26 Eylül 2012
Memleket hapishane duvarlarının üstüne basarak yükseleceğini sanıyor. Bir ülkeyi böyle yöneteceklerini sanıyorlar. Yükselmiyor, düşüyor. Yönetilmiyor, kopuyor
Memleket hapishane duvarlarının üstüne basarak yükseleceğini sanıyor.
Radikal’in toplantı odasında karşımda oturan Şengül Hanım’a, Gevşah Teyze’ye, Ali Haydar Bey ve Zeki Amca’ya baktığımda içimden böyle geçirdim. Görüşmemizi anlatmak istiyorum.
Tanıyın ya da tanımayın fark etmez, bir resimle de başlayabilir, şiirle de, belki de bir selamla. Sadece vicdan değil, aynı zamanda dayanışma, üstelik sadece dayanışma da değil aynı zamanda birbirinden öğrenme, duvarları tutuklama...
Müge, sevgili çocuk, öğrencim, meslekdaşım, genç geleceğim, yoldaşım.
“Amed’in zindanındayım” demişsin mektubunda.
Diyarbakır’ın o eski, kan kokan cezaevinde, Ağustos ayının 42 derece sıcağında, henüz hakim yüzü görmemiş bir iddianameden 7 aydır yatan meslekdaşım.
2012 Mart ayında KCK davasından gözaltına alınan ve tutuklanan antropolog Müge Tuzcuoğlu’nun duruşması 24 Eylül’de yapılacak. Tuzcuoğlu, Diyarbakır’daki çocukları anlattığı ‘Ben Bir Taşım’ adlı kitabın da yazarı. Onu cezaevine götüren ‘gerekçeleri’ sıralayalım: Diyarbakır’da BDP Siyaset Akademisi’nin derslerine öğrenci olarak katılmak, akademinin giriş kapısında görüntülenmek ve en önemlisi 8 Mart ve Nevruz mitinglerine katılmış olmak!
Zeynep Kuray Bakırköy cezaevinden yazıyor. Filmde değil gerçekten cezaevindeyim ve yine devletin hedefinde çocuklar var. Toplum mu? Sessizlik hüküm sürüyor ama sormak gerek şimdi: SİNEMADAN ÇIKANLARDAN MI OLACAKSINIZ YOKSA...
Sorularım var size...
Bir kaç tane...
Kaç çocuğunuz var sizin?
Bir, üç, beş..
Kaç..
Ne değişti hayatınızda çocuğunuz olduğunda?
Cevap vermeye çalışayım..
Muhtemelen sıyrıldınız sizliğinizden...
O oldunuz, onun hayatını yaşadınız..
Mutluluğu için herşeyi yaptınız...
Evladınız doğaldır...
Peki ya başkasının evladı...
Kendi evladınız kadar titrer misiniz üstüne...
Acıları acılarınız olur mu?
Lafta değil ama..
Acıyı anlamak, o acıyı telafi etmek için çabalamak..
İlk ‘görülmüştür’ damgalı mektubumu aldığımda çocuk yaşlardaydım. 80’li yıllardı.
“Geçme namert köprüsünden ko götürsün su seni, yatma tilki gölgesinde ko yesin aslan seni” dizeleriyle başlıyordu. Ağlayarak okudum.
Mektubu yazan ‘abim’ artık yaşamıyor. O satırları yazdıktan on bir ay sonra ceza evinde öldü. 23 yaşındaydı. Gördüğü ağır işkencelerden sonra o kadar yaşaması bile mucizeydi.
Dünyada ve ülkemizde o kadar çok insan hakları ihlali vakası var ki, insan hangisi hakkında yazacağını şaşırıyor. Neyse ki muhalif insanların hukuksuz biçimde zindanlara doldurulmalarına ses çıkaran, itiraz eden demokratik kitle örgütleri, yayın organları ve namuslu demokrat, aydın, yazar sayısı az değil. Türkiye’de trajikomik gerekçelerle zindana atılan binlerce insan var. En son kitlesel olarak gözaltına alınan belediye başkanları olayı hala sıcak. Dur ihtarına uymadıkları gerekçesiyle öldürülen insanların da sayısı her geçen gün artıyor.
28 Şubat 2012
"Bu topraklarda bir bebek doğduğunda kulağına fısıldarlar "adınla yaşa" diye. Sizi adınızla
yaşatmayanlar bu topraklardan mı? Bu dünyadan mı? Onlar da insan mı?"
Cana Bostan
AnalizTürkiye'ye konuşan Ece Temelkuran, "100 tane gazetecisi hapishanede olan bir ülke özgürlük için yola çıkmış Arap ülkelerine örnek olmamalı" dedi.
Bir süredir İngiltere’desiniz. Burada çeşitli konuşmalar yaptınız. Edebiyatçı kimliğinizle Hay festivaline katıldınız. Aynı zamanda Büyük Britanya kraliçesinin 60. yıl törenlerine tanıklık ettiniz. Ne gibi izlenimler edindiniz?