Merhaba Gül Güzel,
Mahcubiyet dolu duygularla yoldaşıma tekrardan merhaba demek istedim. Aciliyetin manasız olduğu bu mekanda yoldaşımı karıştırmam beni aciz eyledi. Lütfen bu durumumu mazur gör. Böyle durumlar heyecandan, mutluluktan kaynaklanır. Ama şunu söylemekte fayda var ki; aynı isim, aynı soyadı da olan arkadaşım vardı. ’Yıllar sonra hatırladı’ ’diye de kızmıştım halbuki.
23 Şubat 2020
Yine bir 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Gününde aramızda olamayan tutsak arkadaşlarımızla dayanışmak için kartlar yazmaya, onları unutmadığımızı, unutturmayacağımızı hissettirmek istiyoruz. Kadının, yaşam ve özgürlük olduğu bilinciyle, yaşamı yaşatmak için mücadele etmeye devam edeceğiz.
En azından yılbaşı vesilesiyle cezaevlerindeki arkadaşlarıma kartlar yollama alışkanlığım yaklaşık 17 yıldır devam ediyor. Ve tabii bir de aldığım mektup ve kartlar vardır ki bedeli hiç bir şey ile biçilmez. Hani evinizde kutsal bir köşeniz olur da oraya çok değerli ve kutsal eşyalarınızı asarsınız ya, işte öyle bir şey. Benim evimde de rehin tutuklu arkadaşlarımdan gelen mektup ve kartların teberik gibi saklanıp, muhafaza edildiği bir kasam var. O kasaya bugün(10 Şubat 2010) 11 Nisan 2016’den beri Van cezaevinde rehin tutulan gazeteci Ziya Ataman’ın göndermiş olduğu kart eklendi.
Tüm halklara özgür yaşamı armağan etmeye her zamankinden daha yakınız.
Yine soğuk bir kış günü ve yıllarını halkların onurlu özgürlüğüne adamışlar bizlerin umutlarını yüksek tutmaya devam ediyor. Tutsak rehineler olsalar da, halkların özgürlük talepleri için mücadele aşkını yitirmeyenlerden büyük anlam ifade eden kartlar almak, bizleri çok mutlu ediyor.
Sürecin karanlığı, vahametinde sadece kendi açıklarını ve kirli yüzlerini kapatmak için tüm muhalefeti susturmaya çalışan bir sistemin her türlü kirli yüzüyle karşı karşıyayız. Adaletli ve hakkaniyete dayalı bir yaşamın mümkün olduğuna inanıp, mücadele edenler maalesef ağır bedeller ödüyor. Senelerin yaşlandıramadığı, bıktıramadığı bu insanlara sadece bir yılbaşı kartı göndermek tabii ki çok yetersiz. Ancak en azından bu vesileyle de olsa sesimizi çıkarmak gerektiğine inanıyorum.
"O gece Yeşilköy havaalanındaki hücrede kaldım. Hücrede o kadar çok pire ve bit vardı ki anlatamam. Habire üzerimden bir taraftan öteki tarafa zıplatıp, duruyorlar. Pislik ve kirden öyle beslenip, büyümüşler ki, abartmıyorum, nerdeyse sivrisinek büyüklüğündeler..."
28 Ağustos 2019
Merhaba,
İnsan elbette ‘’dışarda’’ olmak ister ama burası da, barışı aramak, çözümü bulmak için bir başka alan.
Çevremde 25 – 26 yıl yatmış ve bu nedenle hiç yakınmayan insanlar varken; 10 – 15 yıl hapis ihtimaliyle burada olmaktan yakınmak abes olur.
Ancak epeyce sevenim varmış. Bugünlerde mektup, kart, fotoğraf ve anı yağmuruna tutulmaktayım.
Onlar yazıyor ve cevaplıyorum.
Günlerim hep dolu geçiyor.
Bazen hayatımıza zikreden olumsuzluklar, bize farklı koşullar altında yaşamamıza vesile olurlar veya zorunlu kılarlar. Aynı 21. Yüzyılın bütün gelişen tekniğine rağmen mektubun tek iletişim aracı olması gibi...2003 yılından beri arkadaşlarımla bu şekilde haberleşmekten öte sohbet edebilme imkanımız yok. Bu konuda benim dışarda olmam, içerdekilerden daha çok imkana sahip olduğumu kanıtlamıyor. Ben de onlar gibi ancak mektup yazarak, onlara ulaşabiliyorum. Bazen de bütün insanlar sadece yazışarak anlaşsalar diye düşünmüyor değilim.
21 Temmuz 2019
Değerli yoldaşım Hüseyin Aykol,
Günün birinde size mektup yazacağımı hiç düşünmemiştim. Daha doğrusu bunu düşünmekten korkmuştum. Ama şimdi yazmaya çalışırken de çok zorlanıyorum. Kelime için harfler, cümle için kelimeler birbirinden kaçıyor...demem o ki çok zoruma gidiyor bu mektubu yazmak. Oysa ki mektup yazma tecrübem oldukça uzun yıllara dayanıyor...Biliyorum siz tutuklanmanızdan dolayı üzülmediğinizi ve buna şaşmadığınızı söylüyorsunuz olsanız da, bizler çok ama çok şaşkınız, üzüldük, üzülüyoruz güzel İNSAN.
DENGEN JI ZİNDANAN !
CEZAEVLERİNDEKİ MEKTUPLARDAN YÜREKLERE, YÜREKLERDEN HAYATA UMUT VEREN SESLER!!!