmeden bıraktığın yerde duruyormuşçasına algılanır. Toplumsal zaman akışının zindandan farklı yol aldığı akla gelir gelmesine de, asıl olarak geride bıraktıklarının arayıp sormaması yaralar insanı (…) Tüm bunları bilmene rağmen, gene de arayıp sormayanların çokluğuna karşın dayanışmayı, paylaşmayı, çoğalmayı dert edinen özge canların bana bizlere ulaşmaları bir başka oluyor.